Ακούσαμε πολλά για τις υπόγειες στοές στη Γάζα τις τελευταίες πενήντα ημέρες. Τι συμβαίνει, όμως, με εκείνες τις υπόγειες στοές των δυτικών Δημοκρατιών; Εκεί όπου ζυμώνονται εξελίξεις που κάθε τόσο μας εκπλήσσουν, όταν αφήνουν το υπέδαφος και βγαίνουν στην επιφάνεια;
Στο μακρινό μας Δουβλίνο αρκούσε προχθές μια φήμη για να ξεσαλώσει στους δρόμους ένας βίαιος ακροδεξιός όχλος, που προφανώς αναζητούσε ακριβώς μια αφορμή, που δεν χρειαζόταν καν στοιχειώδη επιβεβαίωση, για να επιδείξει την ισχύ του και να προειδοποιήσει αλλόθρησκους, αλλόχρωμους, αλλιώς σκεπτόμενους ότι οι ανοχές τελείωσαν. Ήταν μια εκτροπή από την καθημερινότητα, που αιφνιδίασε Αρχές και πολιτικό σύστημα για την ταχύτητα και την τραχύτητά της.
Θα μπορούσε να συμβεί και σε κάποια άλλη χώρα; Μια νύχτα νωρίτερα στην Ολλανδία η Ακροδεξιά πανηγύριζε για την εκλογική της επιτυχία, που κανείς δεν είχε μπορέσει να προβλέψει. Οι ψηφοφόροι αποφάσισαν να λειτουργήσουν και πάλι ως υποχθόνιοι εκδικητές ενός συστήματος που έχουν τελεσίδικα αποφασίσει ότι δεν τους εκφράζει, δεν τους εκπροσωπεί, δεν τους προσφέρει όσα επαγγέλλεται.
Για ακόμα μια φορά αναλυτές, δημοσιολογούντες, πολιτικοί, εκπρόσωποι ΜΜΕ προσπάθησαν να γιατρέψουν τις μελανιές που άφησε στην αυτοπεποίθησή τους η πτώση από τα σύννεφα και να ψάξουν εξηγήσεις.
Στα υπόγεια του «κράτους ευημερίας και αξιών», που καμάρωναν ότι έχουν τσιμεντώσει οι δυτικές Δημοκρατίες, γεννιούνται τέρατα που ροκανίζουν τα θεμέλιά τους. Όσοι κοιτούν τις εξελίξεις από τα ηλιόλουστα ρετιρέ τους δεν τις αντιλαμβάνονται. Το βλέμμα τους είναι στραμμένο σε φιλόδοξα σχέδια, σε εντυπωσιακά ολογράμματα, που κόβουν την ανάσα στους λάτρεις των νέων ψηφιακών και δήθεν αταξικών εποχών. Όταν το οικοδόμημα αρχίσει να ταρακουνιέται συθέμελα, τότε ίσως ρίξουν καμιά ματιά και προς τα κάτω. Και από το βλέμμα τους θα αναβλύζει τρόμος.
