Ζητείται ελπίς. Για την κοινωνία, για τους πολίτες, για τη δημοκρατία, για τα στοιχειώδη δικαιώματα. Για το αύριο που άνθρωποι της διπλανής πόρτας το βλέπουν προκαταβολικά ισοπεδωμένο και παραδομένο στις ορέξεις και στο έλεος του Μητσοτάκη, του Χατζηδάκη, της Κεραμέως, τη νεοδεξιάς φυλής των πολιτικών νάνων.
Ζητείται ελπίς για τη δημοκρατία. Η οποία ακρωτηριάζεται καθημερινά με συνοπτικές διαδικασίες. Η απλή αναλογική εκτελέστηκε, η Βουλή βρίσκεται σε κατάψυξη, το δικαίωμα στην απεργία, στη διαδήλωση, στη διαμαρτυρία επαφίεται στην καλή διάθεση της αστυνομίας, του Βορίδη, του Γεωργιάδη. Η χώρα κλείνεται πίσω από το σύρμα του νόμου και του αστυνόμου. Η αστυνομία κυνηγάει το έγκλημα στα πανεπιστήμια, στις διαδηλώσεις, στους ακτιβισμούς, στη γυναίκα που τολμάει να τραγουδήσει, στο Εμπρός. Ενώ το οργανωμένο έγκλημα σκιάζει τη χώρα.
Ζητείται ελπίς για τη δημόσια Υγεία, που ετοιμάζονται να την παραδώσουν με χειροκροτήματα στους νταβατζήδες. Για τη δημόσια Παιδεία, που την παραδίνουν χωρίς χειροκροτήματα στους προαγωγούς. Για το κοινωνικό κράτος, που βάλλεται ως αναχρονιστικό βαρίδι της ανάπτυξης. Για την εργασία, που επιστρέφει με φοβέρες και ψέματα στο καθεστώς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Για τα στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων, που η τήρησή τους ανατίθεται στον ΣΕΒ και στην απληστία της ολιγαρχίας. Για τους νέους, που, ενώ θα έπρεπε να ζουν το όνειρο μιας καλύτερης ζωής, ασφυκτιούν με υποθηκευμένο αύριο.
Ζητείται ελπίς για την ενημέρωση, που έχει καταντήσει πόρνη τους. Μια χούφτα ολιγάρχες τής πέρασαν σαν αρκούδα χαλκά στα χείλη με χορηγία του Μητσοτάκη και την υποχρεώνουν να χορεύει στον ρυθμό των δικών τους και των δικών του συμφερόντων. Αδίστακτοι στη συκοφάντηση, στη δολοφονία χαρακτήρων, στο ψέμα, στην εξαπάτηση, στις δουλειές. Κόμματα, πολιτικές, πρόσωπα και ιδέες επικηρύσσονται και εκτελούνται όταν κριθούν επικίνδυνα. Ποτέ από τη Μεταπολίτευση η ενημέρωση δεν θύμιζε τόσο ολοκληρωτικό καθεστώς. Αστυνόμο, δικαστή και δήμιο των απείθαρχων.
Ζητείται ελπίς γιατί ένα μέρος της κοινωνίας δίνει την εικόνα της υποταγής στο μοιραίο. Δημοσκοπήσεις της συμφοράς σημαδεύουν ό,τι κινείται. Το καθεστωτικό τους θράσος παραπέμπει σε Κολοσσαίο - ο αυτοκρατορικός αντίχειρας προς τα κάτω και οι κερκίδες γεμάτες. Ο γυμνός αρχηγός τους εμφανίζεται ντυμένος κάθε μέρα με άλλη στολή και το «χαίρε, Καίσαρ» δεσπόζει σε παράθυρα, τίτλους και στημένες φιέστες.
Ζητείται ελπίς. Στην Αριστερά πρώτα, που έχει τη δύσκολα κατακτημένη τεχνογνωσία. Ξέρει να παράγει φως σε σκοτεινούς καιρούς. Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ... Ένα, δύο, εκατό, χιλιάδες ατομικές και συλλογικές γεννήτριες στον δρόμο, στην καφετέρια, στο Διαδίκτυο. Πριν αναδειχθεί η δυστοπία σε καθεστώς και κηρυχθεί η ουτοπία εκτός νόμου.
