Πόσοι άνθρωποι, παιδιά, γυναίκες, νέοι, να χάθηκαν χθες στα βαθιά νερά ανοιχτά της Πύλου; 80; 100; 200; Ίσως ποτέ να μην μάθουμε τον πραγματικό αριθμό τής τραγικής αυτής λίστας. Στο κάτω-κάτω, αυτοί οι αριθμοί μικρή σημασία έχουν για την ευρωπαϊκή ηγεσία και τις εθνικές κυβερνήσεις. Μερικές εκατοντάδες ακόμα στη στατιστική του θανάτου. Για τη σημερινή Ευρώπη, ακόμη και οι εκατόμβες νεκρών δεν αποτελούν μια έκτακτη κατάσταση, ούτε καν αφορμή συζήτησης για την αλλαγή της πολιτικής στη διαχείριση του προσφυγικού-μεταναστευτικού. Δεν συνέβαινε όταν επικρατούσαν κυβερνήσεις δημοκρατικές. Θα συμβεί τώρα, που η πλάστιγγα γέρνει στις Μελόνι, στους Όρμπαν, στις Λεπέν, στου Γερμανούς και Ισπανούς ακροδεξιούς;
Το πολύνεκρο ναυάγιο ήρθε να επιβεβαιώσει με δραματικό τρόπο -πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;- ότι το σύνθετο ζήτημα των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με λύσεις, κατά την έκφραση του συρμού, «ευκολατζίδικες». Η μετακίνηση των ανθρώπων από τις εστίες τους όταν η ζωή τους κινδυνεύει, όταν τα παιδιά τους έρχονται αντιμέτωπα με τον θάνατο, σε ασφαλέστερο προορισμό είναι φαινόμενο σύμφυτο με την ιστορία της ανθρωπότητας. Και ως τέτοιο δεν μπορεί να ανακοπεί με δημαγωγίες, με επαναπροωθήσεις και καταστολή, με υπερβάλλουσα πατριδοκαπηλία και εθνικισμό.
Η διαδρομή της Καλαβρίας, το πολλαπλώς πιο επικίνδυνο και ακριβό ταξίδι δηλαδή από την Τουρκία προς την Ιταλία, επιλέγεται όλο και συχνότερα υπό τον φόβο της παράνομης επαναπροώθησης που συνεπάγεται η σύντομη διαδρομή μέσω των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Κι αυτό θα συνεχίσει να γίνεται και να εντείνεται. Όσο η Ευρώπη επιλέγει να κλείνει τα μάτια και να φορτώνει το βάρος στις χώρες υποδοχής, όσο αναζητούνται πρόχειρες, απάνθρωπες και αναποτελεσματικές λύσεις σε ένα από τα πιο σύνθετα διεθνή προβλήματα τόσο θα μετράμε νεκρούς στις θάλασσές μας. Οι λύσεις δεν θα υπάρξουν αν δεν είναι ευρωπαϊκές, βασισμένες στις αρχές της αλληλεγγύης, της δίκαιης κατανομής και του σεβασμού στο Διεθνές Δίκαιο και στα δικαιώματα των αιτούντων άσυλο. Κι αν για κάποιους στην Ελλάδα και στην Ευρώπη αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα, οι δημοκράτες και αριστεροί πολίτες δεν έχουν το δικαίωμα να κοιτάξουν αλλού και να θεωρήσουν κανονικότητα τα πνιγμένα παιδιά στη Μεσόγειο.
