Ενα από τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι συνοικίες της Αθήνας στα προπολεμικά κυρίως χρόνια, αλλά και στα πρώτα μεταπολεμικά ήταν η χρήση των τοίχων των σπιτιών τους ως δημόσιων ουρητηρίων, ιδιαίτερα των κάπως πιο απόμερων γωνιών τους. Ακόμη πιο πολύ υπέφεραν οι μάντρες, που την εποχή εκείνη αφθονούσαν στην Αθήνα.
Μια τέτοια περίπτωση ήταν ένα όμορφο νεοκλασικό σπίτι που βρισκόταν ανάμεσα στις οδούς Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Τζιραίων και στη λεωφόρο Συγγρού. Σε μια γωνιά του, προς την οδό Τζιραίων, οι τοίχοι δημιουργούσαν μια εσοχή και δεν ήταν λίγοι οι Αθηναίοι της εποχής που έσπευδαν να ικανοποιήσουν την επείγουσα σωματική τους ανάγκη -που δεν επιδεχόταν αναβολή-, με τις ανάλογες, βέβαια, οσφρητικές συνέπειες. Οι ιδιοκτήτες του σπιτιού, αρχικά, σκέφτηκαν να ζωγραφίσουν στον επίμαχο τοίχο μια σειρά μεγάλων σταυρών. Όταν αυτό δεν στάθηκε αρκετό να αποτρέψει τους -όχι και τόσο εκλεπτυσμένους- συμπολίτες τους, τοποθέτησαν μπροστά στην εσοχή έναν μεταλλικό φράχτη που εμπόδιζε την είσοδο στο εσωτερικό της. Μάλιστα, για να τονιστεί το στοιχείο της αστυνόμευσης, τοποθετήθηκε μια ταμπέλα που έγραφε: «Απαγορεύεται το ουρείν παρά της Αστυνομίας». Αυτό έκανε πολλούς να διερωτώνται μήπως, πλην της αστυνομίας, επιτρεπόταν η ούρηση στους υπόλοιπους… (Συνειρμικά μας έρχεται στον νου και το αλησμόνητο «Απαγορεύεται το πτύειν» των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς.)
Είναι γνωστό το πρόβλημα της συγκεκριμένης συνήθειας και της δυσοσμίας που την ακολουθεί από άλλες εποχές, από τριτοκοσμικές χώρες, από υποβαθμισμένες συνοικίες. Λύθηκε, βέβαια, με την ανέγερση των πολυκατοικιών στην πρωτεύουσα, αλλά και με τη σταδιακή αλλαγή των ηθών τα επόμενα χρόνια. Μέχρι που η μετανάστευση, η φτώχεια, η αστεγία και η τοξικοεξάρτηση συνάντησαν ξανά την αναλγησία του κράτους και του δήμου σε γειτονιές και μικρές εστίες του κέντρου της Αθήνας και το επανέφεραν κατά τόπους.
