Κανείς δεν μπορεί πλέον να καταλάβει αν η κυβέρνηση έχει σοβαρό σχέδιο για την αντιμετώπιση της πανδημίας και των συνεπειών που έχει προκαλέσει. Η ανικανότητά και η αδιαφορία να επιβλέψει την τήρηση των μέτρων που η ίδια αποφασίζει οδηγεί μοιραία στην τελική επιλογή της «ανοσίας της αγέλης» και ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει.
Οι υπηρεσίες που διαθέτει το κράτος, ανίκανες να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να εργαστούν με τη δέουσα σοβαρότητα, φάσκουν και αντιφάσκουν μεταξύ τους, ανακοινώνοντας μέτρα που λίγο μετά αναβάλλονται, μέχρι να επανέλθουν κ.ο.κ.
Για παράδειγμα, τα «κορωνοπάρτι» στην Αθήνα, την πλέον «κόκκινη» περιοχή της χώρας, συνεχίζονται κάθε μέρα μέχρι τις πρωινές ώρες (!) χωρίς την παραμικρή αντίδραση αυτών που έθεσαν τους κανόνες. Εκεί όπου νέοι πίνουν, καπνίζουν, χωρίς προφυλάξεις και βάζουν μουσική στη διαπασών, δημιουργήθηκαν πιάτσες ναρκωτικών και γίνονται πάσης φύσεως ψωνιστήρια. Το ότι θα μολυνθούν είναι ατομική ευθύνη. Το ότι θα κολλήσουν φίλους και συγγενείς είναι κοινωνική αναλγησία. Ποιο τελικά είναι το μήνυμα;
Στη δική μου αστική γειτονιά, την πλατεία Αγ. Γεωργίου στην Κυψέλη, λίγο μετά τα μεσάνυχτα φτάνει καθημερινά ένα αυτοκίνητο που παρκάρει και παίζει την ίδια μουσική σε μάξιμουμ ένταση. Όπως έμαθα, αυτό είναι το προσκλητήριο προς τους συγκεντρωμένους, μιας συγκεκριμένης συμμορίας, ότι έφτασε νέο εμπόρευμα.
Εκατοντάδες τηλεφωνήματα των κατοίκων, που χωρίς υπερβολή ζητούν απελπισμένοι βοήθεια, αγνοούνται συστηματικά. Οι βουλευτές της Α’ Αθήνας, άφαντοι. Κάποιοι πολίτες μάλιστα, ως ύστατο μέτρο, προσέφυγαν και στις εισαγγελικές αρχές, αρμόδιες να ερευνήσουν τις ευθύνες των αρχών.
Αλλοι κατέφυγαν και στον δήμο, ως υπεύθυνη αρχή για τη ζωή στην πόλη. Οι απαντήσεις που έλαβαν ήταν ότι οι ευθύνες του δήμου για την πλατεία αρχίζουν και τελειώνουν στη φροντίδα καθαριότητάς της. Οι δημοτικές παρατάξεις, στον κόσμο τους.
Εύκολα ακούς ότι, τι να κάνουμε, νέοι είναι, πιεσμένοι από τους περιορισμούς, λογικό είναι να ξεδώσουν. Αν έρθει η αστυνομία, θα τους λιανίσει στο ξύλο. Άλλη λύση δεν υπάρχει; Άσπρο - μαύρο; Είναι καλός και ευαίσθητος τώρα ο Χρυσοχοΐδης που κρατάει τους νταήδες του μαντρωμένους;
Και στη Βρετανία βγήκαν να ανασάνουν μαζικά οι νέοι στις παμπ, σε τραπεζάκια έξω, μόλις τέλειωσε το λοκντάουν. Και όταν οι παμπ έκλεισαν στις 11 το βράδυ, όλοι πήγαν στα σπίτια τους.
Οτι οι εισαγωγές ναρκωτικών στη χώρα μας διπλασιάστηκαν, όπως και οι διανομές των «προϊόντων», ότι η ευρεία χρήση ουσιών θα οδηγήσει πλήθος νέων στο περιθώριο της ζωής, αφελώς παραβλέπονται. Συνυπολογίστε και την απόφαση της κυβέρνησης για κατάργηση του ΚΕΘΕΑ και του ΟΚΑΝΑ, για να δείτε που πάει το πράγμα.
Γίνεται τυχαία; Γίνεται από ανικανότητα των εχόντων την ευθύνη των εξουσιών; Είναι επιλογή; Απλώς να θυμίσουμε ότι ένα από τα μέσα που χρησιμοποίησε με εντολή του Προέδρου Νίξον ο περιβόητος διευθυντής του FBI Έντγκαρ Χούβερ στις αρχές της δεκαετίας του ’70 για να ανακόψει τον ανερχόμενο πολιτικό ακτιβισμό των Μαύρων Πανθήρων ήταν να ρίξει στις γειτονιές των μαύρων τόνους ναρκωτικά.
Οπως ανέφερε στο άρθρο του στην Καθημερινή ο Παντελής Μπουκάλας: «Σε παλαιότερο κείμενό του στον ιστότοπό του, bloko.gr, ο Γιώργος Καραϊβάζ γεωγραφούσε έναν νυχτερινό κόσμο με ‘ήρωες’ κρατικούς αξιωματούχους, επιχειρηματίες, απόστρατους και εν ενεργεία αξιωματικούς, δικαστικούς, επιχειρηματίες, εκκλησιαστικούς κ.ο.κ. Βρόμικο χρήμα, ναρκωτικά, δολοφονίες, εκβιασμοί, μαφία». Ζόφος.
Αυτή είναι η σκοτεινή πραγματικότητα μιας χώρας όπου όλες οι εξουσίες, ακόμα και αυτές που θεωρούνται ανεξάρτητες, είναι πλέον υπόδουλες στην κυβέρνηση. Και προκύπτει το κρίσιμο ερώτημα: Πώς μπορεί να γίνει δημοκρατική επανεκκίνηση χωρίς ισχυρή πολιτική πλειοψηφία και στήριξη από την κοινωνία; Πώς μπορούμε να νικήσουμε, ως πολίτες, όλες αυτές τις παραεξουσίες, τις σέχτες, τις μαφίες και τους ολιγάρχες που στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση κυριαρχώντας στην ενημέρωση;
Κανείς, σε όποιο πολιτικό φάσμα και αν τοποθετείται, δεν έχει πλέον το δικαίωμα να κρύβεται παρακολουθώντας τη διάλυση των πάντων και την υποδούλωση της χώρας. Και αν τα παλαιά κόμματα δεν αλλάζουν, θα χρειαστούμε νέα, για να σωθεί ο τόπος. Διαφορετικά, καληνύχτα και καλή τύχη, πατριώτες.
