Εάν δεν υπάρχει στοιχειώδης ψυχραιμία για τη δημιουργική ανασύνθεση που θα εξασφαλίσει και οργανωτικούς πόρους στον ΣΥΡΙΖΑ (η οργανωτική ικμάδα έρχεται μέσα από την πίστη και την εμπιστοσύνη), τότε ο χώρος είναι άξιος της μοίρας του. Έχω πει ότι κακός, ψυχρός, ανάποδος ή καταπληκτικός ο ΣΥΡΙΖΑ, εξασφαλίζει όμως -ως ενδοχώρα- ολόκληρο το (εξαιρετικά σύνθετο) διάβημα της δημοκρατικής, ανανεωτικής και μεταρρυθμιστικής Αριστεράς.
Σημείωση: Χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ της «πιάτσας» με την αναπόφευκτη «φθορά της πράξης», δεν θα μπορεί να κάθεται ο «καθαρός και παρθένος» αριστερός στην μπιζουτιέρα του. Αλλά συγχρόνως: Η πολιτική αγωγή «πιάτσας» δεν μπορεί να είναι το άλλοθι για την προσχώρηση στα χούγια των φθαρμένων ρουσφετοκρατικών και αυλοκρατικών κομμάτων. Τελεία. Για να είμαστε αγαπημένοι χίλιοι δεκατρείς κι όχι μόνο... τρεις.
Θεμελιώδεις αρχές αριστερού ουμανισμού, εργασιακή δικαιοσύνη, εμβάθυνση της δημοκρατίας. Ωραία ακούγονται ως επικλήσεις που συνοδεύουν όλες τις φάσεις ανάπτυξης και όλα τα προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά -ως παράδειγμα- ας δούμε το τελευταίο, τη δημοκρατία: Αυτή τη στιγμή η μέγιστη δημοκρατική μάχη είναι η καταστολή των άβατων της διοίκησης (και των πανούργων τεχνικών της), η καταστολή της διάσπαρτης διαφθοράς (που τυλίγει Αυτοδιοίκηση, σημεία της διοίκησης και τοπικούς θυλάκους εργοληπτών). Αυτό προϋποθέτει επινόηση μηχανισμών ελέγχου και αναπόφευκτες χειρουργικές συγκρούσεις για να ξεβουλώσει ο σωλήνας. Το μαύρο ανασχετικό κουβάρι (που πολλές υπουργάρες μας αδυνατούσαν να κατανοήσουν τη ύπαρξη και την υπεροχή του) καθιστά τη δημοκρατία εξαιρετικά επισφαλή και συγχρόνως την εμφανίζει ως ακμαία.
Το κόμμα δεν το έχεις ανάγκη για να τροφοδοτείς φωλίτσες ισχύος και μικροεξουσίας, αλλά για να επιβάλλει τους μεταρρυθμιστικούς όρους σε όλο το πολιτικό σύστημα. Το κόμμα δεν είναι κάτι εσωτερικό, αλλά πρέπει να έχει ευθεία αναφορά στην κοινωνία -ακόμα κι αν χρειάζεται να μην της κάνει τα χατίρια.
Φοβούνται πολλοί τους άλλους. Ποιοι είναι οι πολλοί και ποιοι οι άλλοι; Όλοι γίνονται «άλλοι» σε μια φάση ανασφάλειας. Αλλά γιατί να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ ανασφάλεια; Ξεκίνησε ως ακραιφνώς αντιμνημονιακός - αξιωματική αντιπολίτευση το 2012, κυβέρνηση (δύο φορές ) το 2015, υπέγραψε Μνημόνιο, δημιούργησε προνοιακές ρωγμές εντός του Μνημονίου, κέρδισε την εμπιστοσύνη των δανειστών με τη νομιμοφροσύνη του και στο τέλος «έβγαλε τη χώρα απ’ τα Μνημόνια». Το όνειρο των προηγούμενων κυβερνήσεων το έκανε πραγματικότητα. Στην συνέχεια (μετά τα άπειρα αυτογκόλ των αυτοδιοικητικών εκλογών) κέρδισε ένα εξαιρετικό ποσοστό στις βουλευτικές. Τι άλλο θέλει κάποιος για να σκεφτεί και να ποιοτικοποιήσει ήσυχα, νηφάλια, περίσκεπτα τη πολιτική του; Κι όμως, σε πολλούς εξακολουθούν η μιζέρια και ο αμυντισμός της μικρο-ομάδας και της διαπραγμάτευσης.
Κανείς δεν θέλει να μείνει μόνος, αρκετοί όμως το προσπαθούν. Επιχορήγηση του 3% έναντι του άγχους της εκτελεστικής ευθύνης. Κακέκτυπο του «αγνού» παλαιού εαυτού θα είναι ενδεχόμενη επιστροφή.
Θυμίζω ότι την παρτίδα δεν την κέρδισε κανείς μόνος. Η ανθεκτική Κοινοβουλευτική Ομάδα του Σεπτεμβρίου του 2015 έμεινε, στήριξε, εκτέθηκε, στοχοποιήθηκε, άντεξε όμως -λόγω καθαρότητας, σεμνότητας και εγκράτειας. Πολύ συχνά ολομόναχη. Πάνω στη δύναμη αυτής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας στηρίχτηκαν και οι διαπραγματεύσεις και οι ρήξεις και οι γεφυρώσεις.
Αυτή η συλλογική, μερικές φορές φοβισμένη, ενοχική, πρωτοφανής ενότητα πώς ενσωματώνεται στον νέο σχεδιασμό; Ή υπάρχουν αυτοί που θα βγάζουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά και θα γίνονται αργότερα προσάναμμα για τις καριέρες ελαχίστων; Α, δεν νομίζω.
Η Ιστορία προχωράει με θυσίες, με αδικίες, αλλά και με αφομοίωση των κερδισμένων ποιοτήτων. Η ανακύκλωση ξεπερασμένων πολιτικών τεχνικών δεν θα αποδώσει. Η Νέα Δεξιά δεν θα αποκρουστεί με τις κουρασμένες τεχνικές του 2012-2015. Το ιδεολογικό και σχεδιαστικό ανάπτυγμα απαιτεί τελείως πρωτότυπα εργαλεία. Και όχι μηρυκασμούς και ανασφαλείς αναδιπλώσεις.
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
