Θα μπορούσε να ήταν μια ακόμη ωραία Κυριακή. Είχε ήλιο, λίγα αυτοκίνητα και καθαρό αέρα. Θα μπορούσε η γυναίκα που κάθεται μόνη σ' ένα από τα παγκάκια της πλατείας Συντάγματος να περιμένει μια φίλη της. Θα μπορούσαν να περπατήσουν την Ερμού και να πιουν ύστερα έναν καφέ. Ή να τσιμπήσουν έναν μεζέ συνοδεία κρασιού και ρεμπέτικης μουσικής στην Καπνικαρέα. Αν είχαν αντοχή, θα συνέχιζαν προς Θησείο. Θα έτρωγαν ένα παγωτό, καλό καιρό κάνει ακόμα, δίπλα στο πιο παλιό θερινό σινεμά της πόλης και θα χάζευαν ως περαστικές τους περαστικούς της Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Ήταν όμως Δευτέρα. Ήταν η πρώτη εργάσιμη ημέρα του δεύτερου lockdown. Και μία ακόμη ημέρα γεμάτη αβεβαιότητα. Η ίδια δεν περίμενε κάποια φίλη. Έχει μόλις ξαποστάσει ύστερα από έναν μικρό γραφειοκρατικό μαραθώνιο σε σχέση με τη σύνταξη του εκλιπόντος πατέρα της, καθώς θεώρησε ότι ήταν ευκαιρία να πάρει λίγη δύναμη απ' τον ήλιο πριν κλειστεί και πάλι μέσα. Μπροστά στον ήλιο όμως θα σταθούν δύο αστυνομικοί. Θα είναι ευγενικοί στον έλεγχό τους, αλλά το ζήτημα στην προκειμένη δεν είναι να μετρηθεί η ευγένεια. Αλλά η ποιότητα ζωής.
Όπως λέει η Βάνα, που καθόταν χθες σ’ εκείνο το παγκάκι στο Σύνταγμα, παντού γύρω μας υπάρχει κατήφεια. «Σε κάθε μία από τις δύο υπηρεσίες που πήγα είχαν δύο υπαλλήλους, στις οποίες και οι δύο ήταν με σκυμμένο το κεφάλι πάνω από τα χαρτιά, χωρίς διάθεση για κουβέντα. Άκουγα το πρωί τον Κικίλια ότι θα πηγαίνουμε εναλλάξ ανά μήνα με μέτρα και lockdown. Πώς να είσαι καλά όταν δεν μπορείς να προγραμματίσεις τίποτα στη ζωή σου;».
Από την άλλη υπάρχουν και μερικά καλά. Η κίνηση, ας πούμε, είναι μειωμένη. «Από του Ζωγράφου ώς τα Κάτω Πατήσια, όπου βρέθηκα αρχικά, χρειάστηκε να κάνω με το αυτοκίνητο μόλις 7 λεπτά αντί για 25 που είναι κανονικά». «Λιγότερος κόσμος, λιγότερα σκουπίδια» μου επιβεβαιώνει απ’ τη μεριά της η καθαρίστρια που περιποιείται την Ερμού. Σε αντιδιαστολή με την Παρασκευή, που ήταν ανοιχτά τα μαγαζιά και περνούσε πολύς κόσμος απέξω, όλα τα μαγαζιά αυτή τη φορά ήταν κλειστά και ο πεζόδρομός της ήταν άδειος.
Πολύ πιο δύσκολη είναι η πραγματικότητα για τους άστεγους. Μια γυναίκα 50 ετών, η οποία είναι άστεγη στον γνωστό μεγάλο εμπορικό πεζόδρομο, στην προσπάθειά της να μείνει στους ξενώνες που υπάρχουν στην πλατεία Βάθη, δεν τα κατάφερε επειδή ο ένας, όπως λέει, ήταν γεμάτος και ο άλλος φιλοξενεί ανθρώπους που είναι χρήστες ναρκωτικών και προϋποθέτει να είναι ενταγμένοι σε σχετικό πρόγραμμα. Το γεγονός την έκανε ν’ αναρωτιέται αν πρέπει να ξεκινήσει τα ναρκωτικά «τώρα στα γεράματα». Ένας άλλος, πάλι άστεγος στην Ομόνοια, είχε σταθμεύσει με το αναπηρικό του αμαξίδιο πάνω από τον εξαερισμό του μετρό κι έμενε καλυμμένος κάτω από τις κουβέρτες.
Στα ίδια κατάσταση με πριν βρίσκονται σ’ έναν μεγάλο βαθμό οι επιχειρήσεις που βασίζονται έτσι κι αλλιώς στο «take away». «Σαν να μην έχουμε μπει σε καραντίνα» μας λέει μία εργαζόμενη σε μαγαζί επί των οδών Ιπποκράτους και Πανεπιστημίου για την πελατεία του.
Η κ. Δήμητρα, που έχει καφέ στη Στοά Φιξ, σημειώνει μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση: «Εμείς στο κέντρο, που δουλεύουμε πολύ με γραφεία, την πτώση την αντιληφθήκαμε από τη στιγμή που άρχισε η τηλεργασία. Οπότε τώρα δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη διαφορά».
Δραματική είναι η αλλαγή στην καθημερινότητα του Αλί, του περιπτερά του πεζοδρόμου της Μεσολογγίου στα Εξάρχεια. Εκεί που είχε γύρω του ανοιχτές πέντε καφετέριες, τώρα είναι όλες κλειστές. Τη μονοτονία σπάνε μόνο οι εφημερίδες που κρεμάει κάθε μέρα και φροντίζει για την κάθε μία να φαίνεται ολόκληρο το πρωτοσέλιδό της. «Άμα είναι κλειστά τα μαγαζιά, δεν έχει δουλειά. Έχω όμως το σπίτι μου από πάνω, οπότε κατεβαίνω να πιω έναν καφέ και κάπου αλλού».
Από την άλλη η ζωή συνεχίζεται και προσαρμόζεται στη νέα πραγματικότητα. Σ’ ένα στενό στην Πλάκα δύο γνωστοί χαιρετιούνται όπως δεν το 'χαν φανταστεί ποτέ. «Τι κάνεις;» λέει ο ένας, για να πάρει τη σκυτάλη ο άλλος και να ευχηθεί: «Καλή καραντίνα!».
