Για δεύτερη φορά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα η συμπρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (SPD) Ζάσκια Έσκεν πρότεινε μια νομοθετική πρωτοβουλία με στόχο να εξεταστεί το ενδεχόμενο απαγόρευσης της ακροδεξιάς Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD) με το αιτιολογικό ότι πρόκειται για ένα κόμμα που απαξιώνει τη Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου και επιδιώκει την κατάργησή τους.
Η ιδέα μπορεί να άρεσε σε αρκετούς, ωστόσο είναι επίσης πολλοί εκείνοι που αναρωτιούνται για το πόσο ρεαλιστική μπορεί να αποδειχτεί η εφαρμογή της. Το πρόβλημα είναι άλλωστε ότι και η Ζ. Έσκιεν μάλλον «φιλολογικά» την καταθέτει, χωρίς να αναφέρεται σε κάποια συγκεκριμένη μεθοδολογία και διαδικασία, κάτι που επισημάνθηκε δεόντως και από τον αριστερό Τύπο. Άλλωστε η συγκεκριμένη πολιτικός προεδρεύει όχι ενός οποιουδήποτε πολιτικού σχηματισμού, αλλά του κόμματος στις τάξεις του οποίου ανήκει και ο σημερινός καγκελάριος της χώρας Όλαφ Σολτς. Μέχρι στιγμής δεν έχουν υπάρξει ούτε κοινοβουλευτικές ούτε άλλες νομοθετικές πρωτοβουλίες από τη μεριά του SPD προς αυτή την κατεύθυνση, οπότε είναι δικαιολογημένη η υποψία που εκφράζουν και στελέχη της Die Linke ότι απλώς η κουβέντα «γίνεται για να γίνεται», έτσι ώστε να μπορέσει και η συγκεκριμένη πολιτικός να φιλοτεχνήσει το δικό της «αντιδεξιό προφίλ». Ο αγώνας εναντίον της Ακροδεξιάς δεν μπορεί να περιορίζεται σε κάποιες μιντιακές εμφανίσεις και προτάσεις που δεν συνοδεύονται από την ανάλογη ουσία και παραμένουν έτσι περισσότερο λόγια του αέρα.
Με όπλο τον νόμο
Στη συνέχεια έρχεται να προστεθεί το αιώνιο πρόβλημα που έχει απασχολήσει μια σειρά από χώρες, ανάμεσά τους και τη δική μας, σχετικά με το κατά πόσο τελικά η αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς μπορεί να είναι επιτυχής όταν περιορίζεται σε δικαστήρια και νομοτεχνικές επιτροπές. Αυτή τη στιγμή η ΑfD καλπάζει σε όλες τις δημοσκοπήσεις τόσο σε εθνικό όσο και σε περιφερειακό επίπεδο. Μάλιστα, τον Σεπτέμβριο θα διεξαχθούν απανωτά εκλογές σε τρία πρώην ανατολικογερμανικά ομόσπονδα κρατίδια: Σαξωνία, Θουριγγία, Βραδενβούργο. Και στα τρία το ακροδεξιό κόμμα εμφανίζεται πρώτο και μιλάει για το επερχόμενο «γαλάζιο κύμα», έτοιμο να διεκδικήσει και θέσεις πρωθυπουργών αναλόγως του μεγέθους της επιτυχίας του και των μετεκλογικών συσχετισμών. Οι μέχρι τώρα διαβεβαιώσεις της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU) του Φρίντριχ Μερτς ότι δεν υπάρχει περίπτωση συνεργασίας CDU-AfD θα μπορούσαν να «ξεχαστούν» αν αλλάξουν δραματικά τα δεδομένα και με βάση υπονοούμενα τοπικών χριστιανοδημοκρατών πολιτικών.
Προφανώς και είναι ένα θέμα που σηκώνει μεγάλη συζήτηση για το ποια θα ήταν η αντίδραση όλων αυτών των εκατομμυρίων ψηφοφόρων που το σκέφτονται ή έχουν αποφασίσει να δώσουν την ψήφο τους στο ακροδεξιό αυτό μόρφωμα αν τελικά προέκυπτε μια δικαστική απαγόρευσή του.
Σίγουρα δεν θα επέλεγαν να μετακινηθούν σε κάποια από τα σημερινά κυβερνητικά κόμματα, SPD, Πράσινους ή Φιλελεύθερους (FDP), ειδικά σε μια περίοδο που η δημοφιλία του τρικομματικού συνασπισμού φθίνει σταθερά. Μάλιστα, την προηγούμενη εβδομάδα ολοκληρώθηκε ένα εσωτερικό δημοψήφισμα που προκάλεσε μια ομάδα μελών στις τάξεις του FDP με το ερώτημα αν το κόμμα πρέπει να συνεχίσει να παραμένει στην κυβέρνηση. Μόλις το 52% απάντησε «Ναι», δίνοντας μια πολύ ξεκάθαρη εικόνα για το ποια είναι η κατάσταση μέσα στο κόμμα, αλλά και συνολικά η δυσφορία για το κυβερνητικό έργο.
Πού θα πήγαιναν όλοι αυτοί
Ακόμα λοιπόν και στην εντελώς υποθετική περίπτωση μιας απαγόρευσης, ούτε τα μυαλά των ψηφοφόρων θα άλλαζαν ούτε τα δομικά προβλήματα του σημερινού πολιτικού συστήματος στη Γερμανία θα λύνονταν ως διά μαγείας. Το πιο πιθανό θα ήταν να προκύψουν άλλα «κρυφοδεξιά» σχήματα και ένα μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος να επιλέξει να αποσυρθεί από τις επίσημες διαδικασίες αντιπροσώπευσης επιλέγοντας να κινείται σε ένα γκρίζο περιθώριο. Αυτό θα εγκυμονούσε άλλου είδους κινδύνους για το μέλλον, που δεν είναι εύκολο να προβλεφθούν.
Η προσπάθεια να τεθεί θέμα απαγόρευσης ενός κόμματος που θεωρείται «επιλέξιμο» από τον 1 στους 5 Γερμανούς δεν μπορεί να γίνει «στο πόδι». Δείχνει μάλλον αμηχανία, αν όχι πανικό από τη μεριά της Σοσιαλδημοκρατίας και μόνο κουκιά προσθέτει στο πουγκί της Ακροδεξιάς. Η εμπειρία από το παρελθόν αυτό θα έπρεπε να διδάσκει. Για την Αριστερά, το καθήκον της πολιτικής αντιμετώπισης της Ακροδεξιάς πανευρωπαϊκά αποκτά νέες διαστάσεις σε μια εποχή που ο νεοφιλελευθερισμός δείχνει να επιστρέφει με νέα ορμή μετά τις αλλεπάλληλες κρίσεις και οι πολίτες αναζητούν κάποιο στήριγμα που θα ξεφεύγει από τα συνηθισμένα και αόριστα που τους έχουν απογοητεύσει.
