Eίναι τελικά εύκολο να είσαι φιλελεύθερος, φεμινιστής, ακτιβιστής ακόμα και επαναστάτης εκ του μακρόθεν. Δια του πληκτρολογίου. Για πράγματα που συμβαίνουν μερικές χιλιάδες μίλια μακριά. Είναι πραγματικά συγκινητικό το πάθος, που επιδεικνύουν κανάλια και αρθρογράφοι για τις γυναίκες του Ιράν, που ξεσηκώθηκαν ενάντια στο χιτζάμπ. Χορτάσαμε αναλύσεις, ρεπορτάζ, σχόλια, που βρίθουν συμπαράστασης για τον αγώνα των γυναικών, που ξεσηκώθηκαν ενάντια στον παραλογισμό, την απανθρωπιά και την βαναυσότητα της θεοκρατίας.
Θαύμα. Δάκρυσαν οι οθόνες μας…
Φυσικά και τίποτα το επιλήψιμο δεν υπάρχει στην «αλληλεγγύη» αυτή. Απλώς μυρίζει υποκρισία. Ειδικά από εκείνους, που βγαίνουν συχνά για να μας εξηγήσουν ότι είναι αριστερή ιδεοληψία να μιλάμε για «γυναικοκτονία» ή προσπαθούν κάθε φορά να δικαιολογήσουν έμμεσα το φονικό επικαλούμενοι την «κακιά στιγμή».
Από εκείνους που εύκολα υιοθέτησαν τη γραμμή της υπεράσπισης των κατηγορούμενων στην υπόθεση της Γεωργίας, απαξιώνοντάς την ως φαντασιόπληκτη ή ακόμα και ψεύτρα.
Από εκείνους που αναζητούσαν προκαταβολικά άλλοθι για "γνωστούς σκηνοθέτες ή ηθοποιούς", ακόμα και όταν αυτοί είχαν καταδικαστεί ως βιαστές.
Από εκείνους, που έχουν κατά καιρούς επιτεθεί ακόμα και στη μάνα του Παύλου ή του Αλέξη με τον πιο χυδαίο τρόπο.
Από εκείνους που σε ρόλο «αστυνόμων ενδυματολογίας» έχουν σχολιάσει προσβλητικά γυναίκες πολιτικούς, άλλοτε γιατί είναι υπερβολικά καλοντυμένες για να είναι… αριστερές και άλλοτε γιατί δεν ντύνονται αρκετά κομψά για τα γούστα τους.
Από εκείνους που οργανώνουν συνέδρια για την «αγέννητη ζωή» και δαιμονοποιούν τη γυναίκα, που θέλει να αποφασίσει ελεύθερα και χωρίς εκβιασμούς για το σώμα τους και τη ζωή τους.
Είδαμε κάποιους τέτοιους να μιλάνε με σπασμένη φωνή για το δράμα των Περσίδων και αναρωτηθήκαμε μήπως τελικά για όλα φταίει ότι γεννήθηκαν σε λάθος χώρα. Προφανώς αν ήταν στην Τεχεράνη τώρα θα είχαν κατέβει στους δρόμους, αψηφώντας τον κίνδυνο. Τι; Όχι;
Ωραίος λοιπόν ο φεμινισμός εξωτερικού. Αλλά, παιδιά, ας αρχίσουμε με τα εντός των συνόρων. Εχουμε κάποια ζητηματάκια δικά μας να δούμε πρώτα.
