Υπάρχει ένα μέτωπο που επισκιάζεται από τη γενική ρητορική περί της, στρατηγικά αναγκαίας, επέκτασης. Η διεύρυνση εντός. Προς τα μέσα, προς τα ενδότερα της Αριστεράς. Η επιστροφή και επανασυστράτευση παλιών συντρόφων. Ο κύκλος της ρήξης έχει κλείσει. Ό,τι ήταν να γίνει έχει γίνει. Μοιράστηκαν τα ανεπούλωτα, αλλά υπάρχουν και τα επουλώσιμα. Οι ιδεολογικοί ανακαθορισμοί έχουν συμβεί. Ένα μέρος των διαφωνιών παραμένει αγεφύρωτο.
Όμως σε πολλούς έχει φανεί η πραγματική πολιτική κλίμακα. Απέναντι σε πολιτικές ενός εργασιακού και κατασταλτικού αρχαϊσμού, αλλιώς ερμηνεύεται ο έστω «οπορτουνιστικός» και «συμβιβασμένος» ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί είναι φανερό ότι μπορεί να υπάρχει η εσωτερική, πραγματιστική, αναδίπλωση, αλλά εν τω μεταξύ αχνοφαίνονται πιο διευρυμένες ερευνητικές και θεωρητικές επεξεργασίες σε μεγάλα και σημαντικά θέματα που τα θέτει η ζωή. Για παράδειγμα, Υγεία, γεωπολιτική, Εργασιακό Δίκαιο, οικολογία, μοντέλα ανάπτυξης, Παιδεία. Λέω «μερικά» που νομίζω πως έχουν στρατηγικό βάθος και όπου μπορούν να υπάρξουν παραγωγικές συνεισφορές, αλλά και να θεμελιωθούν συνθέσεις. Συνθέσεις όμως επί συγκεκριμένου, όχι επί του αριστερού φαντασιακού. (Συχνά τα γενικά χωρίζουν, ενώ τα ειδικά μπορούν να ενώσουν ευκολότερα στην Αριστερά του τόπου μας). Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει προβλήματα οργανωτικής συνοχής, μπορεί να έχει αντιφάσεις (θα γράψω σε άλλο κείμενο εκτενέστερα), αλλά δημιουργεί έναν σημαντικό ζωτικό χώρο στις άλλες μορφές Αριστεράς. Δεν λέω ότι μπορεί να μιλήσει για λογαριασμό κάθε εκδοχής, αλλά νομίζω πως μπορεί να εξασφαλίσει τον ζωτικό χώρο ώστε να υπάρξουν, να αναπτυχθούν και να εισφέρουν οι αριστερές ιδιόλεκτοι-χωρίς να κλείνονται στα στενά (και καταστροφικά) όρια μιας σέχτας.
Πολλές φορές στις διασπάσεις παρεμβαίνει η πίκρα, ενίοτε μπορεί να εξελιχθεί και σε προσωπική προσβολή, σε προσωπική ματαίωση. Πολλές φορές βλέπουμε στην ιστορία της Αριστεράς ιδεολογική διαφωνία να εξελίσσεται σε «συντροφικό ενδομίσος». Όλα έχουν συμβεί. Και οι σχέσεις έχουν φθαρεί, και οι πίκρες είναι αποθηκευμένες - αλλά ενεργές. Όμως πρέπει να είσαι προσηλωμένος στο κοίτασμα και όχι στα χώματα που πέφτουν μέσα στο ορυχείο.
Να γίνει δηλαδή ό,τι και το 2004, το 2007, το 2008 (μια ενσωμάτωση), για να φτάσουμε στο 2012 με την καταστατική ενοποίηση; Φυσικά όχι. Κανείς δεν βγαίνει από την περιπετειώδη δεκαετία αλώβητος. Αδίδακτος. Τα συμπεράσματα μπορούν να ζυμωθούν στα γραπτά κείμενα και τα κομματικά ντοκουμέντα, αλλά σε βιωματικό επίπεδο έχουν βγει. Υπάρχουν ως γενικό αίσθημα. Τι έφταιξε, τι κατορθώθηκε, πού μπορεί να πάει. Κυρίως όμως υπάρχουν τα επείγοντα της καθημερινότητας που οι ενδοκομματικοί σχολαστικισμοί ενίοτε παραβλέπουν.
Η «τρικυμία στο φλιτζάνι» δεν αποτελεί γεγονός. Γίνεται, βέβαια, είδηση (διασπάται ο ΣΥΡΙΖΑ, σκληρή σύγκρουση κ.λπ.), αλλά μην ταυτίζουμε την ειδησεοποιημένη πληροφορία με την είδηση, πολύ περισσότερο με το πραγματικό ενδιαφέρον του κόσμου.
Διανθίζουν (με την προπαγάνδα) τον μόνιμο ισχυρισμό περί «δημοσκοπικής στασιμότητας», με τα «εμφύλιος στον ΣΥΡΙΖΑ», «σφοδρή σύγκρουση» κ.λπ. Σαν να ίπταται φόβος για το αν στα ισόγεια της κοινωνίας ξαναχτίζεται μια (πολύ πιο ρεαλιστικά δομημένη) επιρροή. Όχι εντυπωσιακή, όχι ορμητική, αλλά υπαρκτή, στέρεα επιρροή. Που θέλει τον χρόνο της.
Ο κόσμος, φυσικά, έχει άλλους καημούς και προβλήματα, δεν τον νοιάζουν οι κυβερνητικές φιλαρέσκειες και ανασφάλειες. Και οι ειδησεοποιοί έχουν τα δικά τους προβλήματα (να δημιουργήσουν γεγονός εκ του μη όντος). Η είδηση όμως είναι αλλού. Συχνά σ’ αυτό το «αλλού» δεν πάει κάμερα ούτε ρεπόρτερ. Συχνά σ’ αυτό το «αλλού» δεν πάει ούτε το βλέμμα μεγάλου μέρους του πολιτικού συστήματος, αλλά συχνά και το βλέμμα ενός «αριστερού αριστοκρατισμού». Συχνά στην Αριστερά άτυπα προβλήματα τα θεωρούμε ανύπαρκτα. Το μίσος, η ανασφάλεια, η αυτοεκμηδένιση, η αντιζηλία, η καθημερινή βιοποριστική αγωνία θεωρούμε πως υποσκελίζουν τη δική μας ασφαλή ανάλυση «ταξικής πάλης και δικαιωμάτων».
(Συνεχίζεται)
