Ο Δήμος του Μιλάνου, σε αντίθεση με αυτόν της Αθήνας, αξιοποίησε τα χρόνια της πανδημίας για μια γρήγορη, χαμηλού κόστους παρέμβαση, με στόχους παρόμοιους με αυτούς που είχε θέσει ο Κ. Μπακογιάννης: αύξηση του δημόσιου χώρου για τους πεζούς και τους ποδηλάτες, σε βάρος των αυτοκινήτων. Το έκανε, όμως, αποτελεσματικά, εφαρμόζοντας δύο προγράμματα «προσωρινής / τακτικής πολεοδομίας» (tactical urbanism).
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Τάσος Γιαννόπουλος - Κώστας Παπαντωνίου
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΒΙΝΤΕΟ: Νίκος Κοκοβλής
Το Piazze Aperte (ανοιχτές πλατείες) αφορούσε πλατείες που χρησιμοποιούνταν για κίνηση ή στάθμευση οχημάτων και οι οποίες δόθηκαν στον κόσμο ως χώροι στάσης-κουβέντας-παιχνιδιού. Η μέθοδος ήταν αντίστροφη από αυτή του δημάρχου της Αθήνας. Ο κόσμος και οι ενδιαφερόμενοι φορείς (κάτοικοι, σχολεία, καταστήματα, τοπικές ενώσεις κ.λπ.) ενεπλάκησαν από την αρχή, από το στάδιο του σχεδιασμού, ως το τέλος. Εθελοντές έβαψαν τις πλατείες και αργότερα μοιράστηκαν ενημερωτικά φυλλάδια και ερωτηματολόγια σχετικά με το τι δούλεψε και τι όχι.
Όλες οι προτάσεις αφορούσαν τις περιφερειακές γειτονιές, και καμία στο κέντρο! Το ακριβώς αντίθετο από το φτιασίδωμα της «βιτρίνας» που υλοποιεί ο Κ. Μπακογιάννης. Με το πρόγραμμα Strade Aperte (ανοιχτές οδοί) διαπλατύνθηκαν πεζοδρόμια και ορίστηκαν ποδηλατόδρομοι. Συνολικά, δημιουργήθηκαν 67 χλμ. νέων ποδηλατοδρόμων διαφόρων τύπων (αποκλειστικών / προστατευμένων λωρίδων, μeικτής χρήσης κ.λπ.) σε δίκτυο που καλύπτει όλο το πολεοδομικό συγκρότημα. Η σύγκριση με τον Μεγάλο Περίπατο προκαλεί θυμηδία.
Ποδηλατοκίνηση από 5% σε 18% σε έναν χρόνο
Η συμμετοχή του ποδηλάτου επί των συνολικών μετακινήσεων στο Μιλάνο αυξήθηκε από 5% τον Νοέμβριο του 2019 σε 18% έναν χρόνο μετά! Παράλληλα, το πρόγραμμα ανάπτυξης τραπεζοκαθισμάτων στον δρόμο (σε χώρους που πριν χρησιμοποιούνταν για στάθμευση αυτοκινήτων) σημείωσε μεγάλη επιτυχία.
Τα πιο σημαντικά διδάγματα, όπως τα μετέφερε Ιταλός πολεοδόμος σε πρόσφατη εκδήλωση, ήταν: η ανάγκη συμμετοχής του κοινού σε όλα τα στάδια, η σημασία της παρακολούθησης της πειραματικής φάσης, η οποία χτίζει αφηγήματα και διδάσκει, η ανάγκη να περάσει κανείς από την πειραματική στη μόνιμη φάση όσο πιο γρήγορα γίνεται, αλλά και το πόσο προνομιακοί είναι οι χώροι μπροστά από σχολεία γιατί γεμίζουν αμέσως ζωή. Τι από τα παραπάνω έγινε - γίνεται στην Αθήνα; Οι απαντήσεις στις επόμενες σελίδες.
