Ετών 19, με αποτυπωμένη στο πρόσωπο όλη την ένταση από την προσπάθεια αντιμετώπισης της πυρκαγιάς που κατάπινε το χωριό του: «Πώς θα ζήσουμε; Εδώ μεγαλώσαμε. Ο πατέρας μου είναι δασεργάτης, ασχολούμαστε με την ξυλεία, με αγροτικές δουλειές. Εδώ ήθελα να μείνω, αλλά πώς θα ζήσουμε; Αυτό (σ.σ.: δείχνει ό,τι καίγεται) θα ξαναγίνει σε τριάντα - σαράντα χρόνια. Εγώ θα ’μαι 60 χρόνων. Αναγκαστικά θα φύγω, θα πρέπει να πάω στην Αθήνα».
Αυτή την πραγματικότητα αδυνατεί να αντιληφθεί ο απών Μητσοτάκης όταν δηλώνει ότι «οι περιουσίες θα αποκατασταθούν και οι γεωργοί μας θα αποζημιωθούν». «Πώς, με 500 ευρώ;» αναρωτιόταν άλλος κάτοικος, σημειώνοντας σκωπτικά στον συνάδελφο του Open: «Τα κανάλια έρχονται, τα αεροπλάνα δεν έρχονται». Αν ήταν από άλλη περιοχή της χώρας, από αυτές που έχουν πληγεί στο πολύ άμεσο παρελθόν, θα πρόσθεταν ότι ούτε αυτά έχουν πάρει ακόμα...
Σ’ αυτούς τους ανθρώπους, που ψυχανεμίζονται πως κινδυνεύουν να γίνουν η πρώτη γενιά εσωτερικών προσφύγων εδώ και δεκαετίες -κλιματικών προσφύγων, μπορεί να τους καταγράψουν κάποιες ψυχρές στατιστικές- οφείλει να απαντήσει η απούσα Πολιτεία, που ξαφνικά παριστάνει πως αφυπνίζεται. Και η απάντηση πρέπει να δοθεί με ένα πειστικό σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης, που δεν μπορεί να κινείται στη γραμμή τής ενίσχυσης των χρυσοφόρων για τους λιγοστούς φίλους της λεγόμενων επενδύσεων. Το κυβερνητικό σχέδιο για το ταμείο ανάκαμψης κάηκε στη βόρεια Εύβοια και στις υπόλοιπες καμένες γειτονιές της Ελλάδας. Ο επανασχεδιασμός αποτελεί άμεση αναγκαιότητα και δεν μπορεί να γίνει εν κρυπτώ, όπως το πρώτο λεγόμενο σχέδιο, που πέρασε εκ των υστέρων με μια συνεδρίαση στη Βουλή.
