Αγώνα δρόμου κάνει η Γερουσία στη Γαλλία για να υιοθετήσει την αχρείαστη και αντιδημοφιλή αντιμεταρρύθμιση Μακρόν που του έχει γυρίσει μπούμερανγκ. Και η υπερψήφισή της δεν θα αλλάξει αυτό το δεδομένο. «Η μάχη των συντάξεων δεν είναι ένα κίνημα διαμαρτυρίας σαν τα άλλα. Αποτελεί καθοριστικό τριπλό διακύβευμα, κοινωνικό, δημοκρατικό και πολιτισμικό, όπως μαρτυρά η εξαιρετική συνδικαλιστική ενότητα, άλλος ένας λόγος για να τη στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις» εξήγησε ο Εντουί Πλενέλ στον ερευνητικό ιστότοπο mediapart. Μπορεί, λοιπόν, ξημερώματα Πέμπτης να υπερψηφίστηκε το εμβληματικό άρθρο 7, που αυξάνει από τα 62 στα 64 χρόνια τη συνταξιοδοτική ηλικία, με ψήφους 201 υπέρ και 115 κατά, ωστόσο η μεγάλη πίεση κατά της κυβέρνησης συνεχίζεται με μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις. Και με τη νεολαία να δίνει ξεχωριστό «παρών» με πορείες και καταλήψεις, έπειτα από πρωτοβουλία των τριών σημαντικότερων φοιτητικών συνδικάτων (UNEF, Alternative και FAGE), διαψεύδοντας έτσι τις ελπίδες του προεδρικού επιτελείου για... «ξεφούσκωμα» των κοινωνικών αντιδράσεων.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο την Τρίτη, έκτη ημέρα πανεθνικών κινητοποιήσεων σε όλη τη χώρα, κατέβηκαν στους δρόμους 3,5 εκατ. πολίτες (1 εκατομμύριο περισσότεροι σε σύγκριση με εκείνη της 31ης Ιανουαρίου), σύμφωνα με το μεγαλύτερο συνδικάτο CGT, ενώ οι αστυνομικές Αρχές έκαναν λόγο για 1,3 εκατ. διαδηλωτές. Την αφωνία Μακρόν απέναντι «στις μαζικές κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα και σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα που υποστηρίζονται σταθερά από τον γαλλικό λαό» επέκριναν οι ηγεσίες των συνδικάτων, χαρακτηρίζοντάς την, στην επιστολή που του έστειλαν την Τετάρτη, «σοβαρό πρόβλημα Δημοκρατίας», που «αναπόδραστα οδηγεί σε μια κατάσταση που μπορεί να γίνει εκρηκτική». Γι’ αυτούς τους λόγους ζητούν από τον Πρόεδρο να τους συναντήσει. Ένα αίτημα που έως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε γίνει δεκτό... Ωστόσο η σιγή Μακρόν δεν εμποδίζει τις κινητοποιήσεις, που συνεχίζονται –«έχουμε περάσει σε νέα φάση με κυλιόμενες απεργίες από σήμερα» δήλωνε την Τρίτη ο γενικός γραμματέας της CGT Φιλίπ Μαρτινέζ. Είναι ενδεικτικό, μάλιστα, ότι οι διαδηλώσεις και οι κινητοποιήσεις (σε μεταφορές, μετρό, διυλιστήρια, σχολεία, πανεπιστήμια) συνεχίζονται, συγκεντρώνοντας μάλιστα και τη μεγάλη υποστήριξη των πολιτών. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με έρευνα του ινστιτούτου IFOP, το 65% των Γάλλων όχι μόνο ζητά την απόσυρση της μεταρρύθμισης, αλλά και θεωρεί νόμιμο το κυλιόμενο κίνημα. Μάλιστα, σύμφωνα με τον Φρεντερίκ Νταμπί, γενικό διευθυντή του Τμήματος Κοινής Γνώμης του IFOP, αυτή η μαζική προσχώρηση στη δράση των συνδικάτων φανερώνει τη μεγάλη διαφορά σε σχέση με την κατάσταση της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού συστήματος το 2010. «Τότε το 45% των Γάλλων θεωρούσε ότι το πέρασμα από τα 60 στα 62 χρόνια για τη συνταξιοδότηση αποτελούσε μια λογική προσπάθεια σε ένα πλαίσιο μεγάλης δημοσιονομικής υποβάθμισης. Σήμερα η κατάσταση θυμίζει περισσότερο την κινητοποίηση του 2006, με αυτή την ισχυρή υποστήριξη του αιτήματος της απόσυρσης του συμβολαίου πρώτης πρόσληψης».
2006: Όταν η κυβέρνηση απέσυρε ψηφισμένο νόμο
Πράγματι, τον Απρίλιο του 2006 ο τότε Πρόεδρος Ζακ Σιράκ είχε κάνει πίσω απέναντι στην πίεση των μεγάλων κινητοποιήσεων με μπροστάρηδες τους νέους και ο νόμος του, αν και ψηφίστηκε κανονικά, δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Συγκεκριμένα, στις 10 Απριλίου 2006, ύστερα από δύο μήνες μαζικών και μαχητικών κινητοποιήσεων, όχι μόνο των φοιτητών και των νέων, αλλά σχεδόν όλων των συνδικάτων, των αριστερών κομμάτων, ο πρωθυπουργός Ντομινίκ ντε Βιλπέν ανακοίνωνε ότι «δεν υφίστανται όλες οι συνθήκες» για την εφαρμογή του νόμου και αυτό δύο μήνες μετά την υιοθέτησή του από τη Βουλή και δέκα ημέρες αφότου είχε επικυρωθεί από το Συνταγματικό Συμβούλιο. Ο νόμος τελικά αποσύρθηκε...
Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι είναι τέτοιο το κύμα της απόσυρσης και της παράλληλης στήριξης του αγώνα των συνδικάτων, που ακόμη και το 30% εκείνων που πρόσκεινται στην προεδρική πλειοψηφία και το 38% εκείνων που πρόσκεινται στη Δεξιά δηλώνουν ότι είναι υπέρ της απόσυρσης της μεταρρύθμισης. Ακόμη και από τους υποστηρικτές των δεξιών Ρεπουμπλικάνων το 20% θεωρεί νόμιμη την κυλιόμενη απεργία, όπως και το 36% των οπαδών του Μακρόν! «Η νομιμοποίηση που δίνεται σε μια κυλιόμενη απεργία είναι ένας άλλος τρόπος να μετρηθεί η απόρριψη της μεταρρύθμισης. Κι εδώ το 65% των Γάλλων θεωρεί δικαιολογημένες αυτές τις δράσεις. Δεν είμαστε μακριά από το σενάριο του σχεδίου Ζιπέ το 1995, όταν οι Γάλλοι υποστήριζαν κυλιόμενα κινήματα» εξήγησε ο Νταμπί. Πρόκειται για το σχέδιο μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού συστήματος και της κοινωνικής ασφάλισης που σκόπευε να μεταφέρει στον δημόσιο τομέα τη μεταρρύθμιση Μπαλαντίρ στον ιδιωτικό, το 1993. Μετά από απεργίες τριών εβδομάδων στα ΜΜΜ, η κυβέρνηση του νεοεκλεγέντος τότε Προέδρου Σιράκ έκανε πίσω στο κομμάτι των συντάξεων.
Πλέον ο σιωπηλός Μακρόν βλέπει τα σχέδιά του γι’ αυτό που θεωρεί εμβληματική μεταρρύθμιση που θα σφράγιζε τη δεύτερη θητεία του να έχουν ανατραπεί. Οριστικά; Οι επόμενες ημέρες θα δείξουν. Προς το παρόν, η αντίθεση των συνδικάτων με τη στήριξη της κοινωνίας και της αριστερής συμμαχίας αποδεικνύεται καταλυτική. Πάντως, ίσως την πιο οξυδερκή περιγραφή της κατάστασης την έδωσαν με άρθρο τους στη Monde δέκα νέοι από 15 ως 36 ετών: «Η μετάθεση της συνταξιοδοτικής ηλικίας μάς παρουσιάζεται ως ανυπέρβλητος ορίζοντας, ενώ προκύπτει από ιδεολογική επιλογή που προωθεί η Δεξιά, αποδέχεται το Κέντρο, παρά την έντονη αντίθεση της πλειονότητας της χώρας».
