Η Ελληνική Αριστερά και η Πολιτική Οικολογία θα συζητήσουν / μιλήσουν κάποια στιγμή για την περίοδο του κορωνοϊού; Για το πιο σοβαρό γεγονός σίγουρα για την Ελλάδα την προηγούμενη τετραετία, ίσως και για ολόκληρο τον κόσμο; Για την περίοδο που, κατά τη γνώμη μου, εγκαθιδρύθηκε η κυριαρχία της κυβέρνησης της Ν.Δ.
Για να γίνουν, όμως, τα πράγματα πιο ξεκάθαρα και συγκεκριμένα, θα ξεκινήσω με μερικές ερωτήσεις.
1. Θα μιλήσει η ελληνική Αριστερά για τους ανθρώπους που πέθαναν από ασιτία μέσα στα νοσοκομεία και όχι από κορωνοϊό; Μόλις ακουστεί το αστείο /άθλιο επιχείρημα ότι αυτά τα λένε οι ακροδεξιοί, δείτε το ντοκιμαντέρ /συνέντευξη της Δώρας Αυγέρη.
2. Θα μιλήσει η ελληνική Αριστερά για τις συμβάσεις της Ε.Ε. με τις μεγάλες πολυεθνικές των φαρμάκων, που απαγορευόταν ακόμα και στους εκλεγμένους ευρωβουλευτές να τις δουν; Δείτε τα σχετικά δημοσιεύματα του Στέλιου Κούλογλου, καθώς και ότι η Ευρωπαία εισαγγελέας ασχολείται πλέον με τουλάχιστον μία από αυτές.
3. Θα συζητήσει η ελληνική Αριστερά για τη μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση που έγινε ποτέ; Και αυτή αφορούσε τον έλεγχο των δημοσίων εγγράφων (ταυτοτήτων και υγειονομικών εγγράφων, όπως τα πιστοποιητικά εμβολιασμού) που δεν γινόταν από δημόσιους λειτουργούς, αλλά από ιδιώτες υπαλλήλους και ελεύθερους επαγγελματίες, όπως οι τσαγκάρηδες και οι σερβιτόρες;
4. Θα απαντήσει γιατί, παρότι ψέλλισε μερικά πράγματα, δεν κατάφερε ούτε στο ελάχιστο να αποτρέψει τον τεράστιο διχασμό στην ελληνική κοινωνία ανάμεσα σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους;
5. Τελευταίο και σημαντικότερο: Θα καταφέρει να αρθρώσει συγκεκριμένη πρόταση διαχείρισης για την περίπτωση επόμενης πανδημίας; Και για να βοηθήσω λίγο στην απάντηση, θα αποδεχτεί το μοντέλο του μεγαλύτερου εγκλεισμού στην Eυρώπη που ακολούθησε η ελληνική κυβέρνηση και αποδέχτηκε σιωπηλά ή θα προτείνει ένα εντελώς διαφορετικό μοντέλο που θα συνδέεται με αυτό που έκανε η σουηδική κυβέρνηση;
Είναι συνειδητή επιλογή όλα τα αρχικά παραπάνω ερωτήματα να είναι καθαρά πολιτικά και να μην μπαίνει καθόλου το ζήτημα αν ήταν καλά ή κακά τα νέου τύπου εμβόλια. Όμως και στο θέμα των νέου τύπου εμβολίων και πέρα από το αν ήταν καλά ή κακά τελικά, μια σημαντική απώλεια για την ελληνική Αριστερά / Πολιτική Οικολογία ήταν ότι υποχώρησε σε θέσεις και αξίες που κρατούσε για δεκαετίες, χωρίς μάλιστα να αιτιολογήσει αυτή της την υποχώρηση.
Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι οι Γενετικά Τροποποιημένοι Οργανισμοί (μεταλλαγμένα) στη γεωργία. Η Αριστερά / Πολιτική Οικολογία ήταν η προμετωπίδα του κινήματος στο να μη χρησιμοποιηθούν οι ΓΤΟ στη γεωργία για λόγους περιβαλλοντικούς, διασφάλισης της υγείας των πολιτών και υπερκερδών και ελέγχου των σπόρων από τις πολυεθνικές (π.χ., Monsanto). Ακόμα και τώρα οι ευρωβουλευτές που προέρχονται από αυτούς τους πολιτικούς χώρους ψηφίζουν ενάντια στη διευκόλυνση της εξάπλωσής τους στο Ευρωκοινοβούλιο.
Σε ξεκάθαρα αντίθετη θέση με τα παραπάνω, δέχτηκε να μπουν ΓΤΟ (π.χ., αδενοϊός των πιθήκων) μέσα στο αίμα / οργανισμό των ανθρώπων μέσω του νέου τύπου εμβολίων, ενώ ήταν ακόμα σε πειραματικό στάδιο. Αποδέχτηκε τη χρήση τους χωρίς να κάνει οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση / ανάλυση πάνω σε αυτό. Χωρίς έστω να αιτιολογήσει τη διαφοροποίηση της στάσης της ως εξαίρεση και μόνο λόγω των έκτακτων συνθηκών και των θανάτων από τον κορωνοϊό. Εν αντιθέσει, ταυτίστηκε με το κυρίαρχο αφήγημα που μέχρι τώρα δεν αποδεχόταν, ότι οι άνθρωποι πρέπει να ακολουθούν ακριβώς αυτό που τους λέει η «επιστήμη» και πως η «επιστήμη» δεν συνδέεται με οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.
Ενα άλλο παράδειγμα υποχώρησης σε θέσεις και αξίες συνδέεται με την αυτοδιαχείριση του σώματος καθεμίας και καθενός. Ενώ στα θέματα του δικαιώματος των γυναικών στις αμβλώσεις, στα δικαιώματα των τρανς ατόμων στον αυτοπροσδιορισμό και στην αλλαγή φύλου είναι πάντα μπροστά με το σύνθημα «το σώμα μας μάς ανήκει», στην περίπτωση του κορωνοϊού το δικαίωμα της επιλογής τού να μην εμβολιαστεί κάποια-ος δεν μπήκε καν στο τραπέζι της συζήτησης.
Είναι αποδεκτό το έκτακτο και κρίσιμο της κατάστασης στην περίοδο του κορωνοϊού, με τον φόβο του θανάτου να τρομοκρατεί παντού γύρω, να αιφνιδίασε και να μην έδωσε τη δυνατότητα ανάλυσης. Δεν είναι, όμως, αποδεκτό τέσσερα χρόνια μετά αυτή η τόσο σημαντική περίοδος να αποσιωπάται. Ακόμα περισσότερο δεν είναι αποδεκτό να αντιμετωπίζεται οποιοσδήποτε πάει να ανοίξει τη συζήτηση, πέρα από τις γενικές αναφορές της ενίσχυσης του ΕΣΥ κ.λπ., ως συνεργός του ακροδεξιού τόξου.
Εκτός από την περίοδο του κορωνοϊού, υπάρχουν και άλλα θέματα που η ελληνική Αριστερά / Πολιτική Οικολογία πλειοψηφικά αρνείται να πιάσει, όπως ο ψηφιακός έλεγχος, η κατοχή των κοινωνικών δικτύων κ.λπ., σε αντίθεση με την Άκρα Δεξιά που μιλάει γι’ αυτά. Ακόμα κι αν μιλάει με τον δικό της ακατέργαστο και ίσως βάρβαρο τρόπο, ακούγεται από την κοινωνία, ειδικότερα όσο η Αριστερά σιωπά. Ας μην μας εντυπωσιάζει, λοιπόν, και ας μην μας ξαφνιάζει η εκλογική της ενίσχυση.
* Ο Παναγιώτης Σκοτειδάκης είναι γεωπόνος, ΜSc Διαχείριση Περιβάλλοντος και πρώην πρόεδρος του Ινστιτούτου Γεωπονικών Επιστημών
