Ήταν ένας Ρεπουμπλικανός, ο αντιπρόεδρος Μάικ Πενς, που παίδεψε περισσότερο το πλήθος στο αμερικανικό Καπιτώλιο την προηγούμενη εβδομάδα. Ήταν ένας άλλος, ο γερουσιαστής Λίντσεϊ Γκρέιαμ, που βρέθηκε περικυκλωμένος και αποδοκιμάστηκε σε αεροδρόμιο. Οι υπηρεσίες που πρόσφεραν οι δυο τους για τέσσερα χρόνια στον Ντόναλντ Τραμπ δεν φάνηκαν να μετρούν και πολύ όταν επέλεξαν να εφαρμόσουν το εκλογικό αποτέλεσμα του Νοεμβρίου. Το ολίσθημα αυτό θα τους καταδιώκει τώρα, όπως το έθεσε και ένας διαδηλωτής, «για πάντα».
Ένα χαρακτηριστικό του εξτρεμισμού είναι η μανία με την οποία επιτίθεται στους ίδιους τους εκπροσώπους του. Όσοι εκφράζουν αμφιβολίες ή αμφιθυμία προκαλούν περισσότερη οργή από τους άπιστους. Επομένως, το κυρίως ρεύμα των Ρεπουμπλικανών θα πρέπει τώρα να ετοιμάζεται για μια σκληρή και αμφίρροπη αναμέτρηση με τις αγριότερες εκφάνσεις του κινήματός τους.
Αν όλα αυτά αφορούσαν μόνο το ίδιο το κόμμα, τότε το έθνος θα τους άφηνε στην ησυχία τους. Καμία δημοκρατική χώρα, ωστόσο, δεν μπορεί να ευημερήσει χωρίς δύο υπεύθυνα κόμματα. Είναι ένα θέμα υπαρξιακής σημασίας για τις ΗΠΑ (και τον κόσμο τον οποίο σταθεροποιούν) να επικρατήσουν οι μετριοπαθείς Ρεπουμπλικανοί.
Η κατάσταση τότε μοιάζει τραγική, καθώς δύσκολα θα τα καταφέρουν. Το πρώτο τους πρόβλημα είναι η έκταση και η διάρκεια της εσωτερικής σήψης. Οι Ρεπουμπλικανοί θα πρέπει να διαγράψουν ένα φλερτ δεκαετιών με παρανοϊκά στοιχεία. Είτε ανατρέξουμε στις ενδιάμεσες εκλογές του 1994 ή στην υποψηφιότητα του Μπάρι Γκόλντγουοτερ το 1964, είτε στα χρόνια του μακαρθισμού, το κόμμα δεν έχει αστυνομεύσει τη δεξιά του πτέρυγα για πολύ μεγάλο διάστημα.
Η δαιμονοποίηση της κυβέρνησης από τους Ρεπουμπλικανούς δεν αποτελεί κάτι καινούργιο. Ούτε οι ευτελείς τρόποι με τους οποίους αναφέρονται στην Αμερικανική Επανάσταση (τόσο ο Ρίτσαρντ Νίξον όσο και ο Νιούτ Γκίνγκριτς το έκαναν). Η υπονόμευση της νομιμοποίησης των αντιπάλων δεν ξεκίνησε με την υποψηφιότητα του Τζο Μπάιντεν αυτόν τον χειμώνα.
Ελάχιστοι από τους Ρεπουμπλικανούς που επέλεξαν αυτό το είδος πολιτικής περίμεναν ότι θα έβγαινε κάποια στιγμή εκτός ελέγχου. Δεν θα έπρεπε όμως να προσποιούνται ότι αποτελεί πρόσφατη παρέκκλιση. Η συζήτηση για το αν θα υπάρχει τραμπισμός μετά τον Τραμπ τείνει να αγνοεί τον τραμπισμό πριν από τον Τραμπ.
Μαζί με το βάρος της Ιστορίας οι μετριοπαθείς Ρεπουμπλικάνοι έχουν να αντιπαλέψουν και τις δομικές ιδιομορφίες της αμερικανικής πολιτικής ζωής. Τα αντιπλειοψηφικά χαρακτηριστικά επιτρέπουν στο κόμμα να παραμένει ανταγωνιστικό και ισχυρό χωρίς να αναγκάζεται να προσελκύσει ψηφοφόρους εκτός της βάσης του.
Παρότι έχουν κερδίσει τις περισσότερες ψήφους μόλις μία φορά από το 1988, οι Ρεπουμπλικανοί μπήκαν στον Λευκό Οίκο όσες φορές και οι Δημοκρατικοί σ’ αυτό το διάστημα. Οι 600.000 κάτοικοι του Γουαιόμινγκ ακυρώνουν τα 40 εκατομμύρια της Καλιφόρνια στη Γερουσία.
Δεν υπάρχει όμως κάτι ανάρμοστο σε όλα αυτά. Το σύνταγμα δεν είχε ποτέ στόχο να ευνοεί τις μεγάλες πλειοψηφίες. Κι αυτό σημαίνει ότι οι Ρεπουμπλικανοί δεν έχουν το ίδιο κίνητρο που κρατά άλλα κόμματα σε μετριοπαθές πλαίσιο σε άλλες δημοκρατίες. Αν θέλουν να φτάσουν κάπου, οι μεταρρυθμιστές Ρεπουμπλικανοί θα πρέπει να απευθυνθούν στις συνειδήσεις των συναδέλφων τους και όχι στα συμφέροντά τους, κάτι που δείχνει μάλλον αδύνατο.
Ακόμη κι αν είχαν εκλογικό κόστος, οι ακραία συντηρητικοί θα είχαν δίχτυ ασφαλείας. Αυτό που ξεχωρίζει την αμερικανική Δεξιά από τη γαλλική ή την αυστραλιανή είναι το γεγονός ότι αποτελεί βιομηχανία, όχι απλώς πολιτική πρόταση. Ένας υποψήφιος θα μπορούσε να απωθεί τους περισσότερους ψηφοφόρους και παρ’ όλα αυτά να βρει πλούσια αμειβόμενη δουλειά στα συνδρομητικά δίκτυα ή το εκδοτικό κύκλωμα.
Μετά την αποτυχία της στις εκλογές του 2008, η εκπρόσωπος του ακραίου λαϊκισμού Σάρα Πέιλιν έγραψε τα απομνημονεύματά της, τα οποία ξεπέρασαν σε πωλήσεις τα βιβλία του Στίβεν Κινγκ. Καμία άλλη δημοκρατία δεν έχει μια τόσο διευρυμένη αγορά ΜΜΕ που να μπορεί να διατηρεί ένα τέτοιο οικοσύστημα. Ακόμη και τα μέλη του Κογκρέσου που δεν επανεκλέγονται προσπαθούν να διατηρήσουν καλές σχέσεις με την οργισμένη βάση.
Σε κάθε στροφή, οι Ρεπουμπλικανοί που θέλουν να χαλιναγωγήσουν την κατάσταση αντιμετωπίζουν προβλήματα. Έχουν προσπαθήσει ξανά. Υπήρξε έντονο ενδιαφέρον για αλλαγή την περασμένη δεκαετία. Το Μεγάλο Νέο Κόμμα που οραματίζονταν ο Ρος Ντούδατ και ο Ρεϊάν Σαλάμ γράφοντας και το σχετικό μανιφέστο. Ο τότε κυβερνήτης της Ιντιάνα Μιτς Ντάνιελς έμοιαζε ο επικρατέστερος εκπρόσωπος. Αυτό που προέκυψε όμως ήταν το Κόμμα του Τσαγιού (Tea Party) και, τελικά, ο κ. Τραμπ.
Οι περιστάσεις για την ανανέωση μοιάζουν ακόμα λιγότερο ευνοϊκές τώρα. Φαίνεται πως ελάχιστοι Ρεπουμπλικανοί γερουσιαστές θα ψηφίσουν υπέρ της καταδίκης του Προέδρου εφόσον η Βουλή των Αντιπροσώπων τον παραπέμψει αυτή την εβδομάδα. Ο κ. Πενς είναι απίθανο να επικαλεστεί την 25η τροπολογία.
Όσοι επιθυμούν να σώσουν το κόμμα του Λίνκολν και του Αϊζενχάουερ θα πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με τις περιορισμένες επιλογές που διαθέτουν εξαιτίας του παρελθόντος. Ένας θεσμός ενδέχεται να έχει διαβληθεί για τόσο μεγάλο διάστημα ώστε να μην μπορεί πλέον να σωθεί. Και θα ήταν ευτύχημα αν το τελικό διακύβευμα αφορούσε μόνο το ίδιο το κόμμα ή μόνο τις ΗΠΑ.
