Η πλευρά των ξενοδόχων και των επιχειρηματιών του κλάδου μιλάει για 50.000 ελλείψεις. Την ίδια στιγμή, ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται το θέμα στον δημόσιο διάλογο προσπαθεί να στοχοποιήσει τους εργαζόμενους ως τεμπέληδες που βρίσκουν δουλειές αλλά δεν πάνε να δουλέψουν. Τα ίδια έγιναν σε ένα βαθμό και πέρυσι, με τον κ. Γεωργιάδη να μας λέει τότε πως έμαθαν οι εργαζόμενοι στα επιδόματα και αρνούνται να δουλέψουν, λες και ήθελαν να ζουν με 400 ευρώ ή 532 ευρώ.
Η αλήθεια, όμως, που δεν λένε ανοιχτά, είναι πως η κυβέρνηση, αρχικώς, ακολούθησε ένα λάθος μοντέλο. Ουσιαστικά κατέβασε ρολά στην εστίαση για πάνω από έξι μήνες. Με το πρόγραμμα Συν-Εργασία αρκετές θέσεις κρατήθηκαν, αλλά οι απολαβές των εργαζομένων ήταν μειωμένες σε σχέση με τους πραγματικούς τους μισθούς. Ως αποτέλεσμα, ένας μεγάλος αριθμός «μετανάστευσε» σε άλλους κλάδους. Μην ξεχνάμε επίσης ότι ο κλάδος διακρίνεται και από υψηλή ετεροαπασχόληση. Άρα, οι εργαζόμενοι δεν συνήθισαν στα επιδόματα, αλλά, αντίθετα, τα αρνήθηκαν και έψαξαν να βρουν δουλειές ώστε να έχουν καλύτερες οικονομικές απολαβές.
Η δεύτερη αλήθεια είναι πως οι συνθήκες εργασίας κατά την καλοκαιρινή σεζόν είναι πραγματικά δύσκολες και σκληρές. Η σεζόν για πολλούς εργαζόμενους είναι ένα ρίσκο. Πολλοί αλλιώς τα συμφωνούν και αλλιώς τα βρίσκουν. Υπάρχουν εργαζόμενοι που μπορεί να τους χρωστούν ενός και δύο μηνών μισθούς, όσο βρίσκονται στη δουλειά τους στο νησί, βιώνοντας μια κατάσταση ομηρίας, καθώς δεν είναι εύκολο να φύγεις για να βρεις άλλη δουλειά στα μισά της περιόδου. Υπάρχουν εργαζόμενοι που πραγματικά πέφτουν κάτω από την εξάντληση. Ο ήλιος, οι υψηλές θερμοκρασίες, τα εξαντλητικά ωράρια (12 και 13 ώρες, σπαστά, χωρίς ρεπό), η ένταση της δουλειάς οδηγούν πολλούς εργαζόμενους στα νοσοκομεία. Αλλά και άλλοι γυρίζουν τον χειμώνα σακατεμένοι από τις ορθοστασίες, το κουβάλημα κ.ά. Φυσικά, τι να πούμε για τις συνθήκες διαμονής σε ακατάλληλα δωμάτια με 2 και 3 ή 4 άτομα;
Τί να πούμε για την ασφάλιση και τα ένσημα; Αυτά είναι σαν να μην υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί που θα πρέπει να διασφαλίζουν ότι όλα γίνονται νόμιμα. Δεν γίνεται λ.χ. ολόκληρη Ζάκυνθος να έχει ένα υποκατάστημα του ΣΕΠΕ για να ελέγξει μια αχανή έκταση. Την ίδια στιγμή, ειδικά φέτος, εν μέσω πολλαπλών κρίσεων (κρίση ενέργειας, ακρίβειας, πανδημίας), παρατηρούμε πως δεν έχουν ανέβει ακόμα οι μισθοί. Δεν γίνεται λοιπόν κάποιοι να θέλουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Ο κλάδος, ως βασικός πυλώνας της οικονομίας, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και στήριξη, αλλά κάποιοι μάλλον έχουν μείνει ακόμα στην εποχή των... «γκαρσονιών».
* Ο Γιάννης Σώζος είναι εκπρόσωπος Δικτύου Εργαζομένων Επισιτισμού - Τουρισμού
