Για τους αναγνώστες, τους τηλεθεατές, τους χρήστες του Διαδικτύου, που πανηγύρισαν τους βομβαρδισμούς του Ιράκ, της Σερβίας, της Λιβύης και πιο πρόσφατα της Συρίας, αλλά ακόμα δεν χόρτασαν εκδημοκρατισμό και αίμα... αιμοδιψών δικτατόρων (και των λαών τους), άνοιξε ένα νέο πεδίο δόξης, αυτό της Λευκορωσίας.
Εκεί ζει και βασιλεύει εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες ο Αλεξάντερ Λουκασένκο ο «τελευταίος δικτάτορας της Ευρώπης», που παίρνει συντριπτικά ποσοστά στις εκλογές και εκπαιδεύει τον γιο του για να κυβερνήσει τη χώρα των 9,5 εκατομμυρίων κατοίκων.
Μέχρι την πρόσφατη «κρατική αεροπειρατεία» στον εναέριο χώρο της Λευκορωσίας και τη σύλληψη του αντικαθεστωτικού Ρομάν Προτάσεβιτς, πολλοί από εκείνους που τώρα ξιφουλκούν κατά του Λουκασένκο δεν γνώριζαν καν πού βρίσκεται η χώρα στον παγκόσμιο χάρτη. Τώρα μπορεί να πήρε κάτι το μάτι τους.
Αν προσέξουν λίγο καλύτερα, θα δουν ότι η Λευκορωσία (που κήρυξε την ανεξαρτησία της τον Αύγουστο του 1991, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης) συνορεύει δυτικά με την Πολωνία, βόρεια με τις Βαλτικές Δημοκρατίες και νότια με την Ουκρανία, κάτι σαν τελευταίο οχυρό απέναντι στην επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς.
Αν ψάξουν λίγο περισσότερο, ίσως διαπιστώσουν ότι η Λευκορωσία (μέσω της οποίας τροφοδοτείται με ρωσικό φυσικό αέριο η βόρεια και κεντρική Ευρώπη) και η Ρωσία έχουν συνάψει από τον Δεκέμβριο του 1999 μια συμφωνία στενής οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής συνεργασίας με στόχο την ένωση σε μια μορφή συνομοσπονδίας.
Ύστερα από πολλά μπρος - πίσω ο Λουκασένκο σήκωσε μπαϊράκι απέναντι στο Κρεμλίνο δίνοντας ταυτόχρονα έμφαση στην καλλιέργεια της λευκορωσικής ταυτότητας, για να τη βρει μπροστά του τις εκλογές του περασμένου Αυγούστου.
Η εν πολλοίς αντιρωσική αντιπολίτευση βγήκε στους δρόμους καταγγέλλοντας νοθεία και βρέθηκε αντιμέτωπη με άγρια καταστολή. Οι ηγέτες της ρίχτηκαν στη φυλακή ή διέφυγαν στο εξωτερικό, ενώ ΗΠΑ και Ε.Ε. δεν αναγνώρισαν την «επανεκλογή» του Λουκασένκο. Το καθεστώς του βρέθηκε στα πρόθυρα της κατάρρευσης, όμως στάθηκε όρθιο με την υποστήριξη και το «γερό μάθημα» που του έδωσε ο Πούτιν.
Ο Λουκασένκο απέδωσε τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις σε ΝΑΤΟϊκή συνωμοσία και σε φασιστικά στοιχεία τύπου Ουκρανίας. Έφερε έτσι πιο κοντά την υλοποίηση της Ένωσης ή, αν θέλετε, του σεναρίου της προσάρτησης της Λευκορωσίας στη Ρωσία. Τυπικά αυτό θα μπορούσε να γίνει πράξη ανά πάσα στιγμή. Όμως παραμονεύουν κίνδυνοι για την παγκόσμια ασφάλεια. Και βέβαια ο κίνδυνος να αιματοκυλιστεί η Λευκορωσία από μια εσωτερική σύγκρουση, της οποίας οι φλόγες συνδαυλίζονται εδώ και χρόνια.
Η Μόσχα έχει καταστήσει σαφές ότι δεν πρόκειται να ανεχθεί άλλες «πολύχρωμες» επαναστάσεις στον κήπο της και ότι μια επανάληψη του ουκρανικού σεναρίου θα οδηγούσε σε περιπέτειες, όπως έγινε με την προσάρτηση της Κριμαίας και το ανοιχτό μέτωπο της ανατολικής Ουκρανίας. Στα μέσα Απριλίου ένα τηλεφώνημα Πούτιν - Μπάιντεν απέτρεψε προσωρινά μια καινούργια ανάφλεξη στην κοιλάδα του Ντονμπάς.
Οι Πρόεδροι των ΗΠΑ και της Ρωσίας θα συναντηθούν στη Γενεύη στις 16 Ιουνίου. Ο πρώτος έχει δημόσια αποκαλέσει «δολοφόνο» τον δεύτερο, που με τη σειρά του αμφισβήτησε τις διανοητικές ικανότητες του πρώτου. Κάπου μέσα στους φακέλους τους για τη Λευκορωσία θα έχουν μαζί με τον «παλαιότερο δικτάτορα» και την «παλαιότερη εξόριστη κυβέρνηση» στον κόσμο, τη Ράντα της Λευκορωσίας, κάτι σαν τη δική μας εξόριστη κυβέρνηση του Λονδίνου στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μόνο που η Ράντα χρονολογείται από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και κυβέρνησε μέρος της πρώην τσαρικής Λευκορωσίας, που πέρασε στον έλεγχο των Γερμανών για εννέα μήνες με τη συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ το 1918. Προηγουμένως δεν υπήρχε η Λευκορωσία ως ανεξάρτητη χώρα.
Όταν επικράτησαν οι μπολσεβίκοι και η Λευκορωσία έγινε τμήμα της ΕΣΣΔ, ένα τμήμα της Ράντα πήρε τον δρόμο της εξορίας. Από τη Λιθουανία στην Πολωνία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, τις ΗΠΑ και σήμερα στον Καναδά. Αν και μεσολάβησαν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και η ισοπέδωση της Λευκορωσίας από τους ναζί και τους συνεργάτες τους, η αντικομμουνιστική και αντιρωσική Ράντα εκφράζει μέρος της «διασποράς», ενώ διεκδικεί μέχρι σήμερα ρόλο θεματοφύλακα της ανεξαρτησίας.
Οι συνεχιστές της φιλοδοξούν να παραδώσουν «τυπικά» την εξουσία στους «αληθινά ανεξάρτητους Λευκορώσους». Αυτό δεν σημαίνει ότι σύσσωμη η αντιπολίτευση ταυτίζεται με τη Ράντα. Όμως η ευλογία της θα μπορούσε να είναι... χρήσιμη.
