Τα πλάνα που κατέγραψε ο Χρήστος Καλόγερος αποτυπώνουν μέσα από το πένθος δύο μαυρόγυπων το τρομακτικό μέγεθος της καταστροφής που έχει συντελεστεί στη Δαδιά ένα από τα πάλαι ποτέ ομορφότερα οικοσυστήματα της Ευρώπης.
Ένας νεαρός μαυρόγυπας στέκεται στη μέση του δρόμου. Κοιτάζει πότε δεξιά, πότε αριστερά προσπαθώντας να καταλάβει τι έχει γίνει στο σπίτι του. Όλα είναι καμένα. Απόκοσμα. Στέκεται εκεί, στη μέση του δρόμου, και μετά ανοίγει τα φτερά του και φεύγει.
Ο Έβρος αποτελεί το μοναδικό σπίτι του μαυρόγυπα στα Βαλκάνια. Και το ερώτημα είναι, εάν μετά την τρομακτική καταστροφή θα αφήσουν το δάσος να αναγεννηθεί και τους μαυρόγυπες να βρουν ξανά το σπίτι τους.
Ο μαυρόγυπας (Aegypius monachus), όπως αναφέρει το WWF Ελλάς, αποτελεί ένα από τα απειλούμενα είδη της ελληνικής πανίδας, καθότι σύμφωνα με το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Ζώων της Ελλάδας (2009) θεωρείται «κινδυνεύον».
Από τις αρχές Ιανουαρίου, τα ζευγάρια ξεκινούν τις αναπαραγωγικές τους επιδείξεις και χτίζουν μαζί τη φωλιά τους στις κορυφές των πεύκων που μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 2 μέτρα σε διάμετρο και ένα μέτρο σε ύψος.
Μοιράζονται την «ευθύνη» ανατροφής του νεοσσού, επωάζοντας το μοναδικό αυγό τους για 50-55 μέρες, μεταξύ Φεβρουαρίου και Μαρτίου.
Η άφιξη του νέου μέλους της οικογένειας, φέρνει ευθύνες για τους γονείς που ταΐζουν το μικρό από τον Μάιο και για 3,5 περίπου μήνες ώσπου να πετάξει από τη φωλιά του, ενώ θα ενηλικιωθεί και θα «ανοίξει τις φτερούγες» του για αναπαραγωγή όταν φτάσει τα 5 με 6 χρόνια.
Ως τότε ταξιδεύει στις γύρω περιοχές μαθαίνοντας τις τροφικές πηγές που εκτείνονται και πέρα από τα σύνορα του Εθνικού Πάρκου δάσους Δαδιάς ως τον Νέστο και τη γειτονική μας Βουλγαρία.
