“Όσο υπάρχουν διαπραγματεύσεις, όσο οι μεν και οι δε είναι έτοιμοι να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να μιλήσουν, υπάρχει ελπίδα ότι δεν θα πάμε προς στρατιωτική σύγκρουση”. Ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Ζοζέπ Μπορέλ δεν έθεσε ιδιαίτερα ψηλά τον πήχη της αποτίμησης της επίσκεψης Μακρόν στον Ρώσο ομόλογό του την περασμένη Δευτέρα. Και έπραξε ορθά. Πάντως και ο ίδιος ο Μακρόν, μιλώντας στους δημοσιογράφους που τον συνόδευαν, είπε ότι δεν πιστεύει στα “αυθόρμητα θαύματα”, δείχνοντας ότι δεν είχε ψευδαισθήσεις σχετικά με τις παραχωρήσεις που θα μπορούσε να αποσπάσει από τον Βλαντίμιρ Πούτιν.
Μετά από συνομιλίες πέντε (!) ωρών, με το ατελείωτο λευκό τραπέζι να τους χωρίζει (όχι μόνο χωροταξικά), και την κοινή συνέντευξη Τύπου, από την οποία όμως έφυγαν χωριστά και σε απόσταση πολλών μέτρων μεταξύ τους (ορισμένοι ισχυρίζονται ότι όλα αυτά οφείλονται σε μέτρα προστασίας που επέβαλε η ρωσική πλευρά λόγω πανδημίας), η γαλλική πλευρά υποστήριξε πως η ρωσική αποδέχθηκε την αποκλιμάκωση, κάτι που η τελευταία αρνείται. “Ο στόχος του Κρεμλίνου δεν είναι ο πόλεμος αλλά η ένταση που δημιουργείται από την απειλή του πολέμου”.
Ο πολιτικός αναλυτής Βλαντίμιρ Παστουκόφ σχολίαζε, τη Δευτέρα, την κινητοποίηση τουλάχιστον 125.000 Ρώσων στρατιωτών στα σύνορα με την Ουκρανία. “Σήμερα ο Πρόεδρος Ζελένσκι είναι Πρόεδρος μιας χώρας στα σύνορα της οποίας βρίσκονται 125.000 Ρώσοι στρατιώτες και αυτό, τολμώ να πώ, τον κάνει νευρικό, κάτι που δεν ίσχυε στις αρχές του 2021”, παρατήρησε, στη συνέντευξη Τύπου, από την πλευρά του, ο Μακρόν. Νωρίτερα είχε αναφερθεί στη σχέση ΝΑΤΟ - Ρωσίας και στο γεγονός ότι αυτή αφορά στη “συλλογική ασφάλεια”. Πράγματι, στην εξίσωση που περιέγραψε ο Γάλλος Πρόεδρος το “αγκάθι” είναι η Ουκρανία.
Άλλωστε το Παρίσι ποτέ δεν έκρυψε ότι αναζητά μια φόρμουλα που θα εγγυάται την ασφάλεια του Κιέβου, χωρίς να παραβλέπει το βασικό αίτημα του Πούτιν, να πάψει η προς ανατολάς επέκταση του ΝΑΤΟ. Αυτή είναι και η “κόκκινη γραμμή” του ΝΑΤΟϊκού στρατοπέδου, που αρνήθηκε στα μέσα Ιανουαρίου κάθε συζήτηση του θέματος. Αλλά και ο Πούτιν ήταν πολύ περιγραφικός, αναφερόμενος, στη συνάντηση με τον Μακρόν, στους κινδύνους που συνεπάγεται ένταξη της Ουκρανίας στη Βορειοατλαντική Συμμαχία: “ΝΑΤΟ και Ρωσία δεν συγκρίνονται αλλά η Ρωσία είναι πυρηνική δύναμη και θα παρασυρθείτε στη σύγκρουση αυτή παρά τη θέλησή σας”.
Πάντως ερωτήματα για τις γαλλικές προθέσεις πυροδότησε η απάντηση Μακρόν σε ερώτηση για ενδεχόμενο “φιλανδοποίησης” της Ουκρανίας: “Αυτό είναι τμήμα των μοντέλων που βρίσκονται στο τραπέζι”, είπε προσθέτοντας ότι “δεν μπορούμε να αφήσουμε την Ουκρανία ένα no man’s land, χωρίς κυριαρχία και χωρίς ασφάλεια”.
Να είναι άραγε σύμπτωση; Πάντως σπάνια η Γαλλική Προεδρία έχει επιδοθεί σε εκστρατεία ενημέρωσης των δυτικών συμμάχων της. Και αυτό λόγω της καχυποψίας, κυρίως από την αγγλοσαξωνική πλευρά, έστω κι αν ο Γάλλος Πρόεδρος βρισκόταν σε πλήρη συντονισμό με όλους τους παράγοντες της κρίσης και κυρίως με τον Πρόεδρο Μπάιντεν, με συνεχείς τηλεφωνικές επικοινωνίες. Ορισμένοι υποψιάζονται πως το Παρίσι έχει “μυστική ατζέντα”, ενώ παρατηρητές κάνουν λόγο για ατμόσφαιρα που θυμίζει το 2003, όταν η Γαλλία είπε “όχι” στον πόλεμο των ΗΠΑ στο Ιράκ!
Ο έμπειρος σχολιαστής του δημόσιου ραδιοφώνου France Inter Πιέρ Ασκί απέρριψε αυτές τις “στείρες” πολεμικές, που αποδεικνύουν “δύο πράγματα: Καταρχάς, την ύπαρξη μιας τάσης που θέλει μόνο έναν επικεφαλής, τις ΗΠΑ. Δεύτερον, ότι δεν θα υπάρξει εύκολη έξοδος από την κρίση και ότι η επιτυχία ή η αποτυχία της πρωτοβουλίας του Γάλλου Προέδρου θα γίνει ορατή μετά από αρκετές εβδομάδες, κάτι που θα δοκιμάσει τα νεύρα όλων”.
