Αφήνοντας πίσω την πολύπαθη πλατεία Ομονοίας, ανεβαίνουμε την οδό Σταδίου. Παρά το όνομά της, σήμερα δεν υπάρχει κάποιο στάδιο σ’ αυτήν. Με βάση το αρχικό πολεοδομικό σχέδιο της πόλης των Αθηνών, η οδός Σταδίου προβλεπόταν ότι θα έφτανε μέχρι και το Παναθηναϊκό Στάδιο. Ωστόσο, η αντιβασιλεία του Όθωνα δεν υλοποίησε τον σχεδιασμό αυτό είτε λόγω έλλειψης των απαιτούμενων κονδυλίων είτε λόγω αποφυγής συγκρούσεων με τους κτηματίες της περιοχής, τα κτήματα των οποίων έπρεπε να απαλλοτριώσει για την πραγματοποίηση του έργου, είτε και για τους δύο λόγους. Έτσι, αν και ο δρόμος έμεινε μισοτελειωμένος, διατήρησε την αρχική του ονομασία σαν στοιχειωμένη κατάρα των «πολεοδόμων» Κλεάνθη, Σάουμπερτ και Κλέντζε με σκοπό να θυμίζει στους γραφειοκράτες ότι έχουν αφήσει ένα έργο ανεκπλήρωτο.
Αφού συναντήσουμε στα δεξιά μας την πλατεία Κλαυθμώνος, στρίβουμε δεξιά στην οδό Χρήστου Λαδά, όπου και συναντάμε την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Καρύτση (ή Καρύκη) και την ομώνυμη πλατεία Καρύτση. Ο ναός και η πλατεία πήραν το όνομά τους από την αθηναϊκή οικογένεια Καρύκη. Ο Θεοφάνης Καρύκης εκλέχτηκε το 1597 Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης. Η οικογένειά του αρχοντική, πάππου προς πάππου αθηναϊκή, κατείχε μια μεγάλη έκταση στο κέντρο των Αθηνών. Σε ένα μέρος αυτής ο πρόγονός τους, βυζαντινός στρατηγός Καρύκης, xτίζει τον 11ο αιώνα έναν ναό.
Γύρω στα 1900 έγινε επισκευή του ναού, τη διακόσμηση του οποίου επιμελήθηκε ο Σ. Σπηλιόπουλος. Ταυτόχρονα πραγματοποιείται και η διαμόρφωση του εξωτερικού χώρου, που από την αρχαιότητα έως το 1840 χρησιμοποιούνταν ως νεκροταφείο. Τα υλικά από αυτό χρησίμεψαν στην ανέγερση της νέας εκκλησίας. Ο ναός του Αγίου Γεωργίου πήρε το όνομα Καρύκη προς τιμήν των κατόχων της περιοχής. Κατά τα μετεπαναστατικά χρόνια, η αθηναϊκή ντοπιολαλιά χαρακτηριζόταν από τσιτακισμό. Μετέτρεπε δηλαδή στον λόγο το κ σε τσ. Έτσι το όνομα Καρύκης με την παραφθορά έγινε Καρύτσης. Κάτι που επικράτησε μέχρι σήμερα ως Άγιος Γεώργιος Καρύτσης.
Η δεκαετία του '50 δίνει στην πλατεία Καρύτση διαρκή κίνηση. Από νωρίς το απόγευμα κόσμος περίμενε καρτερικά στην ουρά του ταμείου του Θεάτρου "Μουσούρη". Ήταν η εποχή που μεσουρανούσε το δίδυμο Έλλη Λαμπέτη και Δημήτρης Χορν και τα εισιτήρια των παραστάσεών τους γρήγορα γίνονταν ανάρπαστα. Στα γύρω καφενεία δημοσιογράφοι όλη την ημέρα περίμεναν να μεταφέρουν τα γεγονότα στα γειτονικά γραφεία των εφημερίδων του Λαμπράκη στη Χρήστου Λαδά και στην «Εστία» στην Ανθίμου Γαζή. Δίπλα τους, εν αναμονή και οι φωτορεπόρτερ στο θρυλικό φωτογραφείο του Μεγαλοοικονόμου.
