Η ΕΡΕΥΝΑ που παρουσίασε στο προηγούμενο κυριακάτικο φύλο η Καθημερινή μου κέντρισε το ενδιαφέρον, καθώς το θέμα αφορούσε τις γνώμες των νέων για το μέλλον τους. Αυτή η γενιά, πολλά μέλη της οποίας έχουν ήδη φύγει στο εξωτερικό, αγνοείται και το νιώθει. Αυτή η γενιά, το μέλλον της Ελλάδας, έχει απογοητευτεί από τη χώρα και δεν εμπιστεύεται τους θεσμούς της. Αυτά ήταν τα κυρίαρχα συμπεράσματα.
ΟΠΩΣ αναφέρεται στο ρεπορτάζ, σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου “Νίκος Πουλαντζάς”, το 87% των νέων ηλικίας 17-34 εμπιστεύεται λίγο ή καθόλου τα πολιτικά κόμματα, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τα ΜΜΕ είναι 93%. «Βλέπεις τους κρατικούς θεσμούς να βάζουν όλη τους την ενέργεια σε πράγματα που αφορούν ελάχιστα ή καθόλου τους νέους, διατηρώντας το αίσθημα της ηττοπάθειας και της βίας - βία της ανεργίας, βία της απαξίωσης, βία της ανασφάλειας» είπε ο 24χρονος Νίκος Φωτίου.
ΑΛΛΟΣ νέος απάντησε ότι «η αστάθεια που χαρακτηρίζει το εργασιακό περιβάλλον της χώρας μας δεν μου δημιουργεί την αίσθηση σιγουριάς προκειμένου να χτίσω το μέλλον μου σ’ αυτή».
ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ όλων όσοι ερωτήθηκαν, παρόμοιες. Δεν βλέπουν φως στο βάθος του τούνελ. Ενός τούνελ όπου το 2010 εισήλθαν με συμπτώματα χρεοκοπίας πέντε ευρωπαϊκές χώρες που αποκλήθηκαν PΙIGS (Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Ισπανία), αλλά στο τούνελ παρέμεινε μόνο η δική μας χώρα, σε δυσμενέστερες συνθήκες χρεών μέχρι σήμερα!
ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ φυγής των νέων προς χώρες όπου τα προσόντα τους μπορούν να αναγνωριστούν και οι φιλοδοξίες τους να πραγματοποιηθούν θα συνεχιστούν. Η Ελλάδα θα μαραζώνει ως χώρα βαλκανικής κατηγορίας, παρέχοντας πλεονέκτημα στις επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας. Η προφητεία πως νέοι που θα μείνουν εδώ θα καταλήξουν τα γκαρσόνια των Ευρωπαίων υλοποιείται ταχύτατα και με τη σφραγίδα της κυβερνητικής πολιτικής, όπως την προδιαγράφει το εργασιακό νομοσχέδιο του Κ. Χατζηδάκη και η υποβάθμιση της Παιδείας όπως την έχει σχεδιάσει η Ν. Κεραμέως.
Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ Οικονομικών Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Σ. Ρομπόλης ανέφερε πως η Αθήνα παράγει 25% - 30% του ΑΕΠ της χώρας. «Αν κάνουμε αυτή τη συζήτηση σε νομούς, μιλάμε για τραγικές καταστάσεις. Κάποιος άνεργος σε έναν νομό δεν μπορεί να βρει δουλειά, δεν υπάρχει επιχειρηματική δραστηριότητα στην επαρχία. Οι εξειδικευμένοι άνθρωποι δεν μένουν στη χώρα και η επόμενη δεκαετία θα είναι πολύ δύσκολη, καθώς θα δούμε ροές προς το εξωτερικό και από ανειδίκευτους νέους».
ΓΙΑΤΙ όμως οι νέοι δεν βλέπουν φως στο βάθος του τούνελ; Γιατί δεν τους εκφράζει πλέον κανένα πολιτικό κόμμα; Γιατί δεν αντιστέκονται και δεν αγωνίζονται για καλύτερες μέρες; Δεν ξέρω αν έχουν αναλύσει την κατάσταση και έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτό είναι πλέον αδύνατο, αλλά έχουν δίκιο στο ότι πράγματι είναι εξαιρετικά δύσκολα στις σημερινές συνθήκες. Η αξιοκρατία κατέρρευσε υπέρ του πελατειακού κράτους. Η διαφθορά είναι τόσο εκτεταμένη, με τους νονούς της νύχτας, των ναρκωτικών, της πορνείας και του τζόγου να δρουν τόσο ασύδοτοι, που για να γίνει κάθαρση, απαιτούνται πλέον συνθήκες δημοκρατικής επανάστασης.
Η ΣΦΗΝΑ της Αριστεράς στην εξουσία σήμανε συναγερμό στους νέους «κοτζαμπάσηδες, καραβοκύρηδες και φαναριώτες» που συντόνισαν τις δυνάμεις τους ώστε αυτό να μην ξανασυμβεί ποτέ, υποδουλώνοντας όλες τις εξουσίες, τους θεσμούς και τις αρχές. Έχοντας στην τσέπη το μισό ΚΙΝ.ΑΛΛ., όλο το μαγαζί του Βελόπουλου, με το ΚΚΕ απομονωμένο, διαθέτουν τις περισσότερες εναλλακτικές λύσεις για να κρατήσουν εξουσία.
ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ «γη και ύδωρ» στους δανειστές και τους προστάτες ώστε, ακόμα κι αν συμβεί ατύχημα με μια δεύτερη αριστερή παρένθεση, να μην μπορεί να ασκηθεί διαφορετική πολιτική από αυτή που έχουν σχεδιάσει και κλειδώσει τουλάχιστον μέχρι το 2026 και αισθάνονται κυρίαρχοι και ασφαλείς για την «ιδιοκτησία του οικοπέδου», όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Χάρρυ Κλυνν.
ΚΑΘΩΣ δεν υπάρχουν στο ορίζοντα φως και δυνάμεις που να συγκινήσουν, να εμπνεύσουν και να ενώσουν την συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων στον αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον, με δικαιοσύνη και κοινωνική ευημερία, η μετανάστευση είναι μονόδρομος επιβίωσης των νέων. Εκτός κι αν η κάθαρση επέλθει αυτή τη φορά διά της πολύ μεγαλύτερης κρίσεως.
