Έξω από το κτήριο που ακούστηκε η κραυγή δικαίωσης της Μάγδας Φύσσα "Γιε μου, τα κατάφερες", έναν χρόνο μετά ακούστηκε η φωνή ενός πλήθους που αρνείται να ξεχάσει. Όχι μόνο την ημέρα που πλημμύρισε την Αλεξάνδρας και τους παράδρομους της μεγάλης λεωφόρου, αλλά και τη σημασία να συνεχίσει να δίνει καθημερινά με την ίδια επιμονή και δέσμευση τον αγώνα ενάντια στον φασισμό. Οι τελευταίες επιθέσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη άλλωστε το υπενθύμισαν. Η ανάγκη για νέες δυναμικές απαντήσεις έγινε επιτακτική.
Χθες το απόγευμα, στις 6.30, ο κόσμος στήριξε τα πανό στα ίδια κάγκελα. Φώναξε για τον Παύλο. Για τις γειτονιές του, που θέλει να ποτίσει με δηλητήριο ο νεοναζισμός, και πρόσθεσε ταυτόχρονα ένα μήνυμα για τους φασίστες: "Να μην σηκώσουν κεφάλι ποτέ ξανά".
Μέσα σε ελάχιστο διάστημα από την ώρα του καλέσματος τα ρεύματα της Αλεξάνδρας γέμισαν ξανά, πλημμύρισαν από κόσμο, πλημμύρισαν από αντιφασιστικά συνθήματα και σχημάτισαν τη βάσιμη ελπίδα ότι ο κόσμος δεν έχει επαναπαυτεί με την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, αλλά συνεχίζει σταθερά τον αγώνα ενάντια στον φασισμό.
Στην κινητοποίηση συμμετείχαν αριστερά κόμματα, οργανώσεις, πρωτοβουλίες από τον αναρχικό χώρο, συνελεύσεις γειτονιάς και σωματεία.
Δυναμικό το «παρών» και από τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ με ένα μεγάλο πανό που έγραφε "Τη φτώχεια και τον φασισμό θα πολεμάμε πάντα", ενώ τα μέλη της φώναζαν συνθήματα όπως "Απόγονοι του Παττακού και του Ιωαννίδη είναι η παρέα των Άδωνι - Βορίδη" και "Κανένας χρυσαυγίτης ποτέ δεν απεργεί, δούλοι των αφεντικών θα είναι μια ζωή".
Η πορεία πορευόταν στον σταθερό βηματισμό της Μάγδας Φύσσα. Μπροστά από το πρώτο πανό της πορείας της καμπάνιας "Δεν είναι αθώοι" και του Αντιφασιστικού Συντονισμού Αθήνας - Πειραιά που βρισκόταν στην κεφαλή, προπορευόταν η μάνα με τα μαύρα, σε μια γνώριμη εικόνα για εκείνη, όχι μόνο λόγω της σταθερής συμμετοχής της στους αγώνες, αλλά και επειδή υπήρξαν ξανά πλάι της και πίσω της χιλιάδες.
Ενδεικτικά με ένα στόμα, μια φωνή και χειροκρότημα ο κόσμος φώναζε "Λευτεριά στον λαό, θάνατος στον φασισμό" και "Ο Παύλος ζει, τσακίστε τους ναζί" και τα συνθήματα ακούγονταν από την Ομόνοια μέχρι το Πολυτεχνείο και πίσω. Το ίδιο κι εκείνα για τον Ζακ όταν έφτασαν στο ύψος της οδού Γλάδστωνος.
Νωρίτερα με δηλώσεις της η Μ. Φυσσα είχε σχολιάσει για τα φαινόμενα επανεμφάνισης ακροδεξιών επιθέσεων ότι αυτά υπήρχαν από πάντα, "απλά κάποτε δεν τα βλέπαμε" και ζήτησε τη συνέχιση του αγώνα, όπως και να λάβουν οι αρμόδιοι τα μέτρα που χρειάζεται για να μπει τέλος στη ναζιστική βία και παρουσία.
Η κινητοποίηση διέγραψε μια διαδρομή που ξεκίνησε από το Εφετείο, συνέχισε στην Πατησίων και τη Σταδίου και κατέληξε σε ένα κατάμεστο Σύνταγμα, όπου βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη η μεγάλη συναυλία που διοργάνωναν για την ημέρα οι φοιτητικοί σύλλογοι. Λίγο πριν καταλήξουν όμως, καταγράφηκε η πιο έντονη στιγμή της διαδήλωσης. Ξαφνικά, από την ντουντούκα που βρισκόταν μπροστά, ακούστηκε η στιγμή που ανακοινώθηκε πέρυσι η δικαστική απόφαση. Η Μάγδα συγκινήθηκε. Την πήραν αγκαλιά. Οι άνθρωποι μπροστά και οι χιλιάδες όμως που ακολουθούσαν και φώναζαν το όνομα του γιου της. Ο Παύλος ζει.
