Ο Δημήτρης Πικιώνης γεννήθηκε το 1887 στον Πειραιά από γονείς Χιώτες και πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία 81 χρόνων. Ο Πικιώνης βίωνε έναν εσωτερικό διχασμό, του ζωγράφου που ήθελε να γίνει και του αρχιτέκτονα που τελικά έγινε, γεγονός που επηρέασε το σύνολο των έργων του.
Πολυπράγμων καλλιτέχνης με πολλαπλές γνώσεις, εμβάθυνε στις φιλοσοφικές αισθητικές του αναζητήσεις και, όπως σημείωσε και ο Ν. Χατζηκυριάκος-Γκίκας, "μες στην έρημο εκείνων των χρόνων ο Πικιώνης ήταν πραγματικά ένας αναχωρητής, ένας ταπεινός ασκητής ή ένας αρχαίος Έλλην σοφός, του οποίου οι πνευματικές και ηθικές συλλήψεις αποκτούσαν την ακρίβεια γεωμετρικού κανόνα".
Το έργο του Πικιώνη συνδέθηκε άρρηκτα με την Αθήνα. Το λιθόστρωτο που οδηγεί στον Άγιο Δημήτριο τον Λουμπαρδιάρη στον λόφο του Φιλοπάππου και το εκκλησάκι, όπως και ο περίπατος που περικλείει την Ακρόπολη είναι έργα του σπουδαίου αρχιτέκτονα. Το πλακόστρωτο του Φιλοπάππου έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο παγκόσμιας αρχιτεκτονικής από την UNESCO.
Ο Πικιώνης υπερασπίστηκε χωρίς ενδοιασμούς την αρχιτεκτονική ως τέχνη απέναντι στην τάση της εποχής του προς την κτηριολογία, όπως λέει γι' αυτόν ο Τσαρούχης. Θεωρούσε πηγή έμπνευσης για τη νέα δημιουργία την ελληνική τέχνη και παράδοση, αλλά ποτέ δεν απέρριψε τον μοντερνισμό της εποχής του. Η προσπάθειά του να συνδυάσει τον μοντερνισμό με την παράδοση είναι έκδηλη στα κτίσματα που σχεδίασε και σε πολλές περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι αμφιλεγόμενο, προκαλώντας τον θαυμασμό αλλά και την κριτική των συναδέλφων του. Σε κάθε περίπτωση, ο Δημήτρης Πικιώνης θεωρείται ένας πρωτοπόρος αρχιτέκτονας και οι «πινελιές» του στην κακοδομημένη Αθήνα αναδεικνύουν μια ιδιαίτερη αισθητική.
Μία από τις περίφημες ρήσεις του Δημήτρη Πικιώνη είναι η εξής: «Λίγη περισσότερη ανθρωπιά, βαθύτερη νόηση και ψυχική ευαισθησία, και αλλάζουν όλα, από την αρχική στάση έως τις λεπτομέρειες”.
