Σου έχει τύχει ποτέ να φανταστείς τους συγγραφείς του παρελθόντος σαν τους μεγάλους ασπρομάλληδες γέρους, φορτωμένους με ατέλειωτα χρόνια; Αντίθετα, αρκετά μικρή είναι η ύπαρξη πολλών από αυτούς.
Σύντομη η ζωή κι εμείς σου το θυμίζουμε -φαίνεται να λένε. Χωρίς ψευδαισθήσεις, πρόκειται σαν να μεταφράζουν από τη δική τους θνητότητα κάτι -ένα σημάδι, μια λέξη, ένα έργο- που δεν σταματά στο μηδέν αλλά συνεχίζει στο χρόνο και θα ήθελε να διατρανώσει: «Για πάντα».
Σκέψου: ο Λωτρεμόν πεθαίνει στα 24 και ο Κητς στα 26. Λέρμοντοφ, Τρακλ, και Λαφόργκ δεν ξεπερνούν τα 27. Ο Σέλλεϋ, η Έμιλι Μπροντέ και ο Εσένιν φτάνουν στα 30. Η Σίλβια Πλαθ στα 31. Ο Σίλβιο Ντ’Αρτσο στα 32, ο Γκοτσάνο στα 33, ο Ζαρρύ στα 34 και η Κάθριν Μάνσφιλντ στα 35. 36 χρόνια διαρκεί η ζωή του Μπάϋρον και 37 εκείνη του Ρεμπώ. Φεντερίγκο Τότσι και Μαγιακόφσκι, Πούσκιν, Γκαρθία Λόρκα και Απολιναίρ σταματούν στα 38. Νοβάλις, Λεοπάρντι και Ντύλαν Τόμας στα 39. Πολιτσιάνο, Πόε και Τζακ Λόντον στα 40. Ο Κάφκα, ο Μπλοκ και ο Φενόλιο αισίως τα 41. Και ακόμη: Παβέζε και Κίρκεγκωρ τα 42, Μωπασσάν τα 43, Κλάιστ, Στίβενσον, Τσέχωφ, Σεντ Εξιπερί και Φιτζέραλντ τα 44. Ντ. Χ. Λόρενς, Τζόζεφ Ροθ και Μισίμα 45, Μποντλαίρ και Ρενάρ 46, Καμπάνα, Πεσσόα, Όργουελ, Μάντελσταμ και Κέρουακ 47, Σάλγκαρι 48, Τσελάν και Ραϊμόντ Κάρβερ 50, Τάσσο, Μολιέρ, Ρίλκε, Μπαλζάκ και Προυστ δεν ξεπερνούν τα 51. Ο Σαίξπηρ, ο Αρτώ και ο Λονγκανέζι 52, Μερλώ-Ποντύ και Παζολίνι 53, ο Καρτέσιος και ο Στερν 55, Δάντης, Έμιλι Ντίκινσον και Μαλαρμέ 56. Ελυάρ και Καμύ 57, Μπρεχτ 58, ο Μονταίν, ο Σταντάλ και οΤζόις τα 59...
Σαν κι η τέχνη της γραφής να «καίει» την ίδια τη ζωή του συγγραφέα, εκείνου που αντλεί τη δύναμη να γράφει, από μια προκαταβολική σχέση με το θάνατο.
Αν τα πράγματα είναι έτσι και κάνοντας τους σχετικούς εξορκισμούς, βιάσου, αγαπητέ μου, αν, πέρα από την ασχολία σου, πιστεύεις ότι έχεις θαυμάσια πράγματα να γράψεις.
