Το ρεφρέν από το ποπ τραγουδάκι της δεκαετίας του ’80 ίσως αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο τα συναισθήματα της συντριπτικής πλειονότητας των εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που βρέθηκαν για τρία έως πέντε εικοσιτετράωρα χωρίς ρεύμα και κατά συνέπεια χωρίς θέρμανση, ζεστό νερό και φαγητό.
Διότι υπήρξε όντως μια φοβερή χιονόπτωση και τα δέντρα που έπεσαν στα βόρεια προάστια ήταν εκατοντάδες.
Όμως δεν ήταν η πρώτη φορά που χιόνισε τόσο στην Αττική. Το 1987 τον Μάρτιο χιόνιζε τέσσερις ημέρες και στη Σταδίου και την Πανεπιστημίου τα τρόλεϊ και τα λεωφορεία κυκλοφορούσαν με αλυσίδες. Ο ηλεκτρικός δεν σταμάτησε ούτε λεπτό. Και ειλικρινά δεν θυμάμαι διακοπές ρεύματος.
Μόνο που τότε ο ΔΕΔΔΗΕ, ή μάλλον το αρμόδιο τμήμα της ΔΕΗ, είχε επιπλέον 1.000 εργαζόμενους. Και ευτυχώς που επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ προσελήφθησαν 1.500 άτομα στον ΔΕΔΔΗΕ διότι την περίοδο 2010-15 είχαν φύγει είτε με εθελουσία είτε με μη ανανέωση σύμβασης τουλάχιστον 2.500 άτομα προκειμένου να προετοιμαστεί η ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης.
Αλλά και στους δήμους το προσωπικό ήταν περισσότερο. Κάτι ο «Καλλικράτης», κάτι ο «Καποδίστριας», οι συγχωνεύσεις των δήμων οδήγησαν σε τεράστια μείωση του προσωπικού. (Εξάλλου γι' αυτό γίνονται οι συγχωνεύσεις πάντα, είτε σε επιχειρήσεις είτε σε οργανισμούς, για να μειωθεί ο αριθμός των εργαζομένων και το εργατικό κόστος).
Τις μεγάλες απολύσεις προσωπικού τις είχαν κάνει οι κυβερνήσεις της περιόδου 2010-2015. Από καθαρίστριες και σχολικούς φύλακες μέχρι γιατρούς και νοσηλευτές στο ΕΣΥ και εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ.
Αυτά πληρώνουμε τώρα.
