Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στην προσπάθειά του να αποφύγει τις ευθύνες του, με το επιχείρημα «όλοι φταίμε» έχει δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερη αμφισβήτηση, πρωτίστως της διακυβέρνησής του, προκαλώντας συγχρόνως μεγαλύτερη ζημιά στην πολιτική σκηνή. Όλοι αμφισβητούν όλους. Όσες φορές αυτό έχει συμβεί στην Ιστορία οδηγεί στη γενική απαξία, με ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο να ανοίξει ο δρόμος για ακραίες επιλογές.
Η επικοινωνιακή και πολιτική παντοδυναμία του πρωθυπουργού του 41% έχει γίνει θρύψαλα όχι μόνο για τα Τέμπη και τη συγκάλυψη ενός εγκλήματος, αλλά εξαιτίας της συνολικής πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση εδώ και έξι χρόνια. Μιλάμε για διάλυση του κοινωνικού κράτους, μιλάμε για υπερσυγκέντρωση πλούτου σε όλο και λιγότερους, μιλάμε για απανωτά πλήγματα στο εισόδημα της μεσαίας και μικρομεσαίας τάξης. Ως χθες η κυβέρνηση έβρισκε δικαιολογίες στην πανδημία της Covid-19 ή στο Ουκρανικό. Οι δικαιολογίες πλέον δεν γίνονται πιστευτές διότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει κανένα μέτρο ανάσχεσης της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας.
Η Ελλάδα είναι η ακριβότερη χώρα στην Ευρώπη, οι Έλληνες είναι σε μία από τις χαμηλότερες θέσεις στην αγοραστική δύναμη. Η Ελλάδα έχει πανάκριβη στέγη, πανάκριβο κόστος καθημερινής διαβίωσης και συγχρόνως χαμηλούς μισθούς. Σε όλα αυτά προστέθηκε η αμφισβήτηση του Κράτους Δικαίου, της λειτουργίας της Δικαιοσύνης.
Το αποτέλεσμα είναι μεγάλες κοινωνικές ομάδες να αναζητούν λύσεις ή και συνολική διέξοδο σε κόμματα και παράγοντες μακριά όχι μόνο από τη Ν.Δ. που κυβερνά αλλά και από τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Αν εξαιρέσουμε τις συνεχείς πονηρές προσπάθειες των κυβερνητικών επιτελείων να συσκοτίσουν την εικόνα των πολιτικών μετακινήσεων, γίνεται φανερό ότι υπάρχει τάση προς αναζήτηση, κάτι που ευνοεί σχήματα εκτός των τριών κομμάτων εξουσίας. Το κατά πόσο αυτό θα έχει διάρκεια, το κατά πόσο αυτή η τάση θα συνεχιστεί προς την κατεύθυνση που σήμερα βλέπουμε κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει εύκολα.
Είναι όμως σίγουρο ότι τα κόμματα της Κεντροαριστεράς πρέπει να δουν τα πράγματα ρεαλιστικά. Να ξαναδούν την πολιτική ατζέντα. Πρωτίστως όμως πρέπει να δουν αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Σωκράτης Φάμελλος προτείνουν: τη σύμπλευση, τη συμπόρευση, τη δημιουργία μιας νέας δυναμικής.
