Στο κτήριο-φάντασμα της οδού Οδυσσέως στο Μεταξουργείο στεγαζόταν το 63ο Δημοτικό Σχολείο της Αθήνας, το σχολείο μου. Ήταν κατασκευασμένο για κατοικία, όμως τις δύσκολες δεκαετίες του 1950 και του 1960 όλα γίνονταν, πόσο μάλλον που συμβαίνουν μέχρι σήμερα.
Παραδοσιακό, με δύο ορόφους και εσωτερική ξύλινη σκάλα, καθώς και πλυσταριό στην ταράτσα που τη χρησιμοποιούσαμε ως προαύλιο... Εκεί η τάξη μου, με τα παιδικά χτυποκάρδια και τις αγωνίες, τη φωνή του δασκάλου μας, πότε αυστηρή, πότε γλυκιά, πότε σκληρή, πότε πατρική...
Σήμερα το κτήριο είναι μαύρο και άραχνο, κυριολεκτικά καρβουνιασμένο από τη φωτιά που έβαλε ένας παράφρονας για να κάψει την οικογένειά του, κυρίως όμως να εκδικηθεί τη γυναίκα του, γιατί, όπως έλεγε ο ίδιος, τον παράτησε.
Το έγκλημα έγινε μερικά χρόνια μετά την εγκατάλειψη του κτηρίου από τη σχολική χρήση. Ο ιδιοκτήτης το ενοικίασε σε μια οικογένεια με τρία κοριτσάκια.
Δεν γνωρίζω αν είμαι τυχερός ή άτυχος που φοίτησα σ’ αυτό το δημοτικό σχολείο...
Πάντως, ο παράφρονας γυναικοκτόνος και παιδοκτόνος του Μεταξουργείου μας εκδικήθηκε όλους ανεξαιρέτως με το κάψιμο του σπιτιού του. Το καμένο σχολείο στη γειτονιά παραμένει και σήμερα το σύμβολο της παρακμής της. Χρόνια μετά το έγκλημα το κτήριο του σχολείου έμενε όρθιο, σαν σκιάχτρο, για να θυμίζει την τραγωδία.
Το σκοτεινό τώρα κτήριο, στο οποίο τα παιδιά της γενιάς μου διδαχτήκαμε Αριθμητική, Ελληνική Γλώσσα και Καλλιτεχνικά, παίξαμε στο ιδιόρρυθμο προαύλιο-ταράτσα, εκεί όπου ζήσαμε τα μεγάλα γεγονότα της εποχής μας, έγινε ο τάφος τριών κοριτσιών και της μητέρας τους.
Μια γειτονιά που συγκλονίστηκε. Μια συνοικία της Αθήνας που ποτέ δεν αποδέχτηκε την τραγωδία.
Μια τραγωδία που επαναλαμβάνεται σε διαφορετικές εκδοχές και τόπους μέχρι σήμερα και για όσο συντηρούμε στην κοινωνία μας την πατριαρχία.
