Οι ερευνητές δημοσιογράφοι της ICIJ αποκάλυψαν αυτή τη φορά τα Pandora Papers, το σύστημα των off shore εταιρειών με το οποίο άνθρωποι του χρήματος, από μαφιόζους, μοντέλα και ηθοποιούς μέχρι πολιτικούς εν ενεργεία ή εν αποστρατεία, τραπεζίτες, επιχειρηματίες και διάφορες κατηγορίες κροίσων, μπορούσαν να μετακινούν κεφάλαια και να πραγματοποιούν τις οποίες αγορές τους κρυφά από τα μάτια των πολλών και κυρίως των φορολογικών αρχών.
Η ευρωπαϊκή κυβέρνηση έδωσε χθες ακόμα ένα μήνυμα υπέρ της ασυδοσίας και της ασυλίας που έχουν οι φοροφυγάδες στην Ευρώπη, και όχι μόνο από τους διεθνείς και εθνικούς οργανισμούς, αποφεύγοντας να αναφερθεί σε ονόματα και δηλώνοντας ότι «μάχεται έντονα για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής» και ότι είναι «πολύ ενεργή στην αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων». Το γεγονός ότι ανάθεσε στην αναπληρώτρια επικεφαλής εκπρόσωπο της Κομισιόν να κάνει τα σχετικά σχόλια δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία για τις μέρες και τα έργα της. Ιδιαίτερα όταν μας υπογραμμίζει ότι θα συνεχίσει να εργάζεται για την «περαιτέρω ενδυνάμωση του οπλοστασίου μας εναντίον της φορολογικής κατάχρησης».
Οι παράκτιες εταιρείες (off shore) έτσι κι αλλιώς δημιουργήθηκαν για τον σκοπό που σήμερα καταγγέλλουν οι ερευνητές δημοσιογράφοι, να καλύπτουν εύκολα και διακριτικά τη φοροδιαφυγή και το ξέπλυμα χρήματος αυτών που μπορούν να το κάνουν ή, καλύτερα, αυτών που έχουν το χρήμα. Δεν αφορούν τον μέσο άνθρωπο, αυτόν που εργάζεται και δεν μπορεί πλέον μερικές φορές να πληρώσει ούτε τους λογαριασμούς του ρεύματος και του αερίου. Αφορούν τις ελίτ.
Οι off shore αποτελούν ένα μεγάλο εχθρό των εργαζομένων και της κοινωνίας των πολιτών, αλλά δεν φαίνεται να έχει γίνει κατανοητό ούτε στα πολιτικά κόμματα, τα συνδικάτα ή τις άλλες οργανώσεις που τους εκπροσωπούν.
Το γεγονός ότι ένας πρώην πρωθυπουργός, πρώην ηγέτης των Εργατικών και νονός του «Τρίτου Δρόμου», όπως ο Τόνι Μπλερ, ή ένας κινηματικός τραγουδιστής, όπως ο Μιγκέλ Μποσέ, και πόσοι προφανώς άλλοι χρησιμοποιούν τις παράκτιες εταιρείες για να επισφραγίσουν το προνόμιό τους να είναι πάνω από τους κοινούς πολίτες καθιστά σαφές ότι ο αγώνας κατά των off shore θα είναι πάρα πολύ δύσκολος για τον κόσμο της εργασίας, της διαφάνειας και της ισονομίας.
Με τα Panama Papers το 2016 είχε αποκαλυφθεί ότι συμμετείχαν 223 εταιρείες από την Ελλάδα, ότι 400 ονόματα σχετίζονταν με τις off shore, ότι υπήρχαν 77 ενδιάμεσοι και τουλάχιστον 33 διευθύνσεις.
Πέντε χρόνια αργότερα, με τα Pandora Papers μαθαίνουμε ότι υπάρχουν 283 Έλληνες που συνδέονται με το νέο σκάνδαλο, αλλά μέχρι σήμερα κανένα ελληνικό μέσο ενημέρωσης δεν ενδιαφέρθηκε να συμμετάσχει στη Διεθνή Κοινοπραξία Ερευνητών Δημοσιογράφων ICIJ.
Από τα Βαλκάνια μόνο από την Ελλάδα και από τη Βόρεια Μακεδονία δεν συμμετέχει κανένα μέσο στην ICJF, αφού ακόμη και από την Τουρκία του αυταρχικού Ερντογάν υπάρχουν δύο δημοσιογράφοι της Deutsche Welle στην ICJF που ασχολούνται με τη διαφάνεια. Μην ψάξετε λοιπόν στο Πρακτορείο Ειδήσεων του Έλληνα πρωθυπουργού καμία αναφορά στους Έλληνες και στις εταιρείες τους που εμπλέκονται στα Pandora Papers. Και στις Παρθένες Νήσους το ψάρι βρομάει από το κεφάλι.
Παρ’ όλο που τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης έχουν ενσωματωθεί στο διεθνές σύστημα ενημέρωσης, φαίνεται να περιορίζονται στην πράξη στον τομέα της ψυχαγωγίας, των gadgets και την ανέξοδης ενημέρωσης, βομβαρδίζοντας τους καταναλωτές με κάθε λογής ειδήσεις και ψυχαγωγικές εκπομπές, ένθετα και «δωράκια», αποφεύγοντας όμως επιδεικτικά να συμμετέχουν στην ενημέρωση και τη διαμόρφωση πολιτών.
Άλλωστε, γιατί το 1% των off shore να κουραστεί να μετατρέψει σε πολίτες το υπόλοιπο 99%; Το αυτομαστίγωμα δεν συμπεριλαμβάνεται στα βίτσια των φοροφυγάδων ή την αρνητών καταβολής φόρων, όπως θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε τους φοροφυγάδες μέσα στον άνεμο ελευθερίας και δημοκρατικών δικαιωμάτων που ζούμε την εποχή της πανδημίας.
