Η κυβέρνηση των αχυρανθρώπων νομοθετεί με ακροδεξιό πρόσημο και ταξικό μένος. Με στρατηγικό στόχο την ακύρωση των βασικών κατακτήσεων των εργαζομένων εδώ κι έναν αιώνα, προκειμένου, λέει, να πετύχει «γρήγορη και μεγάλη ανάπτυξη»... Στην πραγματικότητα, για να εξυπηρετήσει γραμμάτια και δουλείες που οφείλει σ' αυτούς που μεθόδευσαν την ανάδειξή της στη διακυβέρνηση του τόπου. Όμως, ακόμη κι ένας πρωτοετής των Οικονομικών Επιστημών γνωρίζει ότι με ανεργία που στους νέους αγγίζει το 25% και με μισθούς πείνας δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη, παρά μόνο ευημερία κάποιων αριθμών.
Είναι λοιπόν φανερό ότι ο ψευδεπίγραφος οικονομικός νεοφιλελευθερισμός στοχεύει στη νομιμοποίηση της ασυδοσίας των κρατικοδίαιτων νονών της οικονομίας με μοντέλα κοινωνικής οργάνωσης λατινοαμερικανικού τύπου. Π.χ., τύπου Πινοσέτ. Με «χρυσή εφεδρεία» την Ακροδεξιά, που ελέγχει τον πολιτικό και κοινωνικό βηματισμό του κ. Μητσοτάκη, απεργάζεται αντίστοιχες λύσεις και στο πολιτικό επίπεδο, ώστε να καταστεί αδύνατη για μεγάλο διάστημα η σοβαρή αμφισβήτηση της εξουσίας και της «κανονικότητας» που επαγγέλλεται ο σκληρός πυρήνας της μαϊμού μεγαλοαστικής τάξης. Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και ο ψηφισθείς τελευταίος αντεργατικός νόμος (16.6.21).
Ο νέος εφιάλτης
Όλα δείχνουν ότι επέρχεται ένας νέος εφιάλτης για τον κόσμο της εργασίας και όχι μόνο. Και μάλιστα θεσμοθετημένος. Το συνδικαλιστικό κίνημα, που καταδυναστεύεται από λούμπεν στοιχεία, κυρίως στην κορυφή, και από αντιλήψεις περί ιμάντα μεταβίβασης της πολιτικής του κόμματος, ή συνεργάζεται με τον ταξικό αντίπαλο με τον πιο ελεεινό τρόπο, όπως η ΓΣΕΕ, ή βρίσκεται σε αμηχανία (κομματικός συνδικαλισμός). Νομίζω η γνωστή ρήση με την παρήχηση του ταυ δίνει το στίγμα της κατάστασης του συνδικαλιστικού κινήματος και όσων διατείνονται ότι υπηρετούν τον ταξικό συνδικαλισμό: τυφλός τα τ' ώτα , τον τε νουν, τα τ' όμματα (τυφλός ως προς τ' αυτιά, τον νου και τα μάτια). Αν δεν ανακοπεί τώρα, χθες, αυτός ο δρόμος στα πιο αδίστακτα και άνομα συμφέροντα και την αναποτελεσματικότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, σε πολύ λίγο καιρό θα χρειαστεί πολύ δάκρυ, πόνος, ίσως και αίμα για να ανατραπεί η επιδιωκόμενη, με όρους μαφίας, «κανονικότητα».
Η ιστορική ευθύνη
Η ιστορική ευθύνη του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και των συμμάχων του είναι να συγκρουστεί με όρους ανατροπής μετωπικά με την περιρρέουσα κατάσταση. Οποιοσδήποτε άλλος προσανατολισμός σημαίνει αυτοαναίρεση. Δεν θέλω να πιστέψω ότι στον ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία τείνει να επικρατήσει ένα είδος ιταλοποίησης της Αριστεράς. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι δεν έχει λόγο ύπαρξης πλέον.
Η δημιουργία ενός αυτόνομου, ανεξάρτητου και αξιόμαχου συνδικαλιστικού κινήματος των εργαζομένων, με σαφή ταξικό προσανατολισμό και ενάντιο στις στρεβλώσεις και τα εκφυλιστικά φαινόμενα που το έχουν καταστήσει αναξιόπιστο, αποτελεί εθνική ανάγκη. Φαίνεται όμως, και ελπίζω να κάνω λάθος, ότι κάτι τέτοιο δεν είναι στις στοχεύσεις και τις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. Έχω την αίσθηση ότι οι εσωτερικές αντιφάσεις τού έχουν στερήσει δύο υπερόπλα: α) την επικοινωνία με τη μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας και β) το άνοιγμα μετώπων πάλης. Με την εκφώνηση συνθημάτων και προγραμματικών δηλώσεων, πολλές φορές με διάφορες αποχρώσεις, από κορυφαία στελέχη, το πολύ - πολύ να χαϊδέψουν αυτιά. Και ο λαός μας έχει κάθε λόγο να μην δίνει σημασία σε τέτοιου είδους πρακτικές.
Στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται στις εργασιακές σχέσεις διεθνώς και με την αντίθεση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου να γιγαντώνεται, η αναγκαία ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος σε ταξική βάση, με νέες ιδέες και δομές, είναι εκ των ων ουκ άνευ για την επιβίωση των κοινωνιών. Σε ό,τι αφορά την πατρίδα μας, παίρνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες, έχει καθοριστική σημασία ακόμη και για την επιβίωση του έθνους.
