Σε συνθήκες που «ανάβουν» σιγά-σιγά οι μηχανές της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης, το κόμμα έχει δρομολογήσει τις προσυνεδριακές διαδικασίες του. Το 3ο Συνέδριο δεν πραγματοποιείται σε «κενό οξυγόνου», αδιάφορα ή και σε διάσταση με την εξαιρετική συγκυρία. Αντίθετα, η ίδια αυτή αναστοχαστική διαδικασία, είναι επιτακτικό, να αποτελέσει ένα από τα βασικά όπλα μας στην πολιτική αντιπαράθεση που ξετυλίγεται. Εννοείται, όπλο για να πληγεί ο αντίπαλος και όχι για αυτοτραυματισμούς της κακιάς στιγμής…
Η ευθύνη για αυτό βρίσκεται στο σύνολο του οργανισμού ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία: στην ατζέντα που αναδεικνύεται, στις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνονται, στις δράσεις που εκδηλώνονται, στον λόγο που εκφωνείται. Και η ευθύνη αυτή έχει διαβαθμίσεις: τα «στελέχη» κεντρικά είτε κατά τόπους, βουλευτές, παράγοντες, όργανα, σώματα, έχουν την κύρια ευθύνη (και καθοριστική) για την ανάδειξη, την εμπέδωση κλίματος συντροφικότητας, εγγύτητας και κοινής στόχευσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία βρίσκεται ήδη δυόμισι χρόνια στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, διάστημα ικανό να εντοπίσει προβλήματα άρθρωσης του πολιτικού λόγου του. Ταπεινή γνώμη, αναδεικνύεται οι κίνδυνος διολίσθησης σε κόμμα με πλευρές παραγοντισμού, «βουλευτοκεντρικό», θυμίζοντας και αναπαράγοντας στοιχεία ενός ξεπερασμένου παλαιοκομματισμού του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Γεγονός, που λίγα θετικά και πολλά αρνητικά μπορεί να προσφέρει στην κοινή προσπάθεια. Ένας «τρόπος» δράσης που έχει εμπεδωθεί, συνέβαλε σ’ αυτό και η συνθήκη της πανδημίας, δηλαδή περιοδείες κεντρικών στελεχών, «μιντιοποιήση» της παρουσίας μας, μετατροπή της κομματικής βάσης σε ακροατήριο ή “σέλφι”, χρειάζεται να ανατραπεί.
Μία πρόταση είναι η «τοπικοποίηση»: η ανάγκη να δοθεί βάρος και να στηριχθούν οι ενέργειες τοπικών οργανώσεων πάνω σε θεματολογία της συγκυρίας ή σε τοπικά ενδιαφέροντα. Οι ομιλίες και οι περιοδείες να είναι των τοπικών εκπροσώπων (και τοπικών βουλευτών..), ο διάλογος με τις τοπικές κοινωνίες να διεξάγεται από το τοπικό “πρόσωπο” του κόμματος και με τα “πρόσωπα” της τοπικής κοινωνίας. Πραγματικά οφέλη στις σχέσεις του χώρου με τον πολίτη, πέρα από εφήμερα «ενσταντανέ», μόνο τότε υπάρχουν…
Μία άλλη διάσταση είναι η επανανακάλυψη της Συλλογικότητας: οι οργανώσεις μας δεν μπορεί να είναι, ούτε γραφεία προώθησης κεντρικών στελεχών, ούτε απλώς ακροατήριο ομιλητών από το «κέντρο». Σε ένα κόμμα με τις γνωστές διαπιστωμένες αποστάσεις ανάμεσα στην κοινωνική του εδραίωση και την πολιτική του επιρροή, είναι στοίχημα, με έρεισμα το Συνέδριο, να ξεκινήσει μια συντεταγμένη πορεία, αναπροσαρμογής του, αναιρώντας τον παλαιοκομματισμό και το λάιϊφστάϊλ στις ρηχότερες στιγμές τους, και αντιμετωπίζοντας το ζωτικής (κυριολεκτικά) σημασίας διακύβευμα: κόμμα των μελών ή δια των μελών; Τα όργανα που επιφορτίστηκαν τα του Συνεδρίου σίγουρα έχουν πολλή δουλειά. Και ο καθένας μας κρίνεται από τη συνδρομή του σ’ αυτό. Οι νίκες δεν έρχονται με ασύνταχτες προσπάθειες, αλλά με στοχευμένες συμμετοχικές γειωμένες κοινωνικά δράσεις.
*Ο Φώτης Λαμπρινίδης είναι μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Μαγνησίας του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία
