Η ιστορία ή ο θρησκευτικός μύθος, αν προτιμάτε, είναι λίγο έως πολύ γνωστός. Ο Ιησούς, ο υιός του Θεού ο μονογενής, συνελήφθη στο όρος των Ελαιών από τους Ρωμαίους κατακτητές για να παραδοθεί στην άρχουσα τάξη της Ιουδαίας, το Ιερατείο δηλαδή, που ως μόνοι εκφραστές του λόγου του Κυρίου δίκασαν και καταδίκασαν τον Ναζωραίο σε θάνατο.
Την ποινή όφειλε να εφαρμόσει ο Πόντιος Πιλάτος, ο οποίος μάλιστα σε κάποιες βιβλιογραφικές αναφορές εξορίστηκε εξαιτίας της σκληρής του στάσης στα διοικητικά ζητήματα και στην εφαρμογή του νόμου στην επαρχία της Ιουδαίας που διοικούσε.
Βέβαια, η σκληρή του στάση και οι μόνιμες κόντρες που είχε και με την άρχουσα τάξη της Ιουδαίας δεν στέρησαν τη δυνατότητα της συνεργασίας που οδήγησε και στη σταύρωση του Ιησού, όπως και εκατοντάδων άλλων ανθρώπων που καταδικάζονταν από διάφορα δικαστήρια για διάφορα και μάλλον αδιάφορα αδικήματα.
Το νομικό σύστημα της εποχής, άλλωστε, έδινε μεγάλα περιθώρια στους διοικούντες να αποφασίζουν για την εφαρμογή των νόμων χωρίς οι κατηγορούμενοι να έχουν οποιοδήποτε στοιχειώδες δικαίωμα πέραν αυτού της ομολογίας. Εξάλλου εκείνη την εποχή ούτε τεκμήρια αθωότητας ήταν αναγνωρισμένα ούτε δικαστικές διαδικασίες.
Μία άλλη μέθοδος επιβολής ποινών τότε ήταν και ο λιθοβολισμός. Εκεί, έπειτα από την απόφαση του δικαστηρίου -ας πούμε-, ο καταδικασμένος αφηνόταν στη μέση ενός αιθρίου στις παρυφές των πόλεων και το πλήθος τού πετούσε πέτρες μέχρι να ξεψυχήσει από την αιμορραγία ή από τα πολλαπλά τραύματα που του προκαλούσε ο λιθοβολισμός.
Με την πάροδο των χρόνων όλη αυτή η διοικητική βαρβαρότητα εξωραΐστηκε και ο Πόντιος Πιλάτος εμφανίζεται ως θύμα των συνθηκών που υπέκυψε στη λαϊκή βούληση αφού η δημοφιλία του Βαραββά ήταν μεγαλύτερη από του Ιησού, που μάλλον ήταν περισσότερος μετριοπαθής στις αντιδράσεις του από τον επαναστάτη Βαραββά που αμφισβητούσε ανοιχτά τη ρωμαϊκή κυριαρχία στην περιοχή. Ενώ ο φουκαράς ο Ιησούς είχε ανοίξει λογαριασμό με τους τραπεζίτες της εποχής όπως και με την τοπική διοίκηση.
Εν πάση περιπτώσει και ανεξάρτητα από τις ερμηνείες που κάποιος μπορεί να δώσει, εμείς σήμερα τιμάμε αυτά τα πάθη του Ιησού και την Ανάστασή του ως δείγμα, αν θέλετε, και της νίκης της ανθρώπινης υπόστασης έναντι της αδικίας, της κοντοφαλμίας των επαϊόντων κ.λπ. κ.λπ.
Φέτος λοιπόν, όπως και κάθε χρόνο, θα γιορτάσουμε το Άγιο Πάσχα, θα σουβλίσουμε το ερίφιο ή τον αμνό γιορτάζοντας την Ανάσταση του Θεανθρώπου ή του επαναστάτη, αν προτιμάτε, ακολουθώντας το εθιμοτυπικό.
Μόνο που και για αυτή τη χρονιά οι κόποι, τα πάθη και οι θυσίες δεν θα ξεπλυθούν από τις αναμμένες λαμπάδες και τα τσουγκρισμένα αυγά.
Βλέπετε, παρά τα μέχρι τώρα πάθη τους, ο Νίκος θα παραμείνει στη φυλακή, ο Κώστας θα ξαναλιθοβοληθεί, οι πρόσφυγες της Γάζας θα ξαναβομβαρδιστούν, η διοίκηση θα συνεχίσει να νίπτει τας χείρας της σε κάθε ευκαιρία και τα ιμάτια όλων ημών θα διαμοιράζονται και θα μπαίνουν στον κλήρο είτε ως λάφυρα ηθικής είτε ως λάφυρα τάξης είτε ως μετάλλια αδιαφορίας.
Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, η Ανάσταση συμβολίζει τη δικαίωση και την ανεξαρτησία.
