Μας διαβεβαιώνει ότι η στιγμή που η κόκκινη σημαία κατέβηκε από το Κρεμλίνο ήταν από τις χειρότερες της ζωής του και ότι όταν, καμιά φορά, ακούει τη Διεθνή στο YouTube βουρκώνει. Παρ' όλα αυτά, ο καλός φίλος της εφημερίδας μας Ν. Μπίστης εγκαλεί για “υποκριτική συναισθηματική κερδοσκοπία” όσους αντιστάθηκαν και αντιστέκονται στην αναστολή της καθημερινής έκδοσης της ΑΥΓΗΣ. Δεν πιστεύει σε ημίμετρα και ενέσεις ζωής. Θέλει τον “συνολικό εκσυγχρονισμό της επικοινωνιακής πολιτικής και των μέσων”, “νέου τύπου ηλεκτρονικές και έντυπες εκδόσεις” και μια “πιο σύγχρονη προσέγγιση που να έχει σχέση με την εποχή της 4ης Βιομηχανικής επανάστασης”. Οραματίζεται μια “σύγχρονη Επιθεώρηση Τέχνης”. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα έλεγε για όλα αυτά η αλησμόνητη συντροφιά της Ε.Τ. Δύσκολα, πάντως, μπορεί να τη φανταστεί να βολεύεται στην αισθητική των ταμπλόιντ ή τους 280 χαρακτήρες του Twitter.
Κατά τα άλλα, ας παραθέσουμε μόνο ένα μικρό απόσπασμα από το τελευταίο τεύχος του περιοδικού και την ανάλυση του Γιάννη Καλλιόρη για το “Φαινόμενο Τζέημς Μποντ”: “Η αθέατη δικτατορία των σλόγκαν (που πίσω της στέκουν σαν εκτρωματικές αποφύσεις της κοινωνικής ζωής οι μορφές του χρηματιστή, του στρατηγού, του καρδινάλιου και του επαγγελματία πολιτικού) θα αυλακώνει ανελέητα τον χώρο της συνείδησης παραπλανώντας τα πολιορκημένα άτομα σε ψευδοπρότυπα και ψευδοσκοπούς και προσπαθώντας να τα μετατρέψει σε αποικίες αυταπατών”.
Αυτά τον μακρινό Φεβρουάριο του 1967. Δύο μήνες προτού τα τανκς βγουν στους δρόμους.
