Δεν ήμουν ποτέ φανατικός θιασώτης του καλοκαιριού, τουλάχιστον υπό την αγοραία και μαζικά αποδεκτή πρόσληψή του, όπως αυτή εκφράζεται στο γλυκερό τραγουδάκι «Το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά». Αρχικά, για τελείως πεζούς λόγους: έχω έντονη σωματική απέχθεια στο ηλιακό φως, παρόμοια με των βαμπίρ την ώρα που χαράζει. Και έντονη δυσφορία στις υψηλές θερμοκρασίες, ακόμη κι αυτές που πλέον φαντάζουν «φυσιολογικές». Με την πάροδο του χρόνου, η αντίρρησή μου στο τι σημαίνει καλοκαίρι περιέλαβε και τον τρόπο που βιώνεται από τα άκριτα πλήθη: την ψυχική ευφορία του ερχομού του και κυρίως την αυταπάτη ότι η θερινή ραστώνη θεραπεύει πάσα νόσο και μαλακία που προκαλούν οι 11 γκρίζοι, ανιαροί -και ενίοτε ζοφεροί- μήνες. Και ακόμη περισσότερο, τις γελοίες πρακτικές που παράγει αυτή η ψευδαίσθηση: τις ατέρμονες συζητήσεις για τον ιδανικό προορισμό, που ξεκινούν από τον Μάρτιο, την έγκαιρη κράτηση, τα ταχύρρυθμα γυμναστήρια, τα σολάριουμ, την προσεγμένη διατροφή. Ναι, ομολογώ την πατρότητα του στίχου: διαίτης εθελόντριες ενόψει παραλίας, κι ας καραδοκεί ο πέλεκυς του ορθόφρονος δικαιωματισμού (ελληνιστί, politically correct).
Όχι ότι δεν είχα την προσωπική μυθολογία μου για το καλοκαίρι, ποτισμένη από χυμούς κι αρώματα καρπών, που η διαδοχή της ωρίμανσής τους επανέφερε -έστω μερικά- τη μέτρηση του χρόνου στη βιωματική διάστασή του: Μάιος με αιμάτινες φράουλες, Ιούνιος με χυμώδη βερίκοκα, Ιούλιος με λευκόσαρκα βελούδινα ροδάκινα, Αύγουστος με χωμάτινες ντομάτες. Αφελής νοσταλγία, θα πείτε. Ας όψονται τα θερμοκήπια, η υδροπονία και η χημεία, που κατάργησαν τις εποχές, μαζί και τη γεύση και μ΄ ένα ουστ εξοβέλισαν ακόμη και τον Προυστ…
Τη μυθολογία μου επίσης έτρεφαν οι ασβεστωμένες αυλές, η στρωματσάδα στις ταράτσες, τα ξυπόλυτα μπουλούκια πιτσιρίκων, οι φωτιές του Αη-Γιαννιού, οι αυτοσχέδιες υπερπαραγωγές / παραστάσεις Καραγκιόζη, το κατάβρεγμα των χωματόδρομων, οι κατάφορτες μουριές - μουσμουλιές - κορομηλιές - συκιές, τα βυθισμένα στην αχλή τους δειλινά, που τη σιωπή τους διέκοπταν μόνο συνθηματικά σφυρίγματα υπόμνησης συνωμοτικών ραντεβού. Όλα εκείνα που κοσμούσαν την ίδια μας την ύπαρξη και τώρα παιανίζουν το ρέκβιεμ για τον άδοξο αφανισμό της αθηναϊκής γειτονιάς. Και βέβαια η γλυκόπικρη ανάμνηση καλοκαιρινών εφηβικών ερώτων, συνήθως ανεκπληρώτων, που αυτή ακριβώς η μοίρα τούς έχρισε ανεξίτηλους.
Ας πάρουμε και τα βουνά, βάλσαμο ψυχής, αντίδοτο / αντίδωρο στην εχθρική κι άξενη πόλη. Ας δροσιστούμε στα ποτάμια τους πριν τα υδροηλεκτρικά κι η ρύπανση τα καταπιούν, ας ξαποστάσουμε στον στοργικό ίσκιο που απλόχερα χαρίζουν πλατάνια και οξιές πριν ο οδοστρωτήρας της ανάπτυξης τα ισοπεδώσει, ας νιώσουμε μικροί κι απειροστοί μπροστά στο δέος των ελάτων και των αγέρωχων κορφών πριν οι εργολάβοι των αιολικών φιλοτεχνήσουν τη νεκρή φύση στην κυριολεξία της.
Ένας απόκοσμος ήχος υπερκαλύπτει τις κόρνες των ιλουστρέ 4x4 που συνωθούνται στις πλατείες των χωριών μας, τα χάχανα των όψιμων επιδρομέων του καγιάκ και του μπάντζι τζάμπινγκ, την κακοφωνία των ενισχυτών και των σύνθι, της καρικατούρας των αυθεντικών πανηγυριών. Είναι ένα πολυκαιρισμένο κλαρίνο, που ο λυγμός του διαλαλεί: Το καλοκαίρι δεν υπάρχει πια. Δεν σκοτώθηκε με τις πρώτες σταγόνες της βροχής, αλλά μες στο κατακαλόκαιρο, ντάλα μεσημέρι. Κάποτε έλεγαν όταν τελείωνε το καλοκαίρι: Τα κεφάλια μέσα. Τώρα η ανθρωπότητα - στρουθοκάμηλος δεν έχει πού να κρυφτεί.
Η κλιματική κρίση δεν είναι μια απειλή.
Η δυστοπία είναι ήδη εδώ. Και ήρθε για να μείνει.
