Ήταν επόμενο ότι οι αποκαλύψεις της εφημερίδας "New York Times" για τα ψίχουλα που πλήρωνε ο Ντόναλντ Τραμπ ως φόρους σχεδόν θα μονοπωλούσαν την πρώτη τηλεοπτική αντιπαράθεση ανάμεσα στους δύο βασικούς διεκδικητές της αμερικανικής προεδρίας ενόψει των εκλογών του Νοεμβρίου.
Εκείνο που δεν ήταν βέβαιο για το ντιμπέιτ, το οποίο πραγματοποιήθηκε χθες, στις 4 τα ξημερώματα ώρα Ελλάδας, ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο υποψήφιος των Δημοκρατικών θα επέλεγε να στριμώξει τον αντίπαλό του.
Φέρνοντας σε πρώτο πλάνο το θέμα της φοροδιαφυγής (ο Τραμπ δεν κατέβαλε καθόλου φόρους τα 10 από τα 15 χρόνια που προηγήθηκαν τις εκλογής του, ενώ πλήρωσε από 750 δολάρια το 2015 και το 2016); Ή μήπως προσπαθώντας να εμφανίσει τον Αμερικανό Πρόεδρο ως αποτυχημένο επιχειρηματία;
“Τελικά, ο κ. Τραμπ αποδείχτηκε πιο επιτυχημένος στο να ενσαρκώνει έναn μεγιστάνα τον επιχειρήσεων παρά στο να είναι πραγματικά ένας”, όπως το θέτει σαρκαστικά και η "New York Times". Από αυτή την άποψη, ο Ντόναλντ Τραμπ θα προτιμούσε χίλιες φορές να βαπτιστεί στη συνείδηση των ψηφοφόρων ως φοροφυγάς παρά ως loser, αμάρτημα πραγματικά ασυγχώρητο τόσο για τον ίδιον όσο και για τους υποστηρικτές του.
Υπάρχουν, βέβαια, και πτυχές τις οποίες κανείς δεν αναμενόταν να θίξει στο ντιμπέιτ. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι η σχεδόν χρεοκοπημένη “αυτοκρατορία” του Τραμπ επέπλευσε χάρη σε ένα φορολογικό σύστημα εξαιρετικά ευεργετικό για το αμερικανικό κεφάλαιο.
Ένα κεφάλαιο που έχει την τύχη να βλέπει σήμερα στον Λευκό Οίκο όχι μόνο έναν άνθρωπο με “κατανόηση” αλλά έναν κατεξοχήν εκπρόσωπό του. Για παράδειγμα, ο Τραμπ δεν χρειάστηκε να πιεστεί από κανέναν ώστε να ανάψει το “πράσινο φως” για την επανεκκίνηση της οικονομίας εν μέσω πανδημίας. Ως μεγαλοεπιχειρηματίας ο ίδιος, είχε κάθε κίνητρο να στείλει μια ώρα αρχύτερα τον κόσμο στις δουλειές τους.
Το επιτελείο του Μπάιντεν φαίνεται να έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι ψηφοφόροι του Μπαράκ Ομπάμα που αποσκίρτησαν στους Ρεπουμπλικανούς θα μπορούσαν να επιστρέψουν εάν πειστούν για κάτι μάλλον προφανές. Ότι δηλαδή η έγνοια του Τραμπ για τον μέσο Αμερικανό εργαζόμενο είναι καθαρά υποκριτική.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο υποψήφιος των Δημοκρατικών δεν ανεμένετο να καταγγείλει τον Τραμπ ούτε ως φοροφυγά ούτε ως (αποτυχημένο) καπιταλιστή. Θα το έκανε εμφανίζοντάς τον ως κοινό απατεώνα που εκμεταλλεύεται με τον ίδιο τρόπο την αθωότητα των... φορολογικών αρχών και των ψηφοφόρων.
Η ειρωνεία είναι ότι το κάνει σχεδόν αντιγράφοντας την προεκλογική καμπάνια που οδήγησε τον αντίπαλό του στον Λευκό Οίκο. Εκεί που ο Τραμπ ξεσήκωνε τη “ζώνη της σκουριάς” στο ξεχασμένο αμερικανικό Μίντουεστ ενάντια στον “βάλτο της Ουάσιγκτον”, ο Μπάιντεν εφευρίσκει ένα διαφορετικό δίπολο.
Προβάλλει την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση ως “Σκράντον εναντίον Παρκ Άβενιου”, δηλαδή φέρνει αντιμέτωπη τη γενέτειρά του στην Πενσυλβάνια, εκφραστή μάλλον ό,τι πιο αγνού διαθέτει η Αμερική, με το επιχειρηματικό κέντρο του Μανχάταν, όπου ο Τραμπ οικοδόμησε την αυτοκρατορία του.
