Είναι σίγουρο ότι μπορεί να γίνουν ενδιαφέρουσες συζητήσεις κατά την προγραμματική συνδιάσκεψη. Κυρίως να ακουστούν οι χαμηλόφωνοι και μακρινοί. Αυτοί που δεν ζητούν, δεν πιέζουν, δεν φιλοδοξούν. Δεν ξέρω αν οι χωρισμοί σε πεδία - τραπέζια είναι ο καλύτερος τρόπος για να διασταυρωθούν απόψεις και εμπειρίες, αλλά είναι σημαντικό να ακουστούν οι πιο σιωπηλοί. Βρίσκονται στην πρώτη - πρώτη γραμμή. Καταλαβαίνουν αν η κοινωνία οργίζεται ή φανατίζεται. Διαφορετικό το ένα από το άλλο.
Καταλαβαίνουν δηλαδή πόσο βαθιά είναι η διαφωνία της κοινωνίας με ένα κόμμα και μια πολιτική ή πόσο φωνακλάδικη είναι και ρηχά συγκρουσιακή. Άλλο το βάθος, άλλο η υψιφωνία. Πολλές φορές συγχέονται. Ακούς δυνατά και νομίζεις ότι ακούς το δίκιο, ενώ αυτό που ηχεί είναι η κομπορρημοσύνη και επιτηδευμένος εγωισμός του εγκάθετου. Ακούς ένα αίτημα μαξιμαλιστικό, αλλά εύφωνο, καλοδιατυπωμένο, ενώ πιθανώς δεν μπορείς να ακούσεις ένα αίτημα εύγλωττο, αλλά χαμηλόφωνο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ άραγε είναι κόμμα μόνο των αδύναμων, των αδικημένων; Οι εργαζόμενοι στο σούπερ μάρκετ, στην αλυσίδα βενζινάδικων, στις ταχυμεταφορές έχουν δίκια, έχουν αιτήματα, κινδυνεύουν με το παπί, τις άπειρες ώρες δουλειάς και τους επιθετικούς αυτοκινητάδες, δύσκολα ακούγονται όμως. Τους βλέπεις καμιά φορά δίπλα στα ψυγεία του σούπερ, να καπνίζουν, να μιλάνε, τι να λένε; Φοβούνται άραγε μην τους καρφώσουν; Λένε για τη ζέστη, για τους προμηθευτές που χτύπησαν το πρωί με την όπισθεν την γκαραζόπορτα του μαγαζιού κ.λπ.
Αλλά υπάρχουν και πολλοί άλλοι, σιωπηλοί. Μικρομαγαζάτορες που έφτασαν να πουλούν «κινεζιές» γιατί δεν έχουν τις επιταγές και μικροβιοτέχνες εξαιρετικών βαμβακερών που δεν μπορούν να συναγωνιστούν, καλοί μάστορες μηχανουργοί, που δεν πολυκαταλαβαίνουν το λογισμικό στα σύγχρονα αυτοκίνητα. Παλιά ήταν όλα απλά, κυλινδροπίστονα, διάκενο στις βαλβίδες, ντίζες στα πεντάλ κ.λπ.
Σήμερα αυτόν τον μάστορα δεν τον χωράει η πραγματικότητα. Δεν φωνάζει μεν, δεν διακηρύττει την ανασφάλεια ή την αναδουλειά (έχει περάσει και πολύ καλές μέρες), αλλά τώρα οι πελάτες του κάνουν διακόσια παζάρια για αλλαγή λαδιών - φίλτρου στο «χρέπι» τους. Άλλωστε οι νέες μορφές μακροχρόνιας ενοικίασης αυτοκινήτων του τρώνε πελάτες. Υπάρχουν καλλιτέχνες που έχουν να εργαστούν δύο ή τρία χρόνια. Ας είναι καλά οι συνταξιούχες μανάδες. Καλλιτέχνες που ποτέ και καμία ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού δεν γύρισε να κοιτάξει τη δουλεία τους, την τέχνη τους. Πάντα απ’ έξω.
Διάφορα είδη εργασίας σε ένα πλατύ ανθρώπινο τοπίο αφήνουν πολλούς άφραγκους και ανεπιβεβαίωτους. Μόνο αυτοί αποτελούν την Αριστερά; Νέοι αγρότες που, για να πιστοποιήσουν ένα προϊόν, πρέπει να περάσουν των παθών τους τον τάραχο με το υπουργείο και τους «οπεκεπέδες», μικροί τεχνικοί που σου μαζεύουν τον υπολογιστή και ένας γραφειοκρατικός έλεγχος μπορεί ανά πάσα ώρα να τους τσακίσει, ένας δικηγόρος που με την άμβλυνση της δικαστικής δραστηριότητας κάθεται στο γραφείο του, ενώ το μόνο που του συμβαίνει είναι οι λογαριασμοί κοινοχρήστων και ηλεκτρικού.
Εργαζόμενοι σε ιδιωτικές εταιρείες αιχμής, αδιόριστοι καθηγητές που τρέχουν σε ιδιαίτερα ή στα συνοικιακά φροντιστήρια, αλλά και οι φροντιστές, με ενοίκια και αγωνία και πάγια, πωλητές μεταχειρισμένων ανταλλακτικών στη Φραντζή, λαδάδες και λαστιχάδες στη Λιοσίων, στο Περιστέρι, παραγωγοί έξοχου τσίπουρου στη Θεσσαλία, μικροκατασκευαστές σκαπτικών στην Κρήτη, επιστήμονες υψηλής ειδίκευσης που δουλεύουν σε εταιρείες χρωμάτων, επιχειρηματίες με πρωτοποριακά διεθνώς προϊόντα καλλυντικών που προσπαθούν να αντέξουν τις πολυεθνικές, επιχειρηματίες ποιοτικών τουριστικών υπηρεσιών, γιατροί του περιφερειακού ιατρείου ή της κάθετης μονάδας στο κέντρο της Αθήνας, χιλιάδες χιλιάδων επαγγελματίες αόρατοι, άφωνοι, ανοργάνωτοι, μοναχικοί.
Όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί πρέπει να ακουστούν. Αυτοί γράφουν πρόγραμμα, συνθέτουν κόμμα, συγκροτούν την παραγωγική και πολιτιστική φυσιογνωμία της χώρας.
