Το revenge porn ξαναχτυπά, με θύμα αυτή τη φορά μια 17χρονη μαθήτρια. Η κοπέλα γνώρισε πριν από πέντε μήνες έναν άνδρα στον οποίο είχε στείλει γυμνές φωτογραφίες. Όταν του ζήτησε να διακόψουν την επικοινωνία τους, εκείνος, για να την εκδικηθεί, έστειλε τις φωτογραφίες στον θείο και σε φίλους της. Η μητέρα της προχώρησε σε καταγγελία στην Υποδιεύθυνση Ασφαλείας Βορειοανατολικής Αττικής και σχηματίστηκε δικογραφία εναντίον του. Σύμφωνα με το άρθρο 346, η ποινή για το revenge porn ξεκινά από τρία έτη και φτάνει τα δέκα αν η εκδικητική πορνογραφία οδήγησε σε απόπειρα αυτοκτονίας, ενώ υπάρχουν και χρηματικές ποινές. Να θυμίσω ότι λίγους μήνες πριν ο τηλεπαρουσιαστής Στάθης Παναγιωτόπουλος καταδικάστηκε σε πενταετή κάθειρξη για revenge porn. Οι δικαστές δεν του αναγνώρισαν κανένα ελαφρυντικό.
Για το δημόσιο bullying που έχει υποστεί στα πρώτα της βήματα μίλησε η δημοσιογράφος και παρουσιάστρια Αθηναΐς Νέγκα στο Star. «Είχα υποστεί δημόσιο bullying από δύο παρουσιαστές» είπε, συμπληρώνοντας ότι «ήταν πάρα πολύ σκληρό». Μάλιστα, πρόσθεσε ότι υπήρχε συνάδελφος που από τη ραδιοφωνική του εκπομπή έλεγε: «Αυτή η μάγισσα, η απαίσια...». Σεξιστικές επιθέσεις, στερεότυπα. Οι γυναίκες στοχοποιούνται σε όλα τα επαγγέλματα όταν «βγαίνουν μπροστά». Πόσο μάλλον όταν διεκδικούν δημόσιο λόγο.
Η Άννα Μαρία Λουίζα των Μεδίκων κληροδότησε τον απίστευτο καλλιτεχνικό θησαυρό που κατείχε η οικογένειά της στην πόλη της Φλωρεντίας. Χωρίς αυτή, η Γκαλερία Ντέλι Ούφιτσι, το Παλάτσο Βέκιο, τα παρεκκλήσια των Μεδίκων απλώς δεν θα υπήρχαν. Πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου το 1743.
Μαρία Καρυστιανού, η γυναίκα-κραυγή δικαίωσης
Η μάνα των Τεμπών. Η μητέρα που σηκώνει περήφανα στις πλάτες της την αξιοπρέπειά μας παρά το βάρος της απώλειας και το καθημερινό μαρτύριο που βιώνουν οι γονείς και οι συγγενείς των 57 θυμάτων. Η κατάθεση ψυχής της Μαρίας Καρυστιανού στη Βουλή, στις συνεντεύξεις της, στο Ευρωκοινοβούλιο έχει γίνει η φωνή των αθώων θυμάτων που ζητούν δικαίωση. Ένα κατηγορώ απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, που το μόνο που επιμελώς έχει πράξει είναι η συγκάλυψη των εγκληματικών ευθυνών της και αυτών του υπουργού Κώστα Αχ. Καραμανλή. Στην ομιλία της στο Ευρωκοινοβούλιο κατήγγειλε την αλλοίωση του τόπου του εγκλήματος: «Μέσα σε τρεις μέρες η εικόνα ήταν εντελώς διαφορετική». «Σ’ αυτό το πολύνεκρο δυστύχημα η πραγματογνωμοσύνη συντάχθηκε μέσα από γραφεία. Οι πραγματογνώμονες δεν πήγαν ποτέ στον χώρο του εγκλήματος! Αποφάνθηκαν χωρίς αυτοψία! Μάλιστα, έγραψαν ένα ημιτελές πόρισμα γνωστοποιώντας μας ότι δεν θα ασχοληθούν με την έκρηξη» αποκάλυψε. «Στην πραγματικότητα δεν ήταν ένα μεγάλο δυστύχημα, αλλά ένα μεγάλο κρατικό έγκλημα. Ένα αδιανόητο πολύνεκρο έγκλημα με υπαίτιους πρόσωπα σε σημαντικές θέσεις, θέσεις που δεν αγγίζονται και δεν τιμωρούνται στην Ελλάδα» είπε στην εκδήλωση για τα Τέμπη που διοργάνωσε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Κώστας Αρβανίτης και καταχειροκροτήθηκε.
Πώς γεννιέται μια ακτιβίστρια...
Την πορεία της, από μια ζωή χωρίς φωνή, περίκλειστη στην «προσωπική ζώνη ασφαλείας», ως το κίνημα, θέτοντας τον εαυτό της σε πρώτο πλάνο, περιγράφει η Τζο Τσίταμ στον Guardian. Ενοχλημένη από τις γυμνόστηθες φωτογραφίες γυναικών που υπήρχαν αναρτημένες παντού, από κρεοπωλεία μέχρι βενζινάδικα, συμμετείχε τον Οκτώβριο του 2012 στην πρώτη της διαμαρτυρία στο Ανατολικό Λονδίνο με αίτημα να σταματήσουν οι εικόνες γυμνόστηθων γυναικών που τυπώνονταν στην εφημερίδα Sun.
Η εκτίμησή της πως η διαμαρτυρία θα είχε κόσμο διαψεύστηκε, καθώς ήταν μόλις τέσσερα άτομα. Έτσι βρέθηκε στην «πρώτη γραμμή» με ένα πλακάτ στο χέρι. Σε λίγες μέρες έγινε μέλος της ομάδας που έτρεχε την καμπάνια «No more page 3», που αποτελούνταν κυρίως από γυναίκες της εργατικής τάξης σε όλη τη χώρα και επικοινωνούσαν διαδικτυακά. Αν και δεν είχαν χρήματα, κατάφεραν να διοργανώσουν διαμαρτυρίες σε όλη τη χώρα. Μίλησαν στο Κοινοβούλιο, σε τηλεοπτικές εκπομπές και έκαναν δημόσιες περφόρμανς διαμαρτυρίας.
Το κίνημα διήρκεσε δυόμισι χρόνια και απέκτησε εθνική και διεθνή απήχηση. Κέρδισε την υποστήριξη πάνω από 150 βουλευτών, 30 πανεπιστημίων, συνδικάτων κ.ά., ανοίγοντας τη συζήτηση για την αντικειμενοποίηση των γυναικών στην αναπαράστασή τους στον Τύπο. Η σελίδα 3 της Sun καταργήθηκε τον Ιανουάριο του 2015. Το κίνημα όχι μόνο νίκησε, αλλά, όπως τονίζει η Τζο Τσίταμ, «άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τον εαυτό μου και τη θέση μου μέσα στον κόσμο».
