«Γελάνε και τα τσεκούρια» διάβασα κάπου στο fb για τον «αντιφασίστα» Μάκη Βορίδη και την απόδοση αντιφασιστικών... εύθυμων στον Αντώνη Σαμαρά. Γελάνε λοιπόν τα τσεκούρια, δακρύζουν οι ξιφολόγχες του Μιχαλολιάκου «που ακονίζονταν στα πεζοδρόμια» (αν ενθυμείσθε), με τον αντιφασιστικό αγώνα της Ν.Δ. που δικαιώθηκε, όμως για αλλού είναι ο σάλος και ο κοπετός: για την κατάντια της «Αυγής» (πάλι!) με αφορμή το πρωτοσέλιδο της περασμένης Κυριακής, όπου επισημαινόταν το αυτονόητο: πως ο Σαμαράς και ο Μητσοτάκης δεν είναι αθώοι για τη στάση και την εκλεκτική συγγένεια της Ν.Δ. με την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής. Το τι ακολούθησε είναι γνωστό. Σαν ένα μοιραίο φαινόμενο που επανέρχεται, επειδή (έχω την αίσθηση) δεν αντιμετωπίζεται, δεν αναλύεται και δεν συμπεραίνεται μέχρι τον καταγωγικό του πυρήνα, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε στο ίδιο (πληκτικό) έργο θεατές, συμμετέχοντας με τις ίδιες παβλοφικές αντιδράσεις, αλλά επί της ουσίας... μηδέν εις το πηλίκον.
Μέχρι την επόμενη αφορμή, που λίγη σημασία έχει αν είναι πραγματική ή όχι. Αν πρόκειται όντως για λάθος ή όχι. Άμεση συνέπεια; Να μην γίνεται ποτέ συζήτηση επί της ουσίας. Για παράδειγμα τώρα: μπορεί να γίνει μια πραγματική ανταλλαγή απόψεων, αν είχε δίκαιο ή όχι η «Αυγή» για το πρωτοσέλιδο, μετά τη συγκλονιστική αποκάλυψη του τότε (επί συγκυβέρνησης) υπουργού Δικαιοσύνης προερχόμενου από τη ΔΗΜ.ΑΡ. Αντώνη Ρουπακιώτη, ότι με εντολή Σαμαρά και διά χειρός Μπαλτάκου σταμάτησε το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που θα μπορούσε ίσως να αποτρέψει τον φόνο του Παύλου Φύσσα; Το γεγονός επιβεβαίωσαν στο TVXS ο Φώτης Κουβέλης και ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΔΗΜ.ΑΡ. Νίκος Τσούκαλης, που μάλιστα τόνισε και τη σθεναρή αντίδραση της Εκκλησίας.
Λοιπόν; Είχε δίκιο η «Αυγή» που χρησιμοποίησε ένα αντιφασιστικό σύνθημα χωρίς να το οικειωθεί (αλλιώς θα το σηματοδοτούσε και εικαστικά, τα γνωρίζουν αυτά πολύ καλά οι επαγγελματίες της προπαγάνδας, γι’ αυτό τα «ξεχνούν» όταν χρειάζεται) αλλά για να καταδείξει ακριβώς το μέγεθος της αθλιότητας; Μπορούμε να συζητήσουμε (αλλά να συζητήσουμε!) αν είναι κατάντια και ρυπαρή εκμετάλλευση ή αν, ακριβώς λόγω της αταλάντευτης και ιστορικά ακριβοπληρωμένης αντιφασιστικής της συνέπειας, η «Αυγή» είχε το αξιακό φορτίο και το ηθικό περιθώριο μιας ταυτοτικής πολιτικής διαπίστωσης; Γιατί, αν δεν κάνω λάθος, όταν λες «δεν είναι αθώοι», προβαίνεις σε διαπίστωση, δεν αποφασίζεις περί της ενοχής ή όχι. Ούτε κατηγορείς. Διαπιστώνεις. Αυτό ξεχάστηκε. Και σκεπάστηκε με τις βαριές «αντιφασιστικές» δάφνες της Ν.Δ. και ολόκληρου του βαθέος συστήματος.
Πρέπει λοιπόν να συζητήσουμε. Με εντιμότητα, ειλικρίνεια και θάρρος. Από την αντιστοίχιση του «παραπτώματος» μέχρι την «ποινή». Από την ύπαρξη ή όχι «παραπτώματος» μέχρι την ιεράρχηση της βαρύτητάς του. Και επίσης πρέπει επιτέλους να αναζητήσουμε τις αιτίες για τους σωρειτομελανίες (τα καταιγιδοφόρα σύννεφα) που μονίμως κρέμονται πάνω από την Αριστερά και με το παραμικρό ξεσπούν σε ηθικές καταιγίδες.
Δεν μιλώ για την πέτσινη οργή (όπως τα πέτσινα πέναλτι) των πληρωμένων ΜΜΕ. Δεν μιλώ καν για όσους βρίσκονται σε μόνιμη εκστατική καταληψία άρνησης προς οτιδήποτε αριστερό. Μιλώ όμως για τους ετοιμοπόλεμους μιας εισαγγελικής τραχύτητας έναντι της Αριστεράς που με εντυπωσιακή φυσική αντοχή βρίσκεται σε μόνιμη εγρήγορση, η οποία ακαριαία μπορεί να ανεβεί ολόκληρη την κλίμακα μέχρι τον εισαγγελικό παροξυσμό. Και μιλώ για όσους δεν σηκώνει μύγα το σπαθί της αριστερής τους ρομφαίας, αλλά μια χαρά σηκώνει τα πτωματοφάγα όρνεα που κουρνιάζουν στην κόψη του μετρώντας «με βία» την «έρημη χώρα» των ανθρώπων. Και μιλώ για όσους πολύ εύκολα, «σαν έτοιμοι από καιρό», αποσύρονται μελαγχολικά από «ντροπή για την κατάντια της Αριστεράς».
Πρέπει οπωσδήποτε να συζητήσουμε. Γιατί μέχρι να το κάνουμε, πράγματι «γελάνε τα τσεκούρια». Μαζί μας.
