Καλώς τα προοδευτικά παιδιά! Τον Κατσαφάδο, κατά δήλωσή του γιο του μπάτσου, και αυτουργό του κλότσου και του μπάτσου στο πανεπιστήμιο. Τον Βορίδη, κατά διαδήλωσή του οπλισμένο με τσεκούρι. Τον Άδωνι, κατά τις τηλεπωλήσεις γλεντζέ του αντισημιτικού ξεφαντώματος και, μετά τις κυβιστήσεις, συντετριμμένο θρηνωδό του Ολοκαυτώματος. Τον Σαμαρά, εχθρό των ποταπών που τιμούν τη Συμφωνία των Πρεσπών. Τη Μενδώνη, που το αφτί της δεν ιδρώνει, και τον Λιγνάδη, που έχει φίλο το σκοτάδι. Και άλλους, που το όνομά τους αποπνέει άρωμα προόδου. Βρούτσης, Χρυσοχοΐδης, Νικολάου, Ζούλας, Λιβάνιος, Συρίγος. Εντάξει, φτάνει, εννοήσατε.
Είναι άγνωστο αν ο Μητσοτάκης τους ρώτησε όταν ξεφούρνισε ότι εκφράζει την πρόοδο, ενώ ο Τσίπρας τη συντήρηση. Μάλλον το απέφυγε, γιατί πολλοί από αυτούς θεωρούν εθνικώς ύποπτη ακόμα και τη λέξη προοδευτικός. Και με το δίκιο τους από μια άποψη οι άνθρωποι. Άμα είσαι ο «γιος του μπάτσου» που έστειλε τη Ρόζα Ιμβριώτη εξορία κι ακούς τον αρχηγό σου να την εξυψώνει ως συνήγορο της αριστείας, κάτι παθαίνεις. Άμα είσαι κατιών πολιτικός συγγενής εκείνων που συκοφάντησαν, κυνήγησαν, φυλάκισαν, ακόμα και δολοφόνησαν παιδιά της Νεολαίας Λαμπράκη και ακούς τον αρχηγό να τα επικαλείται κατά του Τσίπρα, μια αντράλα σου έρχεται.
Εντούτοις. Ο Μητσοτάκης είναι πρόοδος. Γιατί; Γιατί έτσι δηλώνει. Σάμπως θα του κάνει η πρόοδος μήνυση; Συνεχίζει και μια παράδοση. Ο Μεταξάς πρόοδο δεν διακήρυσσε ό,τι ήθελε να επιβάλει με το ρετσινόλαδο; Και η χούντα με το ΕΑΤ-ΕΣΑ; Όλοι τους βέβαια μπορούσαν να εξυμνούν χωρίς αντίλογο το δροσερό αεράκι, επειδή έβαλαν στον δρόμο της προόδου τα ΜΜΕ της εποχής τους. Οι μεν παλαιότεροι με τη λογοκρισία, ο δε νεότερος με την αφασία. Για να το χωνέψετε επιτέλους, στην Ελλάδα πρόοδος είναι αυτό που η συντήρηση σε κάθε ιστορική στιγμή αποφασίζει και διατάζει. Και συντήρηση είναι, από την εποχή του Ιδιώνυμου, η Αριστερά.
Πρόοδος λοιπόν σήμερα είναι η είσοδος ειδικής αστυνομίας και η απαγόρευση εισόδου χιλιάδων παιδιών στα ΑΕΙ. Η απαγόρευση των διαδηλώσεων και το ξύλο για τους απείθαρχους. Τα ρουσφέτια του Αχιλλέα και του κάθε διαγγελέα. Οι απευθείας αναθέσεις -αχ Σοφία! Η ασυλία του τραπεζίτη και η πτώχευση του ερημοσπίτη. Η καταστρεπτέα μεσαία τάξη. Το νοικοκυριό της Κεραμέως. Η εχθρότητα για κάθε τι δημόσιο, με πρώτη τη δημόσια Υγεία. Η επικήρυξη του κοινωνικού κράτους. Η κολυμβήθρα που βαφτίζει τους καρχαρίες της Novartis μαρίδες στο δίχτυ σκευωρίας. Η ΕΡΤ του Μητσοζούλα. Και σκέπη πάντων η δημοκρατία του όλα στη ζούλα.
Ποιος συντηρητικός της προόδου να αντέξει τόση πρόοδο της συντήρησης;
