Ο όρος «παραφιλολογία» είναι μια ήπια λέξη για να περιγραφούν τα κυβερνητικά ψεύδη γύρω από τον Ποινικό Κώδικα και την αυστηρότητα -ή μη- των ρυθμίσεών του για τα σεξουαλικά εγκλήματα. Για λόγους συντομίας, πάντως, τα ψεύδη αυτά μπορούν να ομαδοποιηθούν σε δύο κατηγορίες:
* Ο νέος Ποινικός Κώδικας χαλάρωσε, δήθεν, το σχετικό ποινικό οπλοστάσιο. Η πραγματικότητα όμως είναι αντίστροφη, το έκανε, ιδίως στο συγκεκριμένο πεδίο, πολύ αυστηρότερο. Πρώτον, επεξέτεινε το κακούργημα του βιασμού ώστε ποινή κάθειρξης πέντε έως δέκα έτη να καλύπτει και πράξεις που προηγουμένως δεν ήταν καν πλημμελήματα, αλλά ήταν ποινικά ανέγγιχτες: πραγματικά βιασμό συνιστούν πλέον όλες οι γενετήσιες πράξεις που τελούνται χωρίς συναίνεση του θύματος, έστω κι αν δεν εκδηλώθηκε οποιαδήποτε αντίσταση ή αν η πράξη δεν αφορούσε ανήλικο ή δεν υπήρξε οποιαδήποτε κατάχρηση σχέσης εξάρτησης. Δεύτερον, ρύθμισε λεπτομερέστερα και αυστηρότερα ειδικά τα εγκλήματα που πλήττουν τους ανηλίκους καθώς και τα σχετικά με την πορνογραφία.
* Σε κάθε περίπτωση, ψεύδος ασύστολο και συνειδητό αποτελεί η προπαγάνδα ότι δήθεν ο Ποινικός Κώδικας του 2019 είναι ένα κατασκεύασμα του ΣΥΡΙΖΑ. Η πραγματικότητα είναι ότι οι νομοπαρασκευαστικές εργασίες ξεκίνησαν πριν από περίπου μία δεκαετία και στη σύνθεση των επιτροπών εναλλάχθηκαν αρκετοί πρόεδροι και μέλη. Στην τελευταία της σύνθεση που παρέδωσε σχέδιο το 2019 μετείχαν διαπρεπείς δικαστικοί λειτουργοί και εισαγγελείς, καθηγητές και των τριών νομικών σχολών της χώρας και δικηγόροι. Τελευταίος πρόεδρος ήταν ο πρώην πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Ποινικολόγων, δικηγόρος Χρ. Αργυρόπουλος, ενώ στη σύνθεση μετείχε και ο νυν πρόεδρος καθηγητής του ΕΚΠΑ Η. Αναγνωστόπουλος.
Η αριστεία τους (όχι με την ξεφτισμένη νεοδημοκρατική έννοια, αλλά με την κυριολεκτική) ήταν πανελληνίως αναγνωρισμένη. Τα κομματικά τους φρονήματα, άγνωστα. Ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς εγγυήθηκε διαδικαστικά τη δυνατότητα των επιστημόνων να εργαστούν χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις. Ο Ποινικός Κώδικας ψηφίστηκε με μια ενιαία ψήφο, όχι κατ’ άρθρο, και επομένως χωρίς καμιά δυνατότητα παρέμβασης από βουλευτές κόμματος κυβερνητικού ή άλλους. Επί της ουσίας, για αρκετά άρθρα υπάρχουν επιμέρους διαφωνίες. Η αναστολή της παραγραφής σε εγκλήματα κατά ανηλίκων, π.χ., όντως πρέπει να μεταρρυθμιστεί.
Ας μιλήσουμε όμως για τα πραγματικά. Το παγκοσμιοποιημένο σύστημα εξουσίας παράγει ανισότητες και διαχειρίζεται τα προβλήματα στερώντας ελευθερίες και αστυνομεύοντας. Για την Αριστερά και για κάθε φιλελεύθερο άνθρωπο, η αξία (τεχνικά, το έννομο αγαθό) που προσβάλλεται με τα σεξουαλικά εγκλήματα δεν είναι μια εκδοχή σεμνοπρέπειας, αλλά ο αυτοπροσδιορισμός. Ακόμη και η βαρύτητα του εγκλήματος διαβαθμίζεται με βάση την ένταση του εξαναγκασμού ή του περιορισμού της ελευθερίας. Η ποινική προστασία των ανηλίκων επίσης σε τελική ανάλυση εξασφαλίζει τη δυνατότητά τους να διαμορφώνουν τη ζωή τους χωρίς δεσμεύσεις και ψυχικούς πόνους από βαριά πρόωρα τραύματα. Αυτή την ελευθερία τους υπερασπίζονται τα θύματα που τώρα καταγγέλλουν θαρρετά άθλιους δράστες βίαιων ή παιδοφιλικών πράξεων. Την ίδια ελευθερία υπερασπίζεται και το κράτος δικαίου με θεσμούς που εγγυώνται την αναλογικότητα εγκλήματος και ποινής, τη δυνατότητα απόδειξης της αθωότητας και του συγκεκριμένου μεγέθους της ευθύνης ώστε η δίκη να είναι δίκαια και όχι μια εκδίκηση ή ένα ισοπεδωτικό λυντσάρισμα. Είναι δύσκολη η εξισορρόπηση ασφάλειας και ελευθερίας, αλλά μόνο έτσι ανασαίνει η κοινωνία.
Παράπλευρη, αλλά τεράστια θα είναι φυσικά η ωφέλεια αν μαζί με τις όποιες ατομικές ευθύνες κριθούν, εφόσον προκύψουν, και ευθύνες ποινικές ή πολιτικές όσων υπέθαλψαν τη βαρβαρότητα.
* Ο Νίκος Παρασκευόπουλος είναι ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ, πρώην υπουργός
