Υπεροπτικός, αδιάφορος, προκλητικός. Ο Εμανουέλ Μακρόν με το διάγγελμά του την Πέμπτη έδειξε ότι δεν πήρε κανένα μάθημα από την κρίση που ο ίδιος προκάλεσε καθιστώντας τη χώρα όμηρο της Ακροδεξιάς. Απέρριψε κάθε ιδέα για παραίτηση και έδειξε να παραμένει αμετανόητος στις επιλογές του παρά το ηχηρό χαστούκι που δέχθηκε με την πτώση, για πρώτη φορά εδώ και 62 χρόνια, της κυβέρνησής του. Της πιο εφήμερης κυβέρνησης της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, της κυβέρνησης του Μισέλ Μπαρνιέ, του 5ου πρωθυπουργού που ο ίδιος επέλεξε από το τέταρτο (!) κόμμα της Βουλής, τη Ρεπουμπλικανική Δεξιά, περιφρονώντας την ψήφο των πολιτών και το Νέο Λαϊκό Μέτωπο.
Ο «κύριος Brexit» της Κομισιόν διαπραγματεύθηκε τον προϋπολογισμό της κοινωνικής ασφάλισης κάνοντας υποχωρήσεις μόνο στην Ακροδεξιά και αγνοώντας το Νέο Λαϊκό Μέτωπο και προώθησε πολιτικές περικοπής των δημόσιων δαπανών. Ό,τι ακριβώς επιδίωκε ο Γάλλος Πρόεδρος: τη συνέχεια και όχι την αλλαγή που ζητούν οι πολίτες.
Οι τελευταίοι πάντως του στέλνουν σαφή μηνύματα: ότι ευθύνεται ο ίδιος για τα σημερινά αδιέξοδα της χώρας με την επιλογή του για τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές του καλοκαιριού και ότι πρέπει να παραιτηθεί. Σύμφωνα με τις πρώτες έρευνες, η πλειονότητα των Γάλλων συμφωνεί με την πρόταση μομφής, ενώ, σύμφωνα με δημοσκόπηση του Ινστιτούτου Odoxa για λογαριασμό της Le Figaro, μετά την πτώση της κυβέρνησης Μπαρνιέ το 59% των Γάλλων ζητά την παραίτηση του Μακρόν - αύξηση κατά 5 μονάδες σε σχέση με τον Σεπτέμβριο, λίγο πριν από τον διορισμό του νέου τότε πρωθυπουργού. Το Ινστιτούτο σημειώνει ότι, με εξαίρεση τους υποστηρικτές του προεδρικού στρατοπέδου, «όλοι οι Γάλλοι είναι υπέρ της παραίτησής του ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης».
Σύμφωνα με την έρευνα, ο Μακρόν κρίνεται ως «ο κύριος υπεύθυνος για τη σημερινή πολιτική αστάθεια» από το 46% των ερωτηθέντων, ενώ το 29% πιστεύει στις ευθύνες «του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων που δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν» και μόλις το 4% επιρρίπτει την ευθύνη στον Μπαρνιέ. Ήδη πριν από την κατάθεση της πρότασης μομφής, την οποία πυροδότησε η χρήση του άρθρου 49 παρ. 3 του συντάγματος από τον Μπαρνιέ για να παρακαμφθεί η Βουλή και να υιοθετηθεί ο προϋπολογισμός της κοινωνικής ασφάλισης (που ο πρωθυπουργός διαπραγματεύθηκε υποχωρώντας στα αιτήματα αποκλειστικά της Λεπέν), το 63% της κοινής γνώμης θεωρούσε ότι σε περίπτωση καταψήφισης της κυβέρνησης ο Μακρόν πρέπει να παραιτηθεί. Την ίδια στιγμή, και πριν από την τελευταία κρίση, η δημοφιλία του Γάλλου Προέδρου βρισκόταν στα τάρταρα. Στα τέλη Νοεμβρίου έρευνα της γαλλικής Γερουσίας και του επαρχιακού Τύπου έδειξε ότι το 76% των Γάλλων τον θεωρεί κακό Πρόεδρο.
Η απάντηση των συνδικάτων στους δρόμους
Τη δική τους απάντηση στον Μακρόν έδωσαν, 24 ώρες μετά την καταψήφιση της κυβέρνησής του, σύσσωμα τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα (CGT, CFDT, Unsa, FSU, CFE-CGC, Solidaires κ.ά.) με τη σημαντική απεργιακή τους κινητοποίηση, κερδίζοντας το στοίχημα της συμμετοχής, καθώς αρκετοί θεωρούσαν πως οι εξελίξεις θα αποθάρρυναν τους απεργούς. Κάτι που δεν συνέβη, με τις διαδηλώσεις να είναι πολυπληθείς σε όλη τη χώρα και με μεγάλη συμμετοχή στην απεργία. Σύμφωνα με τη Νατασά Πομέ, γενική γραμματέα της ομοσπονδίας του σημαντικότερου συνδικάτου, του CGT, τα ποσοστά της απεργίας ήταν τριπλάσια του επιπέδου της κινητοποίησης της 19ης Μαρτίου και στο ίδιο επίπεδο με τις μεγάλες κινητοποιήσεις του 2019 κατά της μεταρρύθμισης του δημόσιου τομέα. Σύμφωνα με το συνδικάτο, περίπου 200.000 άτομα μετείχαν στις διαδηλώσεις.
Ωστόσο, ο Μακρόν, μακριά από την κοινωνία, απομονωμένος από τα προβλήματα της καθημερινότητας των πολιτών, «σέρβιρε» στο διάγγελμά του, όπου ανακοίνωσε ότι αναζητά νέο πρωθυπουργό, το ξαναζεσταμένο πιάτο της ταύτισης των δύο άκρων, Ακροδεξιάς και Ακροαριστεράς, για την καταψήφιση της κυβέρνησής του. Η ψήφος μομφής πέρασε «γιατί η Άκρα Δεξιά και η Άκρα Αριστερά ενώθηκαν σε ένα αντιδημοκρατικό μέτωπο» είπε, αποδίδοντας στις αντιπολιτεύσεις «κυνισμό» και «χάος», χωρίς να κοιτάζει στον καθρέφτη... Έπειτα από έξι μήνες ο Μακρόν παραδέχθηκε ότι «δεν έγινε κατανοητή» η πρόωρη διάλυση της Βουλής το βράδυ των ευρωεκλογών…
Κατά τα άλλα, όπως όλα δείχνουν, ο στόχος του μέσα από την αναζήτηση νέου πρωθυπουργού και κυβέρνησης που θα πρέπει να διαρκέσει ως το καλοκαίρι (τότε επιτρέπει το σύνταγμα νέες βουλευτικές εκλογές) παραμένει ο ίδιος: συνέχιση των ίδιων πολιτικών, ταύτιση της Ακροδεξιάς με την Αριστερά και διαίρεση της Αριστεράς με τον διεμβολισμό του Νέου Λαϊκού Μετώπου, με πιο αδύναμο κρίκο ενδεχομένως το Σοσιαλιστικό Κόμμα. «Ακόμη και μετά τη μομφή ο Μακρόν αναζητά τον δρόμο της συνέχειας» παρατηρεί στην ανάλυσή του ο Ιλιές Ραμντανί του ερευνητικού ιστότοπου Mediapart, εξηγώντας την... αλλεργία του Μακρόν στην εναλλαγή στην εξουσία.
