Δεν είναι τυχαίο ότι σε μερικά αθλήματα η έννοια της ισοπαλίας δεν υφίσταται. Οπου υπάρχει, όπως για παράδειγμα στο ποδόσφαιρο, είναι ένα αποτέλεσμα που συνήθως αφήνει μια πικρή γεύση στις δύο πλευρές και περιέχει πάντα την προσδοκία ότι οι ανοιχτοί λογαριασμοί θα πρέπει να κλείσουν. Αυτό που μένει είναι οι απορίες και οι υποθέσεις για το τι θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά.
Ο τρόπος με τον οποίο ολοκληρώθηκε η «ανταρσία» εναντίον του Βλαντίμιρ Πούτιν, από τον άλλοτε πιστό του σύμμαχο και άνθρωπο για τις βρώμικες δουλειές Γιεβγκένι Πριγκόζιν, αφήνει αυτή την αίσθηση.
Χαμένοι και οι δυο
Το λογικότερο συμπέρασμα μετά την προσωρινή λήξη του συναγερμού είναι ότι και οι δύο θα πρέπει να είναι δυσαρεστημένοι. Ο Πριγκόζιν θα φύγει «εξόριστος» στη γειτονική Λευκορωσία, μια χώρα υπό την ασφυκτική αγκαλιά του Κρεμλίνου και με τον φόβο ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορεί να αποτελεί στόχο κάποιων μυστικών πρακτόρων, που θα θέλουν να του δώσουν ένα μάθημα. Παραδείγματα πρώην φίλων που έγιναν προδότες υπάρχουν αρκετά.
Ο τρόπος με τον οποίο ο Πριγκόζιν μετακινήθηκε από τις αρχικές του εξαγγελίες για την εγκαθίδρυση ενός «νέου προέδρου» στην οπισθοχώρηση, για να αποφευχθεί η εμφύλια αιματοχυσία αφήνει πολλά αναπάντητα ερωτηματικά. Κυρίως για το τι μεσολάβησε, αλλά και για το τι θα ακολουθήσει. Θα συνεχίσει η μισθοφορική ομάδα της Βάγκνερ να παίζει ένα σημαντικό ρόλο στα πεδία της σύγκρουσης με την Ουκρανία; Και ποιός θα αναλάβει το γενικό πρόσταγμα; Θα υπακούει αυτό το σώμα που δεν δρα μόνο εντός της Ρωσίας στο Κρεμλίνο;
Από την άλλη ο τρόπος με τον οποίο η ρωσική κοινωνία υποδέχτηκε τα γεγονότα, αλλά και τους μισθοφόρους της Βάγκνερ επιβεβαιώνει ότι το στρατόπεδο των εθνικιστών έχει κερδίσει σημαντικά σε αποδοχή και επίδραση στη σημερινή Ρωσική Ομοσπονδία.
Η αμφισβήτηση του αδιαμφισβήτητου
Ο Πούτιν σίγουρα δεν βγαίνει ενισχυμένος από την όλη εξέλιξη. Το γεγονός ότι δεν κατάφερε να πατάξει με «ιδίες δυνάμεις» τους στασιαστές-τρομοκράτες και χάρισε αυτή την ιδιότυπη ασυλία στον αμφισβητία του, αποτελεί κάτι περισσότερο από μια τεράστια γρατζουνιά στο αυταρχικό προφίλ του. Θα χρειαστεί κάποιες κινήσεις εντυπωσιασμού, αλλά και ουσίας για να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να δυναμώσει την εικόνα του «αδιαμφισβήτητου».
Αυτό αφορά τόσο το εσωτερικό, όπου οι εθνικιστικές δυνάμεις δείχνουν να ονειρεύονται έναν πιο ισχυρό και ίσως και νεώτερο διάδοχο, αλλά και το εξωτερικό σε μια περίοδο που οι Ουκρανοί αντίπαλοί του ισχυρίζονται ότι κερδίζουν μέτρα, αργά αλλά σταθερά.
Το πιθανότερο σενάριο είναι ότι μέχρι να υπάρξει κάποιου είδους «ρεβάνς», ανάμεσα στους σημερινούς κυβερνήτες στο Κρεμλίνο και τους επίδοξους διαδόχους τους η Ρωσία θα διολισθήσει προς ένα περισσότερο αυταρχικό καθεστώς, όπου η καχυποψία και οι ραδιουργίες θα είναι αυτές που θα καθορίζουν τις εξελίξεις. Αυτές δεν θα είναι πάντα προβλέψιμες ούτε και ορθολογικές.
