Έξω από το υπουργείο Οικονομικών στην οδό Νίκης βρίσκονται παρκαρισμένα μία σειρά από πολυτελή αυτοκίνητα. Η παρουσία τους συνήθως περνά αδιάφορη. Με εξαίρεση τις φορές που κάποιοι πιτσιρικάδες κάνουν τη βόλτα τους από κει και κοντοστέκονται λίγο παραπάνω. Χθες το πρωί, ωστόσο, η παρουσία τους συμπλήρωνε ένα κοντράστ που δεν θα μπορούσε να περάσει στα ψιλά. Στο απέναντι πεζοδρόμιο από τα παρκαρισμένα πολυτελή αυτοκίνητα βρίσκονταν μερικές δεκάδες εργαζόμενες και εργαζόμενοι του υπουργείου που παλεύουν να μην χάσουν τον πενιχρό μισθό τους. Μερικές δεκάδες καθαρίστριες και καθαριστές, που για δεκαπέντε και πλέον χρόνια οι περισσότεροι γυαλίζουν τον δρόμο και τα πόμολα μπροστά από τα πρόσωπα που οδηγούν τα ακριβά αυτοκίνητα.
Ο λόγος της παρουσίας τους χθες στο απέναντι πεζοδρόμιο είχε να κάνει με τη νέα τους κινητοποίηση για τη διάσωση της δουλειάς τους. Όπως έγινε γνωστό πριν λίγο καιρό, οι συμβάσεις που λήγουν για τους συνολικά 150 καθαρίστριες και καθαριστές στην Ελλάδα δεν πρόκειται να ανανεωθούν πέραν της 31ης Μαρτίου. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι οι προϋποθέσεις που μπήκαν σε πρόσφατο διαγωνισμό που διενεργήθηκε μέσω ΑΣΕΠ απέκλεισαν στην ουσία τους εργαζόμενους, οι οποίοι, λόγω της σχέσης εργασίας που υποχρεώνονταν να διατηρούν στο παρελθόν με το υπουργείο, δεν μπορούσαν να συμπληρώσουν τα κατάλληλα μόρια. Αυτή άλλαξε μόλις το 2018, όταν επί θητείας ΣΥΡΙΖΑ οι συμβάσεις έργου που διατηρούσαν μετατράπηκαν σε συμβάσεις ορισμένου χρόνου και ο μισθός τους διπλασιάστηκε από τα 320 στα 640 ευρώ (ταυτόχρονα βέβαια και οι ώρες εργασίας από 4 σε 8).
Η κίνηση αυτή του υπουργείου Οικονομικών ξυπνά τις ημέρες της κυβέρνησης Σαμαρά, όταν οι γυναίκες με τα κόκκινα γάντια είχαν βγει και πάλι στον δρόμο για να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην επιβίωση. Έτσι και τώρα. Δεκάδες εργαζόμενες και εργαζόμενοι έχουν βγει στον δρόμο γιατί ακριβώς την επόμενη μέρα της απόλυσής τους θα βρεθούν μπροστά στην άβυσσο της ανεργίας. Ποιος θα τους προσλάβει εν μέσω πανδημίας και ενώ έχουν ξεπεράσει ηλικιακά τα 50 χρόνια;
Για την αγωνία τους μας μίλησαν τέσσερις από αυτές τις γυναίκες, όλες άνω των 50 ετών και με μεγάλη προϋπηρεσία στα σκαλοπάτια του υπουργείου και των οικονομικών υπηρεσιών.
«Για μένα η απόλυση σημαίνει θάνατος» μας λέει η Τζένη Μπάλλα, 58 ετών, μητέρα σε μονογονεϊκή οικογένεια που δουλεύει για το υπουργείο εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Με αυτά τα 640 ευρώ που παίρνει πληρώνει το ενοίκιό της (350 ευρώ) και ζει τον γιο της, ο οποίος είναι φοιτητής και δεν μπορεί να βρει δουλειά σ’ αυτές τις συνθήκες.
Σε αντίστοιχα δραματική θέση βρίσκεται η Γεωργία Παρλαπάνου 55 χρόνων. Ο άντρας της αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας, το παιδί της σπουδάζει σε πανεπιστήμιο σε άλλη πόλη και μέσα σε όλα έχουν ως οικογένεια να αποπληρώσουν ένα δάνειο. «Αυτή τη στιγμή δεν πάνε τα παιδιά στις σχολές τους, αλλά καταλαβαίνεις ότι είναι άμεσης σημασίας να προχωρήσει το παιδί στις σπουδές του».
Με ένας βάρος στο στήθος ξυπνάει κάθε μέρα η Ειρήνη, 56 ετών και επίσης μητέρα μονογονεϊκής οικογένειας. «Είμαι χήρα και έχω δύο παιδιά άνεργα. Το ένα μου το παιδί έχει πρόβλημα και παίρνει ψυχοφάρμακα. Αν όντως μας απολύσουν, θα πρέπει να συντηρούμαστε τρεις άνθρωποι με τα 200 ευρώ από τη σύνταξη χηρείας».
Ένα βήμα πριν από τη σύνταξη βρίσκεται η Ιωάννα Ιγγλέση, 63 χρόνων, η οποία όμως βλέπει να της κόβουν τη ζωή, όπως λέει. «Θα πεταχτώ στον δρόμο και δεν θα μπορέσω να συμπληρώσω τα χρόνια να πάρω τη σύνταξη. Ο άντρας μου είναι ανάπηρος και άνεργος». Οι ιστορίες είναι πραγματικά ατελείωτες. Όσες δηλαδή και οι 150 άνθρωποι που εγκαταλείπονται στην τύχη τους σε μία από τις δυσκολότερες κρίσεις που έχει βιώσει η χώρα.
