Το Days Dance Chania Festival έχει «απλωθεί» στην κοινωνία. Συνεργάστηκε με εκπαιδευτικούς της Α’βάθμιας εκπαίδευσης του νομού Χανίων, οι οποίοι αφού παρακολούθησαν ειδικά σεμινάρια , επί δύο μήνες δούλεψαν με μαθητές και το αποτέλεσμα αυτό αποτυπώνεται σε έργα ζωγραφικής των μαθητών που εκτίθενται στον «Αγιο Ρόκκο» στην πλατεία Σπλάντζια. «Το δικό μου σώμα μιλά» ο τίτλος της έκθεσης που θα διαρκέσει έως τις 30 Ιουλίου, όπου στην αφίσα κυριαρχεί μια χειροποίητη χελώνα με πολλαπλά μηνύματα: χελώνα με πατίνια στα πόδια-η αντίστιξη ή η συνύπαρξη της ταχύτητας και της βραδύτητας-, χελώνα με στέμμα στο κεφάλι – αποδοχή του εαυτού μας σαν να είμαστε βασιλιάδες, η χελώνα και ως σαλιγκάρι- και οι δυο κουβαλούν το σπίτι τους ή το σώμα ως κέλυφος και ασφάλεια. Η δημιουργία αυτή των μαθητών σε προϊδεάζει για το πώς τα παιδιά αποδέχονται την όποια συζήτηση για το σώμα μας και τις πολλαπλές έννοιες που εμπεριέχει. Μοιάζουν με παιδικές ζωγραφιές, όμως ο καλός παρατηρητής ανακαλύπτει πόσα μηνύματα!!! Η ξενάγηση γίνεται από την Σοφία Φαλιέρου, Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Φεστιβάλ Χορού Χανίων, η οποία επιδιώκει από την νέα εκπαιδευτική χρονιά το πρόγραμμα αυτό να ξαναγίνει στις σχολικές αίθουσες ακόμη και της δευτεροβάθμιας.
«Το σώμα μου μαζεύει συναισθήματα και όχι μόνο. Λες και φιλοξενεί ανθρώπους, απλά σε συναισθήματα. Ερχονται. Κάποιες φορές μένουν και κάποιες φεύγουν» γράφει μια μαθήτρια στο κεφάλι ενός ανθρώπου που στηρίζεται στο κορμί-σπίτι με τις λέξεις : γεύεται, πεθαίνει, αναπνέει, παλεύει, εξελίσσεται, ,απογοητεύεται ,γερνάει, μεγαλώνει, λέξεις διάσπαρτες στο σώμα.
«Στο μάθημα των εικαστικών αρχικά είδαμε εικόνες έργων εικαστικών δημιουργών. Αναφερθήκαμε στην οπτικοποίηση των συναισθημάτων, στην αντιστοιχία με τα χρώματα, στην σημασία της κίνησης στην τέχνη. Ταξιδεύοντας με τις σουρεαλιστικές απεικονίσεις των σωμάτων τουRene Magritte, τον μινιμαλισμό του Μόραλη, τον φουτουρισμό στην γλυπτική του Boccioni και τα μοναδικά κουστούμια της σχολής του Bauhaus. Υστερα σε μια προσπάθεια σύνδεσης με το «μέσα» μας ακολούθησε βιωματικό παιγνίδι και ανάγνωση του βιβλίου «Ποιος είμαι». Ετσι τα παιδιά με ελευθερία υλικών και έκφρασης , αφού πήραν όλα τα ερεθίσματα, δημιούργησαν αυτά τα έργα» δηλώνει η Σοφία Μάρκου δασκάλα στην Ε’ και Στ΄Τάξη του 1ου Δημοτικού Σχολείου Σούδας για το πώς δούλεψε με τους μαθητές της.
«Το σώμα είναι φίλος μας!!!» γράφει ο Γιώργος, απεικονίζοντας το με ένα πράσινο πτηνό δίπλα σε ένα ανθισμένο πράσινο δένδρο. Ξέρετε πόσες ώρες ψυχοθεραπείας χρειάζονται ακόμη και ένας ενήλικας να αγαπήσει το σώμα του και να το απεικονίσει έτσι.… Αρα πόσα ουσιαστικά θεμέλια μπαίνουν από τους δασκάλους στο «χτίσιμο» της προσωπικότητας ενός παιδιού!
Η Βάσια, μαθήτρια Ε Δημοτικού, περιγράφει το σώμα και τα συναισθήματα που περικλείει ως μανιτάρι πυρηνικής καταστροφής με τα ζώα να το παρακολουθούν από κάτω έκπληκτα! Ο Γιώργος, μαθητής Α Δημοτικού, ζωγραφίζει δύο παλάμες χεριών , τις καλύπτει με ριζόχαρτο και πάνω στις καλυμμένες χούφτες εμφανίζονται δύο πρόσωπα: ένα με χαμόγελο και ένα με δάκρυα στα μάγουλα.. Γιατί η ζωή τα εμπεριέχει όλα.. «αρνητική ενέργεια , βαρεμάρα, κλάματα, κακή ψυχολογία, ψεύτικοι φίλοι, στενοχώρια» οι λέξεις σ ένα κεφάλι -ζωγραφιά που περιγράφουν την δυστοπία κα στο σώμα του ανθρώπου το σύνθημα «Διώξε ό,τι χρειάζεται, κράτα ό,τι αξίζει». Σε έναν άλλο πίνακα ζωγραφικής, όπου με αφαιρετικό τρόπο απεικονίζεται το σώμα, ο μαθητής γράφει: « Το σώμα μου με σέβεται και το σέβομαι», «το σώμα μου μερικές φορές πιέζεται ,αλλά τα καταφέρνει»,», «το σώμα μου το αγαπώ και εκείνο με αγαπά πολύ», « το σώμα μου κοιμάται λιγότερο απο ότι πρέπει» και στο ένα χέρι οι λέξεις κλειδιά :πιέζω, αγαπώ, παίζω, κουράζω, μαθαίνω, καλύπτω, δοκιμάζω, γνωρίζω»
«Σε μια εποχή που η σύνδεση με το σώμα μας αποτελεί ζητούμενο, τα παιδιά ήρθαν σε επαφή με το σώμα τους και «μίλησαν» για το δικό τους σώμα μέσω της ζωγραφικής τους. Μέσα από βιωματικά σεμινάρια ενσυναίσθησης, μέσα από συζήτηση, από ανάγνωση παραμυθιών, από το θεατρικό παιγνίδι εκφράστηκαν και ζωγράφισαν το δικό τους σώμα. Χωρίς καμία παρέμβαση ή καθοδήγηση από τους εκπαιδευτικούς. Τα αποτελέσματα ήταν όμορφα, πρωτότυπα , δημιουργικά. Τα παιδιά πάντοτε, όταν τους δίνεται η δυνατότητα μπορούν και καταφέρνουν να μας εκπλήσσουν ευχάριστα» λένε οι δασκάλες του Δημοτικού Σχολείου Τσικαλαριών που συμμετέχουν στην έκθεση: Μαρία Καπριδάκη, Ευριδίκη Τσίκα, Κανελοπούλου Μαρία και Σημαδωράκη Μαρία.
Και οι μαθητές να τι γράφουν μέσα στο κάδρο στις ζωγραφιές τους : «Είμαι μια παπαρούνα, νοιώθω ευτυχία», «Είμαι ένας άνθρωπος, νοιώθω ευχαρίστηση, περνάω μέσα από ένα δένδρο»,» Είμαι εάν αυτοκίνητο, νοιώθω τέλεια, πάω σ ένα δάσος», «Είμαι ένα φίλο δένδρου, νοιώθω χαρά, πάω στο σπίτι μου»., «Είμαι ένα πουλάκι, νοιώθω αγάπη , πάω να πετάξω». «Είμαι ένα πέταλο λουλουδιού, νοιώθω ανυπομονησία, πάω όπου με πάει ο άνεμος». «Είμαι ένα λουλούδι, νοιώθω ενθουσιασμό, πάω ένα ταξίδι».
«Αφήσαμε το σώμα μας, να ακούσει , να νοιώσει κα να κινηθεί σε μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα σκεφτόμενες/οι, μια απώλεια, μια στεναχώρια. Στην συνέχεια αφεθήκαμε στην μουσική του Φιλιπ Γκλας, με χαρά, παιγνίδι και ανάταση:» λέει η Σπυριδούλα Κατσώνα, δασκάλα του 7ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων.
«Αξιοποιώντας «λίγο χρόνο» βιώσαμε «πολλά» .. Συζητήσαμε , παρατηρήσαμε, σκεφτήκαμε, μοιραστήκαμε, Από τι αποτελείται άραγε το σώμα μας; Μέλη , όργανα, ψυχή ,οστά, συναισθήματα, μελανιές, μνήμη, καρδιά. Ετσι άρχισε να γεννιέται ένα ομαδικό εικαστικό έργο. Αφεθήκαμε, κινηθήκαμε, παρατηρήσαμε, γνωρίσαμε λίγο καλύτερα το σώμα μας, το εμπιστευθήκαμε σε άλλους, αναλάβαμε την ευθύνη κάποιου άλλου σώματος.
Μοιραστήκαμε την εμπειρία στην ομάδα. Σε ποιόν εμπιστευόμαστε το σώμα μας;. Εμείς οι ίδιοι το φροντίζουμε, προστατεύουμε το σώμα μας; Ενυπωσιακές οι τοποθετήσεις των παιδιών…»λέει η Τζωρτζίνα Κτιστάκη, υπεύθυνη εκπαιδευτικός του Δημοτικού Σχολείου Ναυσταθμου Κρήτη.
«Μάθημα αυτοπροφύλαξης και φροντίδας.» Το σώμα μας και οι ανάγκες του/ το σώμα μας ως σπίτι» Οι μεγάλοι «Στ Τάξη) διδάσκουν , οι μικροί (Α Τάξη) διδάσκονται. Προβληματισμοί, σκέψεις , απορίες, μέσα από τα μάτια των μικρλών παιδιών, απαντήσεις από τα μεγάλα.. Αλληλοδιδασκαλία, αλληλεπίδραση, διάδραση, έκφραση. Στάσου δίπλα μου, δες την ζωγραφιά μου, αφουγκράσου τι έχω να σου πούμε να νοιώσω σπουδαίος, όσο σπουδαίος είσαι και συ για μέαν¨λέιε η εκπαιδευτικός Μαρία Σαπουνάκη ,της Α τάξης του Ιδιωτικού Σχολείου Δ.Δ.Μ.Ν.
Το παράδειγμα του Φεστιβάλ Χορού Χανίων αξίζει να βρει μιμητές.
