Πέραν της πλάκας, μέσα στην ευρεία παράταξη υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις, βιώματα, πολιτικές παραστάσεις. Δεν είναι κακό, ασήμαντο, αποκρύψιμο. Στην περίοδο της πολιτικής ωμότητας, σιγά μην είναι διαλυτικό στοιχείο κάποια ιδεολογική διαφορά. (Εκτός αν κάποιοι την προφασίζονται). Το ιδεολογικό σχήμα δεν έχει απέναντί του ένα άλλο ιδεολογικό σχήμα, αλλά την εργολαβία, το πλιάτσικο, τη χρησιμοθηρία, καριερισμό, ευνοιοκρατία. Η ιδεολογία είναι πολυτελής οικία μπροστά στην εμπράγματη πολιτική καθημερινότητα που βιώνουμε.
Το πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ -λένε κάποιοι- είναι οι συγκρούσεις αντίπαλων ομάδων. Η αγωνία κάποιας κομματικής επετηρίδας για την επιβίωσή της κ.λπ. Εμβόλιο απέναντι σε τέτοια άρρωστα φαινόμενα κομματικής γραφειοκρατίας, τα οποία συναντά κανείς στα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, δεν έχει βγει. Μπορεί λοιπόν να υπάρχουν και τέτοιες παραμορφώσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν είναι, κατά την άποψή μου, (τουλάχιστον ακόμα) κυρίαρχες στο μαζικό και λαϊκό σώμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να λύσει μόνο θέματα της εκλογικής ήττας ή θέματα κακών προεκλογικών προβλέψεων, πολιτικών επιδόσεων, στελεχικής και κυβερνητικής ποιότητας κ.λπ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά έχει να λύσει συμπυκνωμένα, θεωρητικά και οργανωτικά το εκπληκτικό φαινόμενο της πλημμυρίδας που ανέτρεψε από το 2010 όλο το πολιτικό σκηνικό, ανέδειξε νέες δυνάμεις, κατέστρεψε πολιτικές παραδόσεις κ.λπ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εξετάσει τον εξελισσόμενο και μετακινούμενο εαυτό του χωρίς τη συνεξέταση των φαινομένων της μετάλλαξης του κεντρώου χώρου, της δεξιάς ριζοσπαστικοποίησης ευρύτατων μαζών, της πολιτιστικής εκτράχυνσης που κατέστρεψε σχέσεις, κοινωνικές ισορροπίες, που διέσυρε όλες τις πολιτικές διαμεσολαβήσεις (την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, το συνδικαλιστικό κίνημα, τον εργασιακό χώρο), έχει να λύσει θέματα «λουμπενοποίησης» σημαντικού τμήματος της κοινωνίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δυνατόν να εξηγήσει τον εαυτό του -επομένως να χαράξει πορεία- ομφαλοσκοπώντας, κομματικά φορμαλιστής.
Σύμφωνοι. Όλοι έχουν ευθύνες για τη φθορά, για τα ανοικονόμητα μέτωπα που άνοιγαν το ένα μετά το άλλο, για την αργόστροφη εκμάθηση των διοικητικών διαδρομών και παγίδων, για τη φιλαρέσκεια, την υποτυπώδη επίδραση στον νέο δημόσιο χώρο (δηλαδή το διαδικτυακό σύμπαν) κ.λπ. Όμως ο καταλογισμός (η διόρθωση δηλαδή) δεν μπορεί να έρθει ζουμάροντας στο περιπτωσιακό λάθος.
Ποιο κενό γέμισε ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2010 και μετά; Σε ποιο ερείπιο οργάνωσε τον δικό του λόγο; Π.χ. έχει εκτιμηθεί η αφομοίωση της ασταθούς, χειμαρρώδους αγανάκτησης του 2011, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ μετρίασε και εκτόνωσε;
Ότι διέσωσε κάποια θεμελιώδη πολιτικά χαρακτηριστικά -όχι μια παρθένα Αριστερά, αλλά κάποια σύγχρονα πολιτικά ζητούμενα, καθόλου αυτονόητα και κερδισμένα; Ότι βοήθησε τη δημοκρατική διεκδίκηση, την εμβάθυνση στη λόγια εκδοχή της εξωτερικής πολιτικής -πέρα από ελληναράδικους ενδοτισμούς ή λογιστικές εξεγέρσεις;
Κάποιο τμήμα της Αριστεράς αυτό (το πέρασμα από την τρύπα της βελόνας) το θεωρεί μάντρωμα στο σύστημα, οπορτουνισμό και προσφορά στη στήριξη και αναπαραγωγή του συστήματος. Δεν λένε όμως οι κατήγοροι τίποτε για την άλλη πλευρά. Τι θα έκανε ο κόσμος παφλάζοντας στο ρέμα και τον κατακλυσμιαίο χαλασμό; Η Ιστορία διδάσκει ότι ακαθοδήγητη η διαμαρτυρόμενη και αγανακτισμένη ορμή οδηγεί σε ιδεολογικές τερατογενέσεις.
Ο ιδεολογικά καχεκτικός και υλόφρων πολίτης, που προσπαθούσε να καταλάβει την ίδια του την πτώση, την παράδοση της πινακίδας της «320».
Ο πολίτης που ήθελε να λυντσάρει τον ένοχο, με ποιο τρόπο -εάν κολακευόταν το πάθος του- θα οδηγούσε στην έκρηξη την «αριστεροσύνης» του; Αυτό το παραλείπει η κριτική. Και άλλα πολλά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα ωριμάσει αυτοθεωρούμενος εντός του ιστορικού περικειμένου ή θα ρίχνει την μπάλα στην εξέδρα εκπίπτοντας γοργά.
