Την εικόνα του ταξιδευτή φορτωμένου με τον μεγάλο σάκο στην πλάτη να περπατάει στην άκρη του δρόμου είχε χρόνια να τη δει.
Θες που άλλαξαν οι δρόμοι με τις νέες εθνικές οδούς, θες τα ταξίδια που έγιναν πιο γρήγορα και ο προορισμός απέκτησε μεγαλύτερη αξία από τη διαδρομή, θες που οι χρόνοι είναι πια διαφορετικοί;
«Τι να πεις;» μονολόγησε φωναχτά όπως οδηγούσε, αποσπώντας την προσοχή της συνοδηγού του, που είχε χωθεί μέσα στο κινητό της τηλέφωνο ψάχνοντας στον χάρτη την επόμενη στροφή.
Με μια αντανακλαστική κίνηση άπλωσε το χέρι της και χαμήλωσε την ένταση του ραδιοφώνου στρίβοντας το κεφάλι της αριστερά για να τον ρωτήσει.
Αντί απάντησης, εισέπραξε ένα γρήγορο βλέμμα στον καθρέφτη και ένα εξίσου γρήγορο φρενάρισμα που έφερε στο παράθυρό της έναν νεαρό που στεκόταν στην άκρη του δρόμου και, σκύβοντας, έλεγε με σπαστά ελληνικά τον προορισμό του.
Με ένα νεύμα ο νεαρός ταξιδευτής άνοιξε την πίσω πόρτα και, φορώντας τη μάσκα του, χώθηκε στο αυτοκίνητο λέγοντας ένα σπαστό ευχαριστώ, χωρίς άλλη εξήγηση και με το ένα χέρι ακουμπισμένο πάνω στο σακίδιό του έκατσε στο κάθισμα.
Δίχως άλλη κουβέντα· αμηχανία και επιφυλακτικότητα.
Για τον ξένο που βρίσκεται στο πίσω κάθισμα και δεν τον γνωρίζεις, για την ασφάλεια του ταξιδιού, για τα εμβόλια που έκανες εσύ αλλά δεν γνωρίζεις αν έκανε ο άλλος.
Δύσκολες οι ερωτήσεις για τόσο προσωπικά θέματα.
Οι κανόνες επιβάλλουν να φανεί φιλόξενος ο οδηγός ή ο συνοδηγός και να ανοίξει την κουβέντα, αλλά πάντοτε τη συνεχίζει ο επιβάτης.
Κοιτώντας κλεφτά τον καθρέφτη, ρώτησε τον επιβάτη για την καταγωγή του και, αφού δεν πήρε καμία απάντηση, ρώτησε ξανά χωρίς επιτυχία.
Το δεξί χέρι του ταξιδευτή ακούμπησε τον ώμο της συνοδηγού ζητώντας της να γυρίσει και, αφού εκείνη έστριψε την πλάτη της στο παράθυρο και κοίταξε πίσω, ακούστηκε πάλι η φωνή του με τα ίδια σπαστά ελληνικά να της λέει πως είναι κωφός.
Στην ώρα που ακολούθησε μέχρι το τέλος της διαδρομής, εκείνη δεν έπαψε να ρωτάει και ο ταξιδευτής δεν έπαψε να απαντά, άλλοτε με νοήματα, άλλοτε με σπαστά ελληνικά, που τελικά δεν ήταν και τόσο σπαστά.
Στη μεγαλούπολη ένωσαν τις μπουνιές τους και με μια ελαφρά υπόκλιση αποχαιρετίστηκαν. Εκείνοι θα συνέχιζαν ακούγοντας τη φασαρία της πόλης μέχρι τις επόμενες διακοπές και ο ταξιδευτής θα συνέχιζε να παλεύει να επικοινωνήσει πίσω από τις μάσκες και με τα μάτια του να βλέπουν μόνο τσιμέντα και καμένα.
Όταν μιλάμε για εμβόλια, της είπε, υπάρχουν και αυτοί.
