Ενα από τα χαρακτηριστικά της παρελθούσης εορταστικής περιόδου ήταν η διαπίστωση ότι σχεδόν σε κάθε ελληνικό σπίτι υπήρχε τουλάχιστον ένα πρόσωπο που νοσούσε από κορωνοϊό, γρίπη ή άλλες εποχικές ιώσεις.
Τα σχολεία άνοιξαν προχθές με απλές συστάσεις προς γονείς, μαθητές και καθηγητές, που αφορούν πρωτίστως το συστηματικό πλύσιμο των χεριών και τον τακτικό αερισμό των εσωτερικών χώρων διδασκαλίας. Στα μέτρα για την αποφυγή της διασποράς δεν περιλαμβάνονται η χρήση μάσκας ή προληπτικό self test για μαθητές και δασκάλους.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι μαθητές που επέστρεψαν στα θρανία είναι δυνητικά μεταδότες κάποιων ιών που μεταφέρουν από το σπίτι ή λήπτες ιώσεων που θα κολλήσουν από τη σχολική τάξη και την επαφή με τους συμμαθητές τους. Αυτομάτως οι κίνδυνοι ευρύτατης διασποράς στην κοινότητα αυξάνονται. Πολλώ δε μάλλον όταν τα αρμόδια υπουργεία δεν καθιστούν υποχρεωτική την παραμονή του ασθενούς -με κορωνοϊό ή γρίπη- μαθητή στο σπίτι, αλλά απλώς συνιστούν τη μη παρουσία στο σχολείο έως ότου υποχωρήσει ο πυρετός προβλέποντας τη μη προσμέτρηση των απουσιών του. Εκ των πραγμάτων, ο πολλαπλασιασμός των κρουσμάτων στην παιδική κοινότητα δημιουργεί ανισορροπίες σε ολόκληρο το οικογενειακό περιβάλλον, δεδομένου ότι ένας ανήλικος ασθενής χρειάζεται τη φροντίδα μεγαλύτερων προσώπων για να αναρρώσει. Ο ενήλικος γονέας αναγκάζεται να πάρει άδεια από τη δουλειά του, να απουσιάσει από τον επαγγελματικό χώρο με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Οι διαπιστώσεις ότι «πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τους ιούς» είναι πλέον αβίαστες, όμως θα πρέπει να συνοδεύονται και από προληπτικά μέτρα αποφυγής της έκθεσης στους ιούς για να αποφεύγονται οι παρενέργειες σε όλες τις δραστηριότητες της κοινωνίας.
Τα νοσοκομεία ήδη ασφυκτιούν από τις εισαγωγές ασθενών με Covid, την ώρα που εκείνοι που έχουν την πολιτική ευθύνη για τη λειτουργία τους επαίρονται για το κλείσιμο επτά νοσηλευτικών ιδρυμάτων στα χρόνια των Μνημονίων.
