Έπειτα από μιάμιση ώρα διαπραγματεύσεων με τους γενικούς γραμματείς των τριών μεγαλύτερων συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών, CGIL, CISL και UIL, ο Μάριο Ντράγκι σηκώθηκε από την καρέκλα του και έφυγε λέγοντας ότι έχει μια άλλη συνάντηση. Πιθανώς άφησε να φανεί ο τραπεζίτης και ο μάνατζερ που κρύβεται μέσα του και που με δυσκολία έκρυψε το αντιφασιστικό make-up που φορούσε έξω από τα κατεστραμμένα από τη Forza Nuova γραφεία της CGIL για να σφίξει το χέρι του γραμματέα της, Μαουρίτσιο Λαντίνι.
Οι τρεις συνδικαλιστές δεν συμφωνούσαν με βασικές προτάσεις του Ντράγκι, που θα συμπεριλαμβάνονται στον νέο προϋπολογισμό. Με την επιστροφή του ασφαλιστικού της Φορνέρο, οι νέοι κινδυνεύουν να μη συνταξιοδοτηθούν ποτέ, προειδοποίησαν ο Λαντίνι και οι άλλοι συνδικαλιστές, ή μάλλον να περιμένουν να συνταξιοδοτηθούν μεταξύ 70 και 75 ετών, ενώ η πρόταση του Ντράγκι για τις προσυνταξιοδοτήσεις για την επόμενη διετία αυξάνει το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης σε σχέση με τη μεταβατική περίοδο που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση Κόντε, με τη στήριξη του Κινήματος Πέντε Αστέρων και της Λέγκας, με τον Σαλβίνι να ζητάει σήμερα τη συνταξιοδότηση με 62 ή 63 έτη ηλικίας και 41 χρόνια εισφορών για πλήρη σύνταξη.
Ο περιορισμός του κοινωνικού εισοδήματος του πολίτη θα έχει ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες, γιατί σήμερα το λαμβάνει 1 άτομο στα 18, γεγονός που δείχνει την κοινωνική κατάρρευση της χώρας, ενώ το γεγονός ότι μόλις το 10% από αυτούς είναι ξένοι μετανάστες με δικαιώματα δείχνει την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι Ιταλοί πολίτες. Μόνο στη Νότια Ιταλία το λαμβάνουν 1,68 εκατομμύρια νοικοκυριά ή 3,8 εκατομμύρια άτομα, περίπου το 6,3% του πληθυσμού.
«Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε το γεγονός ότι η εργασία που δημιουργήθηκε αυτούς τους μήνες είναι πρόσκαιρη. Οι επενδύσεις για την ανάπτυξη δεν πρέπει να δημιουργούν εργασία περιορισμένου χρόνου και πρεκαριάτο. Πρέπει να καταργήσουμε και να τροποποιήσουμε τις μορφές εργασίας που δεν έχουν πια έννοια και είναι η στιγμή να οικοδομήσουμε μορφές εργασίας που θα στηρίζονται στην κατάρτιση και τη σταθερότητα. Αυτή είναι η συνθήκη για να καθοριστεί ένα ασφαλιστικό σύστημα που θα στέκεται στα πόδια του» τόνισε ο Λαντίνι, καθιστώντας σαφές ότι ο συνδικαλιστής από τη φύση του πρέπει να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των πολλών και ο τραπεζίτης των λίγων που έχουν πολλά.
