Πολύ συχνά έχω αναφερθεί στον σιωπηλό αριστερό, στη μοναχική αριστερή, που δεν διεκδίκησαν ποτέ οφίκια, που βρέθηκαν μόνοι το καλοκαίρι του 2015 να απολογούνται, να δέχονται το μπούλινγκ στον χώρο δουλειάς, στο καφενείο, στη γειτονιά. Όπως παλαιότερα ήταν μόνοι στις επιθετικές πολιτικές, με αντισυλλογικό χαρακτήρα, που επινοούσε ο κάθε εγκατεστημένος υπουργείου. Αυτοί είναι το πολιτικό υπόστρωμα, η «βάση», πάνω στην οποία στήνονται κομματικές ταυτότητες, καριέρες και ομορφιές.
Αυτή η βάση διαβάζει, αποκρυπτογραφεί τις ειδήσεις, ταράζεται από τις διαστρεβλώσεις, τον νεοφανή αντικομμουνισμό και το αντιαριστερό μένος. Το «είδος» αριστερών που περιγράφω έχει την πείρα να ερμηνεύσει τα γεγονότα (τα γενικά πολιτικά, τα εσωκομματικά) αφού πέρασε όλες τις φάσεις και τις περιπέτειες του αριστερού κινήματος, διαβήματος. Θυμάται τη μαθητική του περίοδο στην προδικτατορία, τη χούντα, τη μεταπολίτευση, τον Καραμανλή, τον Αντρέα, τις διασπάσεις των κομμάτων της Αριστεράς, τις ανασυνθέσεις, τις αλλαγές, τις πίκρες, τις επιβεβαιώσεις. Θυμάται, συγκρίνει, εσωτερικεύει, ενδοβάλλει.
Βλέπει με ανησυχία τα νέα παιδιά ως ελπιδοφόρα αλλά και απολιτίκ, το σύστημα ως διεφθαρμένο, την τάδε μετριούρα ως κομματόσκυλο που επιπλέει. Πολλές φορές οργανώθηκε, συχνά απομακρύνθηκε ή τον/την απομάκρυναν. Είχε πικραθεί που έμεινε εκτός Βουλής, είχε πανηγυρίσει με τις ελπίδες του 2007, είχε καταπτοηθεί με τη διάψευση του 2008, είχε αναθαρρήσει με την εκτίναξη του 2012, είχε ενθουσιαστεί με τη νίκη του 2015.
Απογοητεύτηκε με την πολιτική ήττα του καλοκαιριού του ’15, αλλά πάλι συνήλθε με την επιβεβαίωση του 2018 και το «μεταμνημόνιο» που δειλά άρχιζε. Πειράχτηκε με το αποτέλεσμα του 2019, τσαντίστηκε με τον κόσμο, απορεί που και τώρα ακόμα αυτός ο κόσμος δεν μπορεί πολιτικά να εκλογικεύσει. «Μα δεν καταλαβαίνουν. Τα καταπίνουν όλα αμάσητα»;
Μια μορφή, εκδοχή αριστερού, αριστερής που πέρασε τα πάντα. Καλά και κακά. Καταπιέστηκε στα μαθητικά χρόνια, ερωτεύτηκε, τα κατάφερε επαγγελματικά, χάρηκε και λυπήθηκε. Οι προηγούμενοι μόνο στενοχώριες πέρασαν. Εμφύλιος, τρομοκρατία, εξορίες, απονομιμοποίηση, πουριτανισμός και χαφιεδισμός. «Εμείς τουλάχιστον κάτι είδαμε, κάτι προλάβαμε».
Πάντα βρίσκει το κουράγιο να πάει ακόμα σε μια εκδήλωση, «θα έρθει να μιλήσει ο τάδε από την Κεντρική Επιτροπή», θα ετοιμάσει τις ερωτήσεις, θα απαντάει για λογαριασμό του καθοδηγητή, θα φλέγεται, θα νιώθει ότι, ενώ είναι τόσο εμφανή τα πολιτικά προβλήματα, οι κομματικοί τα περιπλέκουν ή δεν τα εντοπίζουν. Ζει με πάθος τα πάνελ, «δεν αφήνουν τον δικό μας να μιλήσει», σκέφτεται παλαιούς συντρόφους και συγχρόνως ζει με τον πόθο μιας διαρκούς νεωτερικότητας. Σχεδιάζει. Να κάνουμε αυτό, εκείνο. «Να παρέμβουμε, χτίζουνε τέρατα, χαλούν το τοπίο, να παρέμβουμε, έχεις το τηλέφωνο του Τσίπρα;».
Μια παιδική, ηλικιωμένη αριστερή περιγράφω, μια παθιασμένη και κουρασμένη, τίμια, διανοούμενη με απλή σκέψη, μια πείσμονα δημοκράτισσα, σιωπηλή και φωνακλού, αόρατη και λαμπρή, αυτή που στέκεται πάντα στο λιμάνι, στο καράβι, μια φιγούρα ιταλόφιλη και σοβιετόφιλη, κριτική και προσχωρητική, φλύαρη και έξυπνη, σεμνή και ξεροκέφαλη.
Μια αριστερή που θεωρούμε αυτονόητο ότι θα είναι πάντα εκεί, να μας περιμένει, να μας νουθετεί, να μας πρήζει, να μας αγαπάει, μια «μαμά» αριστερή, να, σαν την Άννα Παπασημάκη, που μας έφυγε προχθές κι ο Θοδωρής της είπε να ενισχύσουμε την ΑΥΓΗ στη μνήμη της. Διότι η ΑΥΓΗ ήταν η μνήμη της.
Αυτούς να ’χουμε στον νου μας, αυτοί μας επιτρέπουν, μας παραχωρούν...
