«Η συστημική αστάθεια που διέπει τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους τα τελευταία 200 χρόνια αποτελεί ίσως την πιο σημαντική γενεσιουργό αιτία των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων στη χώρα μας. Η διαιώνιση της αβεβαιότητας -γεωπολιτικής, οικονομικής, θεσμικής- έχει διαμορφώσει και επηρεάσει καταλυτικά την ταυτότητα, τη συμπεριφορά και τον ψυχισμό του σύγχρονου Έλληνα και της Ελληνίδας.
Προκαλεί έλλειψη εμπιστοσύνης σε θεσμούς και ανθρώπους, αποθαρρύνει τον μακροχρόνιο σχεδιασμό και οδηγεί στη σύναψη βραχυπρόθεσμων συμβολαίων και επιθετικών συμπεριφορών. Η αλλαγή πλεύσης είναι δύσκολη: προϋποθέτει τη συγκρότηση μιας συμμαχίας τολμηρών αλλά φωτισμένων προσωπικοτήτων που δεν θα διστάσουν να ονειρευτούν, να σχεδιάσουν και να υπηρετήσουν με αξιοπιστία μια μακροπρόθεσμη εθνική στρατηγική εμπνέοντας και κινητοποιώντας ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις».
Δανείστηκα αυτές τις δύο εξαιρετικές σε διατύπωση και σημασία παραγράφους από την ομιλία της κυρίας Λούκας Κατσέλη στην παρουσίαση του βιβλίου του Μιχάλη Ψύλου «Δεσποινίς Στεφανόπολι», που αφορά τον βίο, τη δράση και την προσφορά μια Ελληνίδας, της πρώτης που στα τέλη του 19ου αιώνα και σε ηλικία 15 ετών εισήλθε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας.
Μετά από 200 χρόνια, λοιπόν, φτάνουμε σε μια από τις δραματικότερες στιγμές για το παρόν και το μέλλον του ελληνικού κράτους. Ξηλώνονται τα πάντα. Τα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου διαμοιράζονται και εκχωρούνται στις εγχώριες ελίτ και τους ξένους δανειστές. Η ελληνική Παιδεία, που αναβαθμίστηκε από τον Γεώργιο Ράλλη, υποβαθμίζεται από τη Νίκη Κεραμέως και οι κανόνες εργασίας καταργούνται. Τα πάσης φύσεως αφεντικά, οι νέοι κοτζαμπάσηδες, θα αποφασίζουν για όλα.
Στους διανομείς της δημόσιας περιουσίας προσφέρθηκε με νόμο (!) ασυλία για όποια παρανομία και αν κάνουν! Ασυλία στα διευθυντικά στελέχη των ιδιωτικών τραπεζών, ασυλία στη διοίκηση του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), ενώ το ακαταδίωκτο θα έχουν και τα golden boys που θα διαχειρίζονται και θα επενδύουν στα χρηματιστήρια τις εισφορές των ασφαλισμένων.
Και όλα αυτά συμβαίνουν βάσει σχεδίου ελέγχου όλων των εξουσιών, νομοθετικής, εκτελεστικής, Δικαιοσύνης, Ανεξάρτητων Αρχών, ΜΜΕ. Εξελίξεις χωρίς μεγάλες αντιστάσεις, πρόθυμους να υπηρετήσουν μια εξουσία κατακτητών, που σχεδιάζουν να κυβερνούν χωρίς τα εμπόδια των νόμων και τους περιορισμούς του συντάγματος.
Η ανάλγητη εφοπλιστική ελίτ συνασπίστηκε, ελέγχει ασφυκτικά την ενημέρωση και στηρίζει την κυβέρνηση και τα σχέδιά της. Ουδόλως την ενδιαφέρει το μέλλον της χώρας στον απαιτητικό 21ο αιώνα. Μας έχουν «χεσμένους», όπως είπε πρόσφατα εφοπλιστής χορηγός του Κυριάκου και της Μαρέβας. Σύμμαχοι της νέας εξουσίας κλινικάρχες, σχολάρχες, βιομήχανοι και πάσης φύσεως καρτέλ της μέρας και της νύχτας, που ενδιαφέρονται για τα λάφυρα.
Οι βουλευτές της πλειοψηφίας μετατράπηκαν σε αγέλη. Ακόμα και τα παλιά στελέχη, που διετέλεσαν υπουργοί και πρωθυπουργοί, σιωπούν αποδεχόμενα ότι των εθνικών αναγκών προηγούνται τα προσωπικά και κομματικά συμφέροντα. Επιφανείς πανεπιστημιακοί, δειλοί ή εκβιάσιμοι, κρύβονται συνεχώς και επιμελώς. Ποια είναι, για παράδειγμα, η άποψη του καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Νίκου Αλιβιζάτου και του παιδαγωγού Γεωργίου Μπαμπινιώτη;
Δικαστικοί λειτουργοί προφέρονται να συνδράμουν στα κυβερνητικά σχέδια. Η εισαγγελέας του Ειδικού Δικαστηρίου Βασιλική Θεοδώρου, μια μέρα πριν συνταξιοδοτηθεί (!), υπέβαλε πρόταση προς το συμβούλιο του ανωτάτου δικαστηρίου, ζητώντας οι προστατευόμενοι μάρτυρες να καταθέσουν με τα στοιχεία τους στην υπόθεση Παπαγγελόπουλου που αφορά το σκάνδαλο Novartis, γιατί μεταξύ των δύο υποθέσεων, όπως υποστηρίζει, δεν υπάρχει συνάφεια! Και αναρωτιέσαι, γιατί η Νομική χαρακτηρίζεται επιστήμη;
Ποιο είναι το μέλλον της Ελλάδας, αν δεν βρεθεί, όπως υπογραμμίζει η κ. Κατσέλη, αυτή η συμμαχία των τολμηρών αλλά φωτισμένων προσωπικοτήτων που δεν θα διστάσουν να ονειρευτούν, να σχεδιάσουν και να υπηρετήσουν με αξιοπιστία μια μακροπρόθεσμη εθνική στρατηγική;
Μπορούν τα παλιά -κυρίως- στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να αντιληφθούν τα εθνικά διακυβεύματα, καθώς τους έλαχε ο κλήρος να ηγούνται της αντίστασης και της αντιπολίτευσης; Ποιοι και πόσοι θα ανταποκριθούν στις προσκλήσεις της Ιστορίας, όπως έκαναν, πριν 200 χρόνια, ο Ρήγας Φεραίος, ο Αδαμάντιος Κοραής, ο Διονύσιος Σολωμός, ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα και τόσοι άλλοι γενναίοι, υπό το σύνθημα «ελευθερία η θάνατος»;
