Τελικά, ο πόλεμος στην Ουκρανία... ανασταίνει νεκρούς. Δυστυχώς όχι τους χιλιάδες αμάχους θύματα της σύγκρουσης, αλλά σε πολιτικό επίπεδο τον Πρόεδρο της Γαλλίας! Ο Εμανουέλ Μακρόν, τον οποίο πολλές αναλύσεις συγκρίνουν (κάπως επιφανειακά είναι η αλήθεια) με τον... Ντε Γκωλ, βλέπει με ικανοποίηση τη δημοφιλία του να παίρνει την ανιούσα, ενώ από το καλοκαίρι βρισκόταν σε ελεύθερη πτώση ύστερα από την ατυχή, όπως με μισόλογα παραδέχθηκε και ο ίδιος, απόφασή του να διαλύσει τη Βουλή μετά τις ευρωεκλογές. Ο τομέας της εξωτερικής πολιτικής αποτελεί αποκλειστική αρμοδιότητα των Γάλλων Προέδρων κι έτσι ο Μακρόν επένδυσε σε αυτό για μια «φυγή προς τα εμπρός». Για να αποφύγει έτσι, π.χ., τις μεγάλες πιέσεις για την άκρως αντιλαϊκή αντιμεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος που έχει επιβάλει - τα κάστανα από τη φωτιά καλείται να βγάλει μόνος του ο πρωθυπουργός Μπαϊρού. Έτσι, παρότι η διπλωματική κινητικότητα Μακρόν -οι πρωτοβουλίες του για σύγκληση συναντήσεων «πρόθυμων» Ευρωπαίων ηγετών στο Παρίσι για το ουκρανικό ζήτημα, για τον επανεξοπλισμό της Ε.Ε., τη γαλλική πυρηνική ομπρέλα στην υπηρεσία της ευρωάμυνας, οι αναφορές του στη Ρωσία ως «απειλή», καθημερινά τηλεφωνήματα με τον Ζελένσκι κ.λπ.- δεν έχει αποφέρει απτά αποτελέσματα επί του πολεμικού πεδίου (Τραμπ και Πούτιν δεν λαμβάνουν υπόψη τους την Ε.Ε.), βελτίωσε όμως κατά... 5 μονάδες τη δημοτικότητά του που ήταν στα τάρταρα. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το Ινστιτούτο IPSOS, η δημοφιλία του Γάλλου Προέδρου φθάνει στο 27%, ενώ του πρωθυπουργού του, όχι τυχαία, υποχωρεί κατά 2%. Τον Ιανουάριο η δημοτικότητά του βρισκόταν πολύ κοντά στο ιστορικό χαμηλό του 21%, δηλαδή μόλις 1 μονάδα πάνω από τον Δεκέμβριο του 2018, κατά την κορύφωση της διαμαρτυρίας των κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων.
Είναι φανερό ότι η διεθνής συγκυρία ευνοεί τον Μακρόν. Για παράδειγμα, κερδίζει 9 μονάδες από τους υποστηρικτές των Πράσινων, 8 από εκείνους των Σοσιαλιστών, 6 από τους δεξιούς και τους κεντρώους. Το επόμενο εύρημα της δημοσκόπησης εξηγεί την άνοδο αυτή. Μεταξύ των θεμάτων που τους απασχολούν οι Γάλλοι, αμέσως μετά το πρόβλημα της μείωσης της αγοραστικής δύναμης και το μέλλον της κοινωνικής ασφάλισης, τοποθετούν τις «διεθνείς κρίσεις». Πρόκειται για μια σοβαρή αλλαγή ιεράρχησης, καθώς το θέμα έρχεται τρίτο με 33% και αύξηση 16 μονάδων, ενώ τα δύο πρώτα παραμένουν σταθερά.
Την ώρα που ο εξοπλισμός της Ε.Ε. διχάζει την Αριστερά...
Σε αντίθεση με τον Μακρόν που ευνοείται από τις εξελίξεις στη διεθνή σκηνή, αυτές ακριβώς φέρνουν σε δύσκολη θέση την αντιπολίτευση. Σε ό,τι αφορά το Νέο Λαϊκό Μέτωπο (ΝΜΛ), που ήδη βρίσκεται σε οριακή κατάσταση κυρίως μετά την απόφαση των Σοσιαλιστών να μην υπερψηφίσουν την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης Μπαϊρού που είχαν καταθέσει η Ανυπότακτη Γαλλία, οι Πράσινοι και το ΚΚΓ, τα θέματα της Ευρώπης και του εξοπλισμού της αλλά και του πολέμου στην Ουκρανία και των σχέσεων με το NATO δημιουργούν, όταν δεν βαθαίνουν, ρωγμές... Πολλώ δε μάλλον όταν τα βλέμματα πολλών επίδοξων υποψηφίων (Ζ.Λ. Μελανσόν, Ραφαέλ Γκλικσμάν κ.ά.) είναι στραμμένα στον ορίζοντα των προεδρικών εκλογών του 2027. Έτσι το νο 1 θέμα που τίθεται πλέον στην Ευρώπη, οι σχέσεις με τη Μόσχα, προκαλεί σοβαρές αναταράξεις στη γαλλική Αριστερά, κάτι που δεν είναι μεν καινούργιο φαινόμενο, ωστόσο στη σημερινή συγκυρία ευνοεί το στρατόπεδο του Μακρόν και των συμμάχων του - πολλοί από τους οποίους επίσης βλέπουν τον ορίζοντα του 2027 υπό το πρίσμα των δυνάμει υποψηφίων. Πλέον το ζήτημα λαμβάνει νέες διαστάσεις σε ένα διεθνές περιβάλλον που καθορίζεται από την εκλογή ξανά στις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ, με τις αναθεωρητικές απόψεις του να αναδεικνύουν τη στρατηγική και γεωπολιτική γύμνια της Ε.Ε.
Σε αυτό το πλαίσιο η υπόθεση της ειρήνης τίθεται με διαφορετικούς, συγκρουσιακούς, όρους για τα κόμματα του ΝΛΜ. Οι δύο βασικές απόψεις εκφράζονται, αφενός, από τον Ζ.Λ. Μελανσόν και, αφετέρου, από τον ευρωβουλευτή Ρ. Γκλικσμάν. Ο ηγέτης της Ανυπότακτης Γαλλίας υποστηρίζει σταθερά μια διπλωματία ανεξαρτησίας και μη ευθυγράμμισης με τις «πολεμοχαρείς επιδείξεις». Απέναντί του ο Ρ. Γκλικσμάν (ευρωβουλευτής από το 2019 σε συνεργασία του κόμματός του Place Publique με το Σ.Κ.) καταγγέλλει στις παρεμβάσεις του την τάση της παραίτησης, της ηττοπάθειας απέναντι στη Ρωσία: Αν θέλουμε την ειρήνη, πρέπει να δείξουμε τη δύναμή μας, να επανεξοπλιστούμε, δεν υπάρχει άλλος δρόμος... Όμως και στο εσωτερικό του Σ.Κ., ενόψει μάλιστα του συνεδρίου του τον Ιούνιο, οι απόψεις διίστανται σε σχέση με τον εξοπλισμό της Ε.Ε., με αρκετά στελέχη -δημάρχους, όπως η Αν Ινταλγκό, κ.ά.- να τάσσονται αναφανδόν υπέρ.
Ομως και ο ακροδεξιός Εθνικός Συναγερμός (Ε.Σ.) της Μαρίν Λεπέν θα απέφευγε, αν μπορούσε, κάθε τοποθέτηση για την εξωτερική πολιτική. Η Λεπέν αποφεύγει πλέον να υιοθετήσει ως «μοντέλο» τον Τραμπ, παρότι οι θέσεις του ταυτίζονται με εκείνες του Ε.Σ. Παράλληλα, ενώ εδώ και πάνω από δέκα χρόνια δεν έκρυβε τον θαυμασμό της για τον Πούτιν, πλέον προτιμά να προβάλλει ως πρότυπο τον Ντε Γκωλ και τη θέση του για «ανεξαρτησία» της Γαλλίας. Στάση αναμονής μεταξύ Τραμπ και Πούτιν σε ένα πεδίο που αναδεικνύεται προνομιακό για τον Μακρόν...
